Μία από τις πιο ηχηρές αναπτύξεις της σοβιετικής στρατιωτικής βιομηχανίας ήταν το πρόγραμμα ιπτάμενου υποβρυχίου (LPL). Το απειλητικό μοντέλο, το οποίο φοβόταν όλη η Δύση, αναπτύχθηκε από τον Boris Ushakov από το 1934 μέχρι το 1938.
Ανάπτυξη και Σχεδιασμός
Το πρόγραμμα ιπτάμενου υποβρύχιου επιχειρούσε με τρεις κινητήρες και ταυτόχρονα ήταν υδροπλάνο δύο πλωτήρων. Ο σχεδιασμός περιλάμβανε επίσης ένα περισκόπιο. Το πρόγραμμα αναπτύχθηκε με τέτοιον τρόπο ώστε το τελικό προϊόν να μπορεί να βυθιστεί στο νερό.
Τον Απρίλιο του 1936, το πρόγραμμα του Ushakov εξετάστηκε από μία ειδική επιτροπή. Οι ειδικοί μελέτησαν την ανάπτυξη και αποφάσισαν να την εφαρμόσουν σε ένα πρωτότυπο. Η δημιουργία μεταφέρθηκε για μελέτη στην επιτροπή έρευνας του Κόκκινου Στρατού.
Η ισχυρότερη έκδοση του ιπτάμενου υποβρυχίου είχε ταχύτητα πτήσης 100 κόμβων (185 χλμ/ώρα). Κάτω από το νερό και με τον κατάλληλο εξοπλισμό ήταν πιθανό να κινείται με ταχύτητα 3 κόμβων (5,5 χλμ/ώρα). Όταν το όχημα ήταν σε περιοχή νερού, οι κινητήρες έκλειναν με μεταλλικές ασπίδες. Το πρόγραμμα ιπτάμενου υποβρύχιου υποτίθεται πως θα διέθετε έξι σφραγισμένα τμήματα στα φτερά και στην άτρακτο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
"Αστερίας": Αυτό είναι το νέο επιδέξιο υποβρύχιο ρομπότ του αμερικανικού ΠΝ (Εικόνες)
Το πιλοτήριο για τους πιλότους ήταν πεπιεσμένο. Το νερό δεν έμπαινε μέσα, κάτι το οποίο σημαίνει πως ήταν δυνατό να τοποθετηθούν συσκευές, μία μπαταρία και ένας ηλεκτρικός κινητήρας.
Πάνω από την άτρακτο υπήρχαν δύο τορπίλες 45 εκατοστών. Ο οπλισμός μάχης του προγράμματος ιπτάμενου υποβρύχιου υποτίθεται πως θα ζύγιζε το 44,5 τις εκατό της συνολικής μάζας του μοντέλου. Το υποβρύχιο θα μπορούσε να εκτοξεύσει επιθέσεις τορπιλών σε ανοιχτά νερά.
Ρόλος και Κατάληξη
Ο σκοπός της επιχείρησης ενός ιπτάμενου υποβρυχίου ήταν η ανίχνευση πλοίων από τον αέρα, ο υπολογισμός της πορείας του και η αποφυγή ανίχνευσης από ραντάρ. Στο επόμενο στάδιο, το πρόγραμμα ιπτάμενου υποβρύχιου θα βυθίζονταν κάτω από την επιφάνεια του νερού και θα χτυπούσε τον εχθρό.
Η ανάπτυξη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για να προσπεραστούν νάρκες θαλάσσης. Όταν ανιχνεύονταν εμπόδιο, το μοντέλο έπρεπε να απογειώνεται στον αέρα, να προσπεράσει τις προβληματικές περιοχές και να ξανά βυθιστεί στο νερό. Σε περίπτωση μαζικής παραγωγής, τέτοια οχήματα θα μπορούσαν να σχηματίζουν ομάδες για την επίθεση εχθρών στο νερό.
Ωστόσο, το 1938 το πρόγραμμα έκλεισε. Το πρόγραμμα ιπτάμενου υποβρύχιου δεν ήταν αρκετά ευκίνητο όταν κινούνταν κάτω από το νερό.
