Σε άρθρο του στην εφημερίδα Göteborgs-Posten, ο Arif Sulimani, πρόεδρος της Ένωσης Ασυνόδευτων Μεταναστών της Στοκχόλμης, εκφράζει την οργή του για την υποδοχή από τη Σουηδία των Ουκρανών που διαφεύγουν από τις βόμβες του Πούτιν.
Από τότε που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή και η Σουηδία άνοιξε τις καρδιές της στους Ουκρανούς πρόσφυγες, οι μετανάστες έχουν εξοργιστεί που φαίνεται να υπάρχει διαφορά στην ροή των νεαρών κυρίως ανδρών από δυσλειτουργικές χώρες και πολιτισμούς που συχνά δεν έχουν πραγματική ανάγκη για προστασία και των πραγματικών προσφύγων που αποτελούνται κυρίως από γυναίκες και παιδιά από μια γεωγραφικά και πολιτισμικά κοντινή χώρα που χρειάζονται τώρα προστασία.
Σύμφωνα με τον Sulimani, είναι υποκρισία να θέλουμε να ενισχύσουμε τα σύνορα και να μην θέλουμε ποτέ ξανά το 2015, για να διαπιστώσουμε ότι σε περίπτωση πολέμου στην Ευρώπη ισχύουν διαφορετικοί κανόνες.
Δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί αν το χρώμα του δέρματος, το χρώμα των ματιών και το χρώμα των μαλλιών επηρεάζει την άποψη του Ουλφ Κρίστερσον για τους πρόσφυγες;
Ο ίδιος ήρθε στη Σουηδία το 2017 και τώρα ζητά να γίνουν δεκτοί περισσότεροι.
Κανείς δεν άνοιξε τα εξοχικά του σπίτια σε αυτές τις οικογένειες με παιδιά. Αλλά τώρα ξαφνικά η Σουηδία έχει άφθονο χώρο και οι άνθρωποι τρέχουν να αδειάσουν τις εξοχικές τους κατοικίες για τους Ουκρανούς πρόσφυγες.
Ο μόνος λόγος που υπάρχει διαφορά μεταξύ του 2015 και του 2022 πρέπει να είναι ο ρατσισμός, λέει ο Σουλιμάνι.
Τονίζω ότι πρέπει να υπάρχει χώρος στη Σουηδία για τους πρόσφυγες, αλλά όχι μόνο για τους γαλανομάτηδες, τους ξανθούς και τους λευκούς πρόσφυγες, αλλά για όλους τους πρόσφυγες.
