«Στα επτά μου με πάντρεψαν με έναν ογδοντάρη, ο οποίος με χτυπούσε με ό,τι είχε στα χέρια του γιατί δεν έμενα έγκυος. Έφυγα. Με πάντρεψαν ξανά. Στα δέκα μου, ο τότε σύζυγός μου με πέταξε στον τοίχο. Το κεφάλι μου χτύπησε σε ένα καρφί στον τοίχο, το κρανίο μου έσπασε… Σχεδόν πέθανα», αφηγείται η 22χρονη «Αντίλια» για τους βιασμούς, τη στέρηση τροφής, τους ξυλοδαρμούς, την απάνθρωπη μεταχείριση των συζύγων της και την απελπισία που την ώθησε σε απόπειρα αυτοκτονίας.
Πλέον, κρύβεται σ’ ένα από τα ελάχιστα καταφύγια για γυναίκες-θύματα βίας που παραμένουν ανοιχτά στο Αφγανιστάν, μαζί με τη «Ζακιά», την οποία θέλει να δολοφονήσει ο πεθερός της γιατί αντιδρούσε στη σωματική κακοποίηση του συζύγου της και τη «Φαρίχα» που κατέφυγε στο καταφύγιο 9 μηνών έγκυος χτυπημένη και αιμορραγώντας από τον ξυλοδαρμό του συζύγου της.
Στο Αφγανιστάν, όπου η ανδροκρατούμενη κοινωνία, η ανέχεια και η έλλειψη παιδείας αρνούνται κάθε δικαίωμα στις γυναίκες, ακόμη και την ανθρώπινη υπόστασή τους, το 87% εξ αυτών έχουν βιώσει κάποιας μορφής σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βία, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Πριν αναλάβουν οι Ταλιμπάν, λειτουργούσαν μόλις 24 καταφύγια με χρηματοδότηση της διεθνούς κοινότητας. Τώρα, το ελλιπέστατο σύστημα προστασίας έχει καταρρεύσει. Αν το καταφύγιο των τριών και άλλων ακόμη 20 γυναικών κλείσει, δεν θα έχουν πουθενά να πάνε, χωρίς συγγενείς και με τους δημίους τους να τις θέλουν νεκρές.
Οι Ταλιμπάν διαβεβαιώνουν πως έχουν αλλάξει, αλλά δεν έχουν εκφραστεί επίσημα για τα καταφύγια, τα οποία οι περισσότερες ΜΚΟ είτε έκλεισαν είτε φιλοξενούν κρυφά γυναίκες που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα, λόγω της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης και της ανεργίας που αυξάνουν τη βία.
Ο ΟΗΕ διαπραγματεύεται την επαναλειτουργία τους, με τη συνδρομή της Μαχμπούμπα Σεράζ, κεντρικής φιγούρας στον αγώνα υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων στο Αφγανιστάν, καθώς ανησυχεί για τα θύματα που δεν εκδηλώνονται πλέον, αφού «κανένας δεν θα ασχοληθεί μαζί τους»
