Η απουσία της Γαλλίας στο AUKUS και τα «παράπονα» του συμβολαίου του αυστραλιανού υποβρυχίου συνθέτουν ένα επεισόδιο που επιδέχεται ποικίλες ερμηνείες. Ένα υποθετικό ερώτημα, αλλά σχετικό ως αναφορά θα ήταν: τι θα είχε συμβεί αν η κυβέρνηση του Παρισιού είχε κληθεί να γίνει μέρος του AUKUS; Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, η Γαλλία πιθανότατα θα είχε γίνει μια κυρίαρχη «παγκόσμια δύναμη», κατά το μοτίβο του Ηνωμένου Βασιλείου, στενά ενσωματωμένη σε μια κορυφαία τεχνολογική και στρατιωτική οντότητα, που δεν θα μπορούσε να μοιραστεί με τρίτους. Με απλά λόγια, η Γαλλία θα έπαιζε στην πρώτη κατηγορία και οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ δεν θα έπαιζαν. Ποια θα ήταν η γαλλική δικαιολογία για μια τέτοια συμπεριφορά; Πιθανότατα θα ήταν η υπεροχή του εθνικού συμφέροντος έναντι οποιουδήποτε άλλου προβληματισμού.
Η πραγματικότητα είναι ότι η ΕΕ είναι μια υπερεθνική οντότητα και οι χώρες που την αποτελούν είναι κράτη που, ονομαστικά, διατηρούν την κυριαρχία τους, ορισμένες περισσότερο από άλλες, σε μια ασύμμετρη υπερεθνικότητα. Όταν η Γαλλία υπηρετεί ως μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το πράττει με την ιδιότητά της ως κυρίαρχου κράτους και όχι ως εκπρόσωπος της ΕΕ. Όταν η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία καταλήξουν σε συμφωνίες στο πλαίσιο της G7, δεν εποπτεύονται από την ΕΕ, αλλά την επηρεάζουν. Όταν η Γαλλία χρειάζεται μια στρατηγική για τα εδάφη της στον Ειρηνικό, είναι μια κυρίαρχη απόφαση της Γαλλίας και όχι της ΕΕ. Όταν η Γαλλία παρεμβαίνει στο Σαχέλ, αυτό διαμορφώνεται εντός της ΕΕ, αλλά οι επιχειρήσεις διευθύνονται από το Παρίσι. Όταν ο Ερντογάν και ο Μακρόν συγκρούονται, η Γερμανία λειτουργεί ως μεσολαβητής.
Το ερώτημα
Θα μπορούσαν οι Ευρωπαίοι να αναπτύξουν μια αυτόνομη αμυντική ικανότητα εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσυρθούν πλήρως από την Ευρώπη; Στην τρέχουσα κατάσταση της βαθιάς γεωπολιτικής αλλαγής, αυτό που δεν είναι αποδεκτό είναι η επιθυμία να ενεργοποιηθεί γρήγορα ένας στρατηγικός παράγοντας. Οι ισχυρισμοί μετά την Καμπούλ, που ανακοινώθηκαν από εκπροσώπους της Επιτροπής και από τον Πρόεδρο του Συμβουλίου, προσαρμόζονται στις εξελίξεις. Παράδειγμα αυτού είναι οι δηλώσεις του ύπατου εκπροσώπου Μπορέλ που διαβεβαίωσε ότι, παρά το γεγονός ότι δεν έλαβαν υπόψη τις οικονομικές και στρατιωτικές επενδύσεις της ΕΕ στο Αφγανιστάν που έπρεπε να ζητηθεί η γνώμη της Ένωσης, συνεχίζουν να εμπιστεύονται τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον σχετικά με την Ασφάλεια και την Άμυνα.
Και ταυτόχρονα, προτείνεται ο καθορισμός ευρωπαϊκής στρατηγικής ασφάλειας και η δημιουργία της αντίστοιχης στρατιωτικής ικανότητας για την κάλυψη των ελλειμμάτων ικανότητας δράσης. Γενικά η ΕΕ ως οργανισμός, και οι περισσότερες από τις φιλοευρωπαϊκές ελίτ, δεν έχουν αυτή τη γεωπολιτική νοοτροπία. Η ΕΕ δημιουργήθηκε με έναν άκρως ιδεολογικό σκοπό που θα αποτελέσει τροχοπέδη σε νέες συνταγές όπως μια «γεωπολιτική ένωση», δεν έχουν αυτή τη γεωπολιτική νοοτροπία.
Η Ulrike Franke, συνεργάτης πολιτικής της Νέας Πρωτοβουλίας Ευρωπαϊκής Ασφάλειας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, το θέτει ξεκάθαρα: «Οι Βρυξέλλες εξακολουθούν να αισθάνονται αρκετά άβολα με την πολιτική εξουσίας. Το πνεύμα της ΕΕ είναι αυτό μιας οντότητας που καθοδηγείται από την αγορά και ηγείται της τεχνολογίας που, από την αρχή, έχει αφήσει την «υψηλή πολιτική» (Ασφάλεια και Άμυνα) στα χέρια των κρατών μελών. Αυτό σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή βλέπει τον κόσμο όχι με όρους ισχύος, καταναγκασμού ή σχετικού κέρδους, αλλά ως ένα παιχνίδι ρύθμισης της αγοράς »
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ο πολιτικός αναλυτής Θ.Τσίκας επισήμανε πως “για την διαμόρφωση μιας ισχυρής Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας, και για την συγκρότηση και αξιοποίηση Ευρω-στρατού, θα χρειαστεί μεταφορά εθνικών αρμοδιοτήτων σε ευρωπαϊκούς θεσμούς και όργανα”
Διαφορετική προσέγγιση
Η ΕΕ και τα περισσότερα κράτη μέλη, εκτός από τη Γαλλία, παραμένουν προσανατολισμένα κυρίως στις οικονομικές, κοινωνικές και εργασιακές επιπτώσεις της τεχνολογίας, χωρίς να προβλέπουν τις γεωπολιτικές και γεωοικονομικές συνέπειές της.
