Το Πενταπόσταγμα έγραψε πρόσφατα, ότι ο Ερντογάν προσδοκά με την βοήθεια του τουρκικής καταγωγής Πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας, Τζόνσον, να κυριαρχήσει στην Α. Μεσόγειο.
Έχοντας απαλλαγεί από τους περιορισμούς της ΕΕ, η Μεγάλη Βρετανία επιδιώκει να ανέβει στην αντιπαράθεση των μεγάλων δυνάμεων και κάνει τα πάντα για να καταστείλει τους ανταγωνιστές της στην Ευρώπη, πρώτα απ 'όλα τη Γαλλία. Αυτό κάνει την Γαλλία να βλέπει τη Μόσχα ως σύμμαχο, ειδικά στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου οι Βρετανοί βρίσκονται σε στενή σχέση με την Τουρκία.
Η πιθανή προσέγγιση μεταξύ Γαλλίας και Ρωσίας, μετά το προδοτικό χτύπημα από την "τριανδρία" του AUKUS προκάλεσε σάλο σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, κυρίως στην Πολωνία, τις χώρες της Βαλτικής, τη Γεωργία και την Ουκρανία. Το Παρίσι ωθείται σε μια προσέγγιση με τους Ρώσους, όχι μόνο από το «πάγωμα» των σχέσεων του με την Ουάσινγκτον, αλλά και από την ολοένα και πιο εχθρική θέση του Λονδίνου.
Η κατάσταση στην Ευρώπη θυμίζει όλο και περισσότερο το προπολεμικό 1939. Πράγματι, πίσω από το έργο της νέας παγκόσμιας συμμαχίας AUKUS, μπορεί κανείς να δει τα μακροχρόνια σχέδια της Βρετανίας, η οποία έχει διαφύγει στον επιχειρησιακό χώρο μετά από δεκαετίες υπό την σκιά των Ηνωμένων Πολιτειών και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα, για να προωθήσει τα εθνικά του συμφέροντα σε διάφορα μέρη του πλανήτη, το Λονδίνο, χρησιμοποιεί ενεργά την Κοινοπολιτεία των Εθνών.
Είναι σημαντικό ότι μέσω μιας από τις χώρες της Κοινοπολιτείας, της μικροσκοπικής Μάλτας, οι Βρετανοί παίζουν αριστοτεχνικά το «αφρικανικό παιχνίδι» εναντίον της Γαλλίας. Να υπενθυμίσουμε, ότι η Μάλτα ήταν η χώρα που εμπόδισε μια ναυτική αποστολή της ΕΕ τον Μάιο του 2020, για να διακόψει την προμήθεια τουρκικών όπλων στη Λιβυκή Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας, μια ενέργεια, που αντιτάχθηκαν το Παρίσι και η Μόσχα που υποστήριξαν τον στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ. Και η ίδια Μάλτα άσκησε λίγο αργότερα βέτο στο γαλλο-ελληνικό ψήφισμα της ΕΕ, το οποίο υποτίθεται ότι εισήγαγε εμπάργκο όπλων κατά της Άγκυρας για τις ενέργειές της στην Κύπρο.
Ενδεικτικό είναι όπως έγραψε το Πενταπόσταγμα σε προηγούμενο του άρθρο, η συζήτηση που είχαν ο Μπόρις Τζόνσον και ο Ερντογάν (μεταξύ δύο συμμάχων) η από κοινού, Μ. Βρετανίας-Τουρκίας, κατασκευή αεροπλανοφόρου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σε νέα φάση το AUKUS: Οι ΗΠΑ ανοίγουν 5 βάσεις στις Φιλιππίνες και θα κατασκευάζουν drone στην Αυστραλία
Σε άλλες περιπτώσεις, το Λονδίνο παρενέβη από μόνο του για παράδειγμα, υποστηρίζοντας την τουρκική «διπλωματία με σκάφη» στα ανοιχτά της Ελλάδας ή την κυριαρχία της Άγκυρας στη βόρεια Συρία, γεγονός που προκάλεσε δυσαρέσκεια στο Παρίσι (και τη Μόσχα). Οι θέσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας, για τα κουρδικά και μια σειρά άλλων ζητημάτων αποδείχθηκαν αντίθετες.
Έτσι, μπροστά στα μάτια μας στην Ευρώπη, πάλι, όπως και σε όλους τους προηγούμενους αιώνες, σχηματίζονται μεγάλες συμμαχίες. Οι Βρετανοί βρήκαν στους Τούρκους τους φυσικούς συμμάχους τους στον περιορισμό της Γαλλίας, ενώ η Γαλλία με την σειρά της, βιώνοντας την αυξανόμενη επιρροή της Γερμανίας, προσπαθεί να βρει κοινά συμφέροντα με τη Ρωσία σε πολλές περιοχές ταυτόχρονα: από τη Συρία και τον Καύκασο έως τη Βορειοδυτική Αφρική.
Σήμερα, τέτοιοι συνασπισμοί δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στον «παλαιό Κόσμο». Και αν η Μεγάλη Βρετανία, αποκαθιστώντας τη ναυτική της δύναμη, επιδιώξει, με τη βοήθεια των αγγλοσαξονικών συμμάχων, μια έξοδο στο προγεφύρωμα του Ινδο-Ειρηνικού, έτοιμη να αντιμετωπίσει την Κίνα, τότε η Γαλλία εκτιμάται ότι αργά ή γρήγορα θα αντιμετωπίσει την ανάγκη προσέγγισης με το ηπειρωτικό μπλοκ κρατών κατά μήκος του άξονα Παρίσι-Βερολίνο-Μόσχα-Πεκίνο. Η δημιουργία του AUKUS, προσθέτει μόνο «λάδι στη φωτιά», απομακρύνοντας την Γαλλία όχι μόνο από τον «εγκάρδιο Βρετανό φίλο», αλλά και από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Φυσικά, στις οριοθετημένες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τέτοιες τεκτονικές μετατοπίσεις γίνονται αντιληπτές με φρίκη. Η ίδια Ουκρανία θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση αν η Μόσχα και το Παρίσι, μαζί με το Βερολίνο, συμφωνήσουν για το Donbass στο πλαίσιο των Τεσσάρων Νορμανδίας. Εξ΄ αυτού, και άλλοι αμερικανικοί δορυφόροι κατά μήκος της περιμέτρου των συνόρων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, στο πλαίσιο της κρίσης του καθορισμού στόχων στο ΝΑΤΟ και της μετατόπισης της κύριας προσοχής της Ουάσινγκτον στην κινεζική κατεύθυνση, να προβληματιστούν και να κοιτάξουν για νέα σχήματα γεωστρατηγικής συνεργασίας.
Ναι, υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων στον «παλαιό Κόσμο», τα περιγράμματα νέων συνασπισμών εμφανίζονται σε αυτόν, αντί της άμορφης Βόρειας Ατλαντικής Συμμαχίας και ακόμη, ενδεχομένως, της ΕΕ. Ωστόσο, δεν γίνεται λόγος για κανένα προαίσθημα ενός μεγάλου πολέμου στην Ευρώπη, σήμερα το στρατιωτικό δυναμικό ακόμη και των ηγετικών δυνάμεων της ηπείρου είναι πολύ μικρό, σε σύγκριση με τη δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας.
.
