Καθώς μεγάλωνε, ο Ντέιβιντ άρχισε να αμφισβητεί την κατάστασή του και να αντιμετωπίζει τους περιορισμούς που του επέβαλε η κατάστασή του. Λαχταρούσε να βιώσει τις απλές χαρές της παιδικής ηλικίας, όπως το να κάνει ποδήλατο.
Ο Ντέιβιντ Βέτερ, γνωστός ως «Το αγόρι στη φούσκα», έζησε μια ζωή περιβεβλημένη από εξαιρετικές ιατρικές συνθήκες. Γεννημένος το 1971 με μια σπάνια γενετική πάθηση που ονομάζεται «σοβαρή συνδυασμένη ανοσοανεπάρκεια», η ζωή του Ντέιβιντ βρισκόταν σε συνεχή κίνδυνο, καθώς ακόμη και η παραμικρή έκθεση σε μικρόβια θα μπορούσε να αποβεί μοιραία. Για να τον προστατεύσουν από τον έξω κόσμο, οι γιατροί τον σφράγισαν μέσα σε μια αεροστεγή φούσκα, μια «δεύτερη μήτρα», όπου θα παρέμενε μέχρι μια πρωτοποριακή ιατρική παρέμβαση να του δώσει ελπίδα.
Κατά τραγικό τρόπο, ο επτά μηνών αδελφός του Ντέιβιντ είχε υποκύψει στην ίδια πάθηση ένα χρόνο πριν, προσθέτοντας τεράστια πίεση στους γονείς του, οι οποίοι έπρεπε να συμβιβαστούν με την πολυπλοκότητα της ανατροφής ενός παιδιού μέσα σε τέτοιους εξαιρετικούς περιορισμούς. Η φούσκα έγινε το ασφαλές καταφύγιο του David, όπου ζούσε τη ζωή του και λάμβανε ό,τι χρειαζόταν.
Με την πάροδο των ετών, η ύπαρξη του Ντέιβιντ συγκέντρωσε τόσο συμπάθεια όσο και κριτική. Ενώ αρχικά ήταν ένα ευχαριστημένο και ευτυχισμένο παιδί, οι επικριτές παρομοίαζαν τη ζωή του με εκείνη ενός πειραματόζωου περιορισμένου σε ένα κλουβί. Ακόμη και η NASA συνέβαλε δημιουργώντας μια μίνι διαστημική στολή για να μπορεί να βγαίνει έξω από τη φούσκα, αλλά ο φόβος του Ντέιβιντ τον εμπόδισε να τη χρησιμοποιήσει περισσότερες από μερικές φορές.
Καθώς μεγάλωνε, ο Ντέιβιντ άρχισε να αμφισβητεί την κατάστασή του και να αντιμετωπίζει τους περιορισμούς που του επέβαλε η κατάστασή του. Λαχταρούσε να βιώσει τις απλές χαρές της παιδικής ηλικίας, όπως το να κάνει ποδήλατο ή να παίζει στο γρασίδι, τις οποίες μπορούσε να παρατηρήσει μόνο μέσα από τα όρια της φούσκας του. Η θλίψη του ήταν εμφανής στους γύρω του, ιδίως στους γονείς του, οι οποίοι λαχταρούσαν να δουν τον γιο τους να ζει μια φυσιολογική ζωή.
Το 1983, μια αχτίδα ελπίδας εμφανίστηκε όταν ερευνητές στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης ενημέρωσαν τον Ντέιβιντ και την οικογένειά του για μια πρωτοποριακή μέθοδο μεταμόσχευσης «ασύμβατου», μυελού των οστών. Η αδελφή του Ντέιβιντ, η Κάθριν, δεν ήταν τέλεια συμβατή, αλλά αποφάσισαν να προχωρήσουν στη διαδικασία.
Στις 21 Οκτωβρίου 1983, με μεγάλη προσμονή, οι γιατροί πραγματοποίησαν την μεταμόσχευση στο εύθραυστο σώμα του Ντέιβιντ. Αρχικά, φάνηκε ότι είχαν βρει τη θεραπεία που αναζητούσαν απεγνωσμένα. Ωστόσο, η μοίρα είχε άλλα σχέδια, και χωρίς προειδοποίηση, η θερμοκρασία του David ανέβηκε στα ύψη και άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρές επιπλοκές. Με αιμορραγία από τα έντερα και εμετό αίματος, η κατάστασή του επιδεινώθηκε ραγδαία.
Παρά την καταστροφική έκβαση, η κληρονομιά του Ντέιβιντ θα γινόταν μια κληρονομιά βαθιάς σημασίας. Οι ιατρικές εξελίξεις και οι γνώσεις που αποκτήθηκαν από την περίπτωσή του ήταν ανεκτίμητες. Οι ερευνητές και οι γιατροί έλαβαν ζωτικά μαθήματα σχετικά με τις διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος, τις τεχνικές μεταμόσχευσης και τις πολυπλοκότητες της σοβαρής συνδυασμένης ανοσοανεπάρκειας. Αυτή η γνώση, με τη σειρά της, έσωσε τις ζωές χιλιάδων παιδιών που ακολούθησαν τα βήματα του Ντέιβιντ.
