Σχεδόν δύο μήνες μετά τον καταστροφικό σεισμό που έπληξε την Τουρκία και τη Συρία, στις 6 Φεβρουαρίου, φαίνεται τα φώτα να απομακρύνονται από το σκηνικό αυτής της τραγωδίας που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, ενώ έχει αφήσει εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς σπίτι, χωρίς ελπίδα και με τραύματα που μάλλον δεν θα επουλωθούν ποτέ.
Οι άνθρωποι που επέζησαν συνεχίζουν να ζουν στον εφιάλτη και η ανάγκη για στήριξη θα συνεχίσει να είναι επιτακτική για πολύ καιρό, ασχέτως αν εκείνοι θα πάψουν να βρίσκονται στις πρώτες γραμμές της ενημέρωσης.
Όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση, οι γυναίκες και τα κορίτσια βρίσκονται περισσότερο εκτεθειμένες σε κινδύνους που αφορούν την υγεία και την ασφάλειά τους.
Η Racha Nasreddine, διευθύντρια της ActionAid στις χώρες του αραβικού κόσμου, δηλώνει χαρακτηριστικά: «Ξέρουμε ότι οι γυναίκες και τα κορίτσια υποφέρουν περισσότερο κατά τη διάρκεια ανθρωπιστικών κρίσεων. Η έμφυλη βία αυξάνεται και κινδυνεύουν περισσότερο να πέσουν θύματα εκμετάλλευσης. Η πρόσβαση σε νοσοκομεία και υπηρεσίες υγείας είναι πολύ περιορισμένη και οι έγκυες δεν μπορούν να λάβουν την απαραίτητη ιατρική φροντίδα».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Συρία: Μαχητές προσκείμενοι στην Τουρκία σκότωσαν 4 Κούρδους
Επιπλέον, συμπληρώνει ότι τα προϊόντα γυναικείας ατομικής υγιεινής είναι δυσεύρετα και οι χώροι όπου μπορούν να απομονώνονται για να αλλάζουν στην περίοδό τους σχεδόν ανύπαρκτοι.
Τρεις γυναίκες διαφορετικής ηλικίας και από διαφορετική θέση προσθέτουν τη δική τους οπτική γι’ αυτό που βιώνουν αυτή τη στιγμή στις σεισμόπληκτες περιοχές της Συρίας, συνθέτοντας τη γενική εικόνα της κατάστασης.
«Φύγαμε και δεν πήραμε τίποτα μαζί – Χρειαζόμαστε, ρούχα, φαγητό και μία σκηνή»
H 39χρονη Fida και τα 7 παιδιά της στάθηκαν τυχεροί, αφού πρόλαβαν και βγήκαν από το κτίριο όπου βρίσκονταν, λίγο προτού καταρρεύσει. Όσο μπορεί φυσικά να νιώθει τυχερή μια οικογένεια που ζει εκτοπισμένη εξαιτίας του πολέμου τα τελευταία 6 χρόνια και βρίσκεται ξανά στον δρόμο λόγω του σεισμού.
Και αυτή είναι μια πραγματικότητα για μεγάλο μέρος των κατοίκων της βορειοδυτικής Συρίας, όπου έχουν καταφύγει από την εμπόλεμη ζώνη τα τελευταία χρόνια. «Ίσα που προλάβαμε και βγήκαμε από το κτίριο και δεν πήραμε τίποτα μαζί μας. Χρειαζόμαστε σκηνή, στρώματα και ρούχα. Τα παιδιά μου δεν έχουν κατάλληλα ρούχα-δανείζομαι από τα ανίψια μου. Χρειαζόμαστε και φαγητό. Μα πάνω από όλα χρειαζόμαστε μια σκηνή», δηλώνει η Fida, που για μια ακόμα φορά προσπαθεί να κρατηθεί από όπου μπορεί.
«Δεν έχω ιδέα πού βρίσκονται τα παιδιά μου»
Η 80χρονη Hajar έλειπε για μια επέμβαση όταν ο σεισμός χτύπησε τη γειτονιά της. Έχασε 35 συγγενείς, αλλά από θαύμα, όπως το χαρακτηρίζει εκείνη, τα παιδιά της επέζησαν, αν και δεν έχουν καταφέρει ακόμα να σμίξουν μέσα στην αναστάτωση της καταστροφής. Επιστρέφοντας, παρέμεινε ώρες στον δρόμο μέσα στην βροχή, καθώς δεν είχε πια σπίτι για να πάει. Τώρα βρίσκεται σε έναν καταυλισμό που στηρίζεται από την ActionAid και τη Violet. «Δεν έχω τίποτα, ούτε ένα πιάτο, αν θελήσω να φάω. Τα παιδιά μου δεν βρίσκονται μαζί μου, δεν έχω ιδέα πού είναι τώρα».
Η Ayat είναι εθελόντρια στην οργάνωση Violet, με την οποία συνεργάζεται η ActionAid στη Συρία και στηρίζει τους πληγέντες από τον σεισμό, παρέχοντας τρόφιμα, πρώτες ύλες για θέρμανση, κουβέρτες. Επιπλέον, δημιουργεί ασφαλείς χώρους για τις γυναίκες, ενώ παρέχει ψυχολογική στήριξη και ψυχαγωγικές δραστηριότητες στα παιδιά που υποφέρουν από μετατραυματικό σοκ.
Η Ayat είναι δίπλα τους και δηλώνει χαρακτηριστικά: «Περισσότεροι από το 90% υποφέρουν από προβλήματα ψυχικής υγείας, χρειάζονται επειγόντως βοήθεια. Οι μητέρες και τα παιδιά έχουν επηρεαστεί περισσότερο. Οι μητέρες έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τα παιδιά τους και για άλλα μέλη της οικογένειας. Εμείς στηρίζουμε τα παιδιά με δραστηριότητες που τους επιτρέπουν να αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους – αυτό μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους».
Την πλευρά των ανθρώπων που αναλαμβάνουν τον ρόλο της στήριξης των συνανθρώπων τους επισημαίνει επίσης η Ayat: «Καθώς οι εθελοντές της οργάνωσης Violet ζουν επίσης στη βόρεια Συρία, έχουν επηρεαστεί και εκείνοι – χάσαμε κι εμείς ανθρώπους. Ήταν πολύ δύσκολο να ξεπεράσουμε αυτήν την πραγματικότητα και να μπορέσουμε να προσφέρουμε στήριξη στα παιδιά και στους ενήλικες που είχαν ανάγκη, όταν την ίδια στιγμή βιώναμε κι εμείς τις ίδιες καταστάσεις, τα ίδια συναισθήματα».
Πίσω από τις ιστορίες της Fida, της Hajar κα της Ayat, υπάρχουν χιλιάδες αντίστοιχες ιστορίες γυναικών που περιμένουν να ακουστούν, να εισακουστούν, να αλλάξουν προς το καλύτερο. Οι γυναίκες μέσα στις κρίσεις κουβαλούν επάνω τους την ευθύνη ενός ολόκληρου σπιτιού, της φροντίδας για την επόμενη μέρα, τη διατήρηση της μνήμης, την καινούργια ζωή. Βρισκόμαστε δίπλα τους, ακούμε τις ιστορίες τους και τις στηρίζουμε να ανταποκριθούν σε αυτό που ξέρουν να κάνουν πολύ καλά: να διατηρήσουν την ελπίδα.
