Η δεκαετία του '50 αποτέλεσε και την πρώτη δεκαετία της εποχής της ατομικής ενέργειας. Λίγο μετά την εμφάνισή της στις ΗΠΑ, η πυρηνική τεχνολογία βρέθηκε και στην Σοβιετική Ένωση, όπου έμελλε να φτάσει και στο απόγειό της.
Αν και οι Αμερικανοί είχαν την πρωτιά στην δοκιμή πυρηνικής βόμβας και στην παραγωγή πυρηνοκίνητου υποβρυχίου, οι Σοβιετικοί απάντησαν με την κατασκευή του πρώτου εργοστασίου πυρηνικής ενέργειας και την καθέλκυση του πρώτου πυρηνοκίνητου παγοθραυστικού, του Lenin.
Το ιστορικό αυτό σκάφος καθελκύστηκε ακριβώς 65 χρόνια πριν, στις 5 Δεκεμβρίου του 1957.
Μία Πρώτη Εικόνα
Το πρώτο πυρηνοκίνητο παγοθραυστικό εννοείται πως υπήρξε ένα τεχνολογικό επίτευγμα της εποχής, το οποίο εντυπωσιάζει μέχρι και σήμερα. Μπορείτε να καταλάβετε την καινοτομία του με μία απλή σύγκριση με τους προκατόχους του.
Τα πετρελαιοκίνητα παγοθραυστικά, τα οποία είχα αντικαταστήσει τα παγοθραυστικά που κινούνταν με ατμό την δεκαετία του '50, είχαν τουλάχιστον διπλάσια ισχύ (10.000 εναντίον 22.000 ίππων). Όταν εμφανίστηκε ο "Λένιν", λίγα χρόνια αργότερα, έκανε το ντεμπούτο του με 44.000 άλογα. Επιπρόσθετα, μπορούσε να περάσει όλη την εποχή πλοήγησης (navigation season), χωρίς να χρειαστεί ανεφοδιασμό.
Πάνω από 500 επιχειρήσεις εργάστηκαν στην κατασκευή αυτού του μοναδικού σοβιετικού πλοίου. Ειδικά για το πυρηνοκίνητο τομέα, αναπτύχθηκαν 76 νέοι τύποι μηχανισμών και 150 νέοι τύποι εξοπλισμού. Το σημαντικότερο από αυτά υπήρξε ο πυρηνικός αντιδραστήρας, που ήταν και ο πιο συμπαγής για χρόνια.
Το εκτόπισμα του παγοθραυστικού ήταν 16 χιλιάδες τόνοι, ενώ επιδείκνυε μήκος 143 μέτρων, πλάτος 27,6 μέτρων και ύψος 16,1 μέτρων. Η μέγιστη ταχύτητα που μπορούσε να πετύχει σε καθαρά νερά ήταν 36,3 χλμ/ώρα, ενώ όταν περνούσε από παγωμένη επιφάνεια πάχους δύο μέτρων μπορούσε να πλέει με 3,7 χλμ/ώρα.
Το πλοίο είχε ακόμη και ελικοδρόμιο για αναγνωριστικά ελικόπτερα, τα οποία σχεδιάστηκαν ειδικά για παγωμένα περιβάλλοντα.
Ο Ρόλος του "Πυρηνικού Πανεπιστημίου" και το Τέλος
Το Lenin παρείχε πλοήγηση για το Βόρειο Θαλάσσιο Πέρασμα (Northern Sea Route) για 30 χρόνια, από το 1959 έως και το 1989. Όλο αυτό το διάστημα, το πλοίο δεν έσπαγε μόνο τον πάγο, αλλά αποτελούσε παράλληλα ένα "πυρηνικό πανεπιστήμιο".
Σε αυτόν τον τομέα του παγοθραυστικού, μελετούνταν η αρκτική εμπειρία από τις αποστολές του πλοίου, βελτιώνονταν τεχνολογίες και εκπαιδεύονταν προσωπικό για τον πυρηνικό στόλο της χώρας. Μιας και ήταν το μόνο πλοίο της κλάσης του, έδρασε ως ένα σημαντικό εκπαιδευτικό κέντρο, λόγω της πυρηνικής του ενέργειας.
Σίγουρα δεν ήταν ένα απλό παγοθραυστικό. Εσωτερικά το σοβιετικό πλοίο στολίστηκε με πανάκριβα ξύλα, δημιουργώντας ένα κλίμα πραγματικής χλιδής (σε συγκεκριμένους χώρους). Δέχτηκε σημαντικά πρόσωπα ως καλεσμένους, όπως μεταξύ άλλων τον Φιντέλ Κάστρο.
