Στα τέλη Οκτωβρίου επιτράπηκε στους Αιγύπτιουςνα κάνουν κάτι που δεν τους επιτρεπόταν για χρόνια: να διαμαρτυρηθούν. Η κυβέρνηση δεν στηρίζει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Ωστόσο πριν από περίπου δυο εβδομάδες, ο Πρόεδρος Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι επέτρεψε τις διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων.
Κάποιοι από του διαδηλωτές κατευθύνθηκαν στην πλατεία Ταχρίρ, την πλατεία σύμβολο της Αραβικής Άνοιξης, το 2011. Ένα κίνημα που τελικά ανέτρεψε τον πρώην Αιγύπτιο δικτάτορα Χόσνι Μουμπάρακ.
«Το Παλαιστινιακό ήταν πάντα ένας παράγοντας πολιτικοποίησης για την αιγυπτιακή νεολαία», δήλωσε στην Deutsche Welle o Χοσάμ αλ Χαπτιάν, ερευνητής και ακτιβιστής που ζει τώρα στη Γερμανία και γράφει τακτικά δημοσιεύματα για την αιγυπτιακή πολιτική.
«Για πολλούς Αιγύπτιους πολιτικούς ακτιβιστές, η εμπλοκή τους με την πολιτική οφείλεται στο Παλαιστινιακό. Η εξέγερση του 2011 στην Αίγυπτο ήταν το αποκορύφωμα μιας διαδικασίας που είχε ξεκινήσει μια δεκαετία νωρίτερα με τη δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα».
Διαμαρτυρία τόσο… όσο …
Οι αιγυπτιακές αρχές για να αποτρέψουν τη μετατροπή των διαμαρτυριών υπέρ των Παλαιστινίων σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, τις σταμάτησαν και συνέλαβαν πάνω από 100 άτομα ενώ ενίσχυσαν την ασφάλεια στις δημόσιες πλατείες, όπως ανέφερε ο Αιγύπτιος δημοσιογράφος και μπλόγκερ Μοσάμ Αλ Χαμαλάβι.
Η αιγυπτιακή κυβέρνηση δεν είναι το μόνο καθεστώς στην περιοχή που φοβάται ότι το παλαιστινιακό ζήτημα θα μπορούσε να απειλήσει το πολιτικό status.
«Οι ηγέτες της περιοχής βλέπουν πάντα το Παλαιστινιακό ως έναν τρόπο, ώστε οι άνθρωποι να εκτονώνουν την οργή τους, αλλά είναι δίκοπο μαχαίρι. Όταν οι συνθήκες σε μια χώρα είναι πολύ άσχημες, οι διαμαρτυρίες θα μπορούσαν κάλλιστα να εκληφθούν ως κριτική στο κυβερνών καθεστώς», εξηγεί στην DW ο Γιοστ Χίλτερμαν, επικεφαλής του προγράμματος για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική στη λεγόμενη Διεθνή Ομάδα Κρίσης, μια δεξαμενή σκέψης.
Πολιτική του φαίνεσθαι
Η κυβέρνηση του Μπαχρέιν έχει απαγορεύσει επίσης τις διαδηλώσεις από το 2011, αλλά επέτρεψε πρόσφατα διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων. Στην Τυνησία, έχουν επίσης πραγματοποιηθεί μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων και ο ολοένα πιο αυταρχικός ηγέτης της χώρας Κάις Σαϊέντ χρησιμοποιεί τα αισθήματα αλληλεγγύης των ντόπιων με τους Παλαιστίνιους για δικούς του σκοπούς και για να ενισχύσει τη δική του δημοτικότητα.
«Σήμερα οι Άραβες ηγέτες μπορεί να είναι διατεθειμένοι να μιλήσουν για την Παλαιστίνη, αλλά λίγοι είναι έτοιμοι ή ικανοί να κάνουν τα λόγια τους πράξη», έγραψε πρόσφατα πολιτικός αναλυτής του Αλ Τζαζίρα. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν αναμένονταν σπουδαία πράγματα από τις δυο έκτακτες συνόδους για το Παλαιστινιακό στη Σαουδική Αραβία. Μία του Αραβικού Συνδέσμου και η άλλη του Οργανισμού για την Ισλαμική Συνεργασία.
«Τα καθεστώτα θέλουν να δείξουν ότι κάνουν κάτι, ακόμα κι αν δεν κάνουν», καταλήγει ο Γιοστ Χίλτερμαν.
