Οι δραματικές εξελίξεις στο Ναγκόρνο Καραμπαχ, επαναφέρουν στο προσκήνιο θεωρίες Παντουρκισμού, ιδέες ενός πολιτικού κινήματος που εμφανίστηκε κατά τη δεκαετία του 1880 μεταξύ των Τούρκων διανοουμένων της ρωσικής περιοχής του Κυβερνείου του Μπακού (σημερινό Αζερμπαϊτζάν) και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Άλλωστε αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που αναφέρουν ότι οι Αρμένιοι εκτός από την διάλυση της "Δημοκρατίας του Αρτσάχ" έχουν συμφωνήσει και στην δημιουργία δρόμου εντός των εδαφών τους που θα ενώνουν τις δύο περιφέρειες του Αζερμπαιτζάν, τότε θα μιλάμε για απευθείας πρόσβαση της Τουρκίας στην Κασπία Θάλασσα.
Οι αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Τουρκίας και η προσπάθεια να παίξει ηγεμονικό ρόλο από την Μεσόγειο έως τον Καύκασο και την κεντρική Ασία δεν κρύβονται. Γιατί η Δύση δεν αντιδρά στο παιχνίδι αυτό της Τουρκίας; Ο Καθηγητής της σχολής Ευελπίδων, Κύριος Κώστας Γρίβας μιλάει για το θέμα στα Parapolitika FM.
Μεταξύ άλλων, ο καθηγητής αναφέρει:
Για να καταλάβουμε έτσι λίγο, που είναι δύσκολο να καταλάβουμε, δηλαδή και εγώ που το λέω μην νομίζεις ότι εγώ είμαι, ο φωτεινός παντογνώστης έτσι, και έχω τις απαντήσεις, επειδή ακριβώς ζούμε σε ένα κόσμο ο οποίος είναι πάρα πολύ ιδιόρρυθμος και ρευστός και έχουμε μπει σε μία νέα ιστορική περίοδο, τα μεθοδολογικά εργαλεία με τα οποία τον αναλύουμε που είναι κατά κανόνα ευρωπαϊκού τύπου να το πούμε έτσι, και ψυχρό πολεμικά δεν έχουνε την, δεν είναι επαρκή.
Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε μπει σε ένα κόσμο ο οποίος δεν είναι απλώς πολυπολικός είναι ένας νέο αυτοκρατορικός κόσμος, δηλαδή ένας κόσμος στον οποίο πολλές χώρες, δεν διεκδικούν απλώς μία θέση στον ήλιο, έτσι του διεθνούς συστήματος ως ανεξάρτητη πόλοι ισχύος αλλά διεκδικούν το παρελθόν τους, όπως είναι η Ινδία και η Κίνα και άλλες χώρες και το μέλλον. Και το μέλλον σε μία πιο εκτεταμένη μορφή αυτή που έχουν σήμερα, δηλαδή έχουμε μία γεωπολιτική αυτοκρατοριών μία από αυτές είναι η Τουρκία.
Λοιπόν η Τουρκία θα μου πεις έχει ένα σωρό προβλήματα. Έχει 45 φυλές και 65 εθνότητες και 55 θρησκευτικά παρακλάδια μέσα στο εσωτερικό της που ανταγωνίζονται η μία την άλλη, το ένα το άλλο, έχει ένα σωρό οικονομικά προβλήματα, ακριβώς όμως το, η προσπάθεια να επιτύχει μία αυτοκρατορική πολιτική είναι ένα είδος φυγής προς τα εμπρός πού αποσκοπεί, θα το δούμε αν θα γίνει αυτό το πράγμα, να επιλύσει και τις εσωτερικές αντιφάσεις και τα πολλά προβλήματα που έχει. Λοιπόν τι γίνεται όμως, η Τουρκία έχει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα έχει την την σχέση, οργανική σχέση, εθνοτική, πολιτισμική, θρησκευτική και κυρίως την ιστορική, δηλαδή μία αίσθηση ιστορικής συνέχειας με τους λεγόμενους τουρκόφωνους και τουρκογενείς λαούς της Κεντρικής Ασίας.
Δηλαδή ουσιαστικά υπάρχει ένας Τουρκοφωνος, τουρκογενής κόσμος που ξεκινάει από τις ακτές του Αιγαίου και φτάνει κυριολεκτικά μέχρι τη Βόρειο Κίνα, το Σίν-Γιάνγκ, εκεί που ζουν οι Τουρκόφωνοι και τουρκογενείς Ουιγούροι οι οποίοι έχουν και αυτονομιστικό κίνημα και πονοκεφαλιάζουν πάρα πολύ το Πεκίνο. Λοιπόν σε αυτούς τους πληθυσμούς, σε αυτούς τους λαούς, οι οποίοι καταφέρνουν αυτές οι λαοί και αυτές οι χώρες, είναι τα διάφορα -στάν, είναι το Αζερμπαϊτζάν, το Τουρκμενιστάν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν δεν ξέχασα κανέναν, το Ουζμπεκιστάν, με εξαίρεση το Τατζικιστάν που έχει περισσότερο σχέση με με άλλες φυλές και η γλώσσα μιλάνε εκεί αν θυμάμαι καλά είναι συγγενής των Φαρσί, δεν το θυμάμαι και καλά αλλά τέλος πάντων είναι, είναι όλες αυτές οι χώρες διαμορφώνουν ένα είδος ενδιάμεσου κόσμου μέσα στην στην Ευρασία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας, είναι κομβικό κομμάτι της αρχιτεκτονικής της ενοποιημένης Ευρασίας που προσπαθούν να φτιάξουν ο Σι Τζινπινγκ με τον, με τον Πούτιν και εάν δε λειτουργήσουν με αυτό τον τρόπο θα είναι ένα φράγμα μεταξύ Ρωσίας και Κίνας. Λοιπόν και αυτό υποτίθεται, ότι αποτελεί μία μεγάλη Ελπίδα για τους Αμερικανούς.