Εάν ο στόχος της ΕΕ ήταν να ενισχύσει τη συνεργασία και να γίνει ένας πολύτιμος και αξιόπιστος σύμμαχος για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η συζήτηση θα περιστρεφόταν γύρω από την αύξηση των αμυντικών δαπανών, τον ρόλο των ευρωπαϊκών κρατών εντός του ΝΑΤΟ και την ενίσχυση της στρατιωτικής τους ικανότητας, προκειμένου να αναλάβουν ορισμένα το μέγεθος των προσπαθειών που αναλαμβάνουν τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο της Ατλαντικής Συμμαχίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αναδιατάξουν τις δυνάμεις τους για να εξυπηρετήσουν τον Ινδο-Ειρηνικό και το ΝΑΤΟ είναι απαραίτητο καθώς είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή στην ευρωατλαντική ζώνη.
Μαζί με τη ρητορική για τις συνέπειες της αποχώρησης από το Αφγανιστάν, η Γαλλία επανέλαβε, με έμφαση, την πρότασή της να εργαστεί για έναν Ευρωπαϊκό Στρατό, μετά το «μαχαίρι πισώπλατα» από το AUKUS. Με αυτόν τον τρόπο και λίγες εβδομάδες μετά το «μαχαιρώματα», το Παρίσι εκμεταλλεύτηκε τις πολιτικές διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για τη θαλάσσια οριοθέτηση.
Η γαλλική επιμονή σε αυτό, χωρίς να σχεδιάσει το επιθυμητό γεωπολιτικό τελικό κράτος, εγείρει κάθε είδους εικασίες.
Από την άλλη, για τον ίδιο σκοπό ανακοινώνεται ισπανοϊταλική συμφωνία. Το ζήτημα πρέπει να οριστεί από τη Γερμανία, η οποία βρίσκεται σε μετεκλογική έκσταση. Ίσως η πιο εκπληκτική δήλωση προήλθε από την υπουργό Άμυνας της Γερμανίας Annegret Kramp-Karrenbauer, η οποία πρότεινε ότι οι εθελοντικοί συνασπισμοί θα μπορούσαν να δράσουν μετά την κοινή απόφαση όλων των μελών της ΕΕ. Η υπουργός είχε γράψει ένα άρθρο γνωμης υποστηρίζοντας ότι «οι ψευδαισθήσεις της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας πρέπει να τελειώσουν», προσθέτοντας ότι «οι Ευρωπαίοι δεν θα μπορέσουν να αντικαταστήσουν τον κρίσιμο ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών ως παρόχου ασφάλειας».
Σε γενικές γραμμές, συνάγεται το συμπέρασμα ότι η προσέγγιση της Γαλλίας στην ευρωπαϊκή ασφάλεια είναι μέσω του ευρωπαϊσμού, ενώ η προσέγγιση της Γερμανίας είναι μέσω του ατλαντισμού.
Ένας ουσιαστικός παράγοντας που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη από τους υποστηρικτές μιας στρατιωτικής ικανότητας της ΕΕ, ανεξάρτητα από την Ουάσιγκτον, είναι ότι θα πρέπει επίσης να κερδίσουν τους σκεπτικιστές. Οι χώρες της Βαλτικής και η Πολωνία είναι εξαιρετικά επιφυλακτικές για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή αμυντική επιλογή που αποκλείει τις ανοιχτά εχθρικές Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι της ευρωπαϊκής ηπείρου θα είναι συνέπεια της εξέλιξης του παγκόσμιου πλαισίου που θα προκύψει από τη μετανάστευση του παγκόσμιου γεωπολιτικού κέντρου βάρους στον Ινδο-Ειρηνικό. Σε μια νέα εποχή, που χαρακτηρίζεται από Στρατηγικό Ανταγωνισμό, τα εθνικά συμφέροντα επιστρέφουν στο προσκήνιο των Διεθνών Σχέσεων, όπως ρητά αναφέρεται από την Προσωρινή Στρατηγική Καθοδήγηση Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (USINSG).
Το ευρωπαϊκό στρατηγικό περιβάλλον είναι ευμετάβλητο και αβέβαιο και μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό την επόμενη δεκαετία. Αν λάβουμε υπόψη τα τρία βασικά γεωπολιτικά προβλήματα που τα στελέχη των παγκόσμιων εταιρειών αναμένουν να έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στις εταιρείες τους την επόμενη πενταετία, αυτά είναι: ο μεταβαλλόμενος ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών στο διεθνές σύστημα, η σταθερότητα της Ε.Ε. και τις σχέσεις μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας .
