Σε προηγούμενο άρθρο αναλύσαμε διεξοδικά το θέμα του Ευρωστρατού, το οποίο ανέκυψε εκ νέου το τελευταίο διάστημα. Το προφίλ της νέας στρατιωτικής δύναμης που ιδρύθηκε προ ετών στην Ευρώπη είναι ιδιαίτερο, έχει ιστορικό καθώς και σχέση με το μεταναστευτικό ζήτημα...
Μετά από αυτήν την ανάλυση η συζήτηση δεν κόπασε, αντιθέτως συχνά πυκνά έχουμε και νέες δηλώσεις όπως του Ζοσέ Μπορέλ προ ολίγων ημερών
Θα δημιουργήσει, λοιπόν, η Ευρώπη τη δική της στρατιωτική δύναμη μετά την εμπειρία της στο Αφγανιστάν;
Κάποιοι αναλυτές πιστεύουν πως η κρίση στο Αφγανιστάν χρησιμοποιείται τώρα ως δικαιολογία για την έναρξη μιας διαδικασίας στρατιωτικοποίησης στην Ευρώπη.
Η γερμανική κυβέρνηση απηύθυνε έκκληση στην ΕΕ, έτσι ώστε η εμπειρία στην Κεντρική Ασία να χρησιμεύσει ως μάθημα για την Ένωση να εφαρμόσει μέτρα για τη δημιουργία της δικής της στρατιωτικής δύναμης, ως τρόπο προκειμένου να ανταποκριθεί γρήγορα και αποτελεσματικά σε καταστάσεις κρίσης όπως η σημερινή.
Η ΕΕ φοβάται όχι μόνο την πρόοδο της τρομοκρατίας στο έδαφος του Αφγανιστάν, αλλά και την επέκτασή της στην ευρωπαϊκή ήπειρο ως συνέπεια της μεταναστευτικής ροής. Ωστόσο, προς το παρόν, το κύριο μέλημα της ΕΕ είναι πώς να λειτουργήσει εκκένωση έκτακτης ανάγκης, διασφαλίζοντας την ασφάλεια και τη φυσική ακεραιότητα των Ευρωπαίων πολιτών στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια γεγονότων παρόμοιων με την κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν.
Το ξαναγράψαμε πως οι ευρωπαϊκές προσπάθειες για την ενίσχυση της ασφάλειας μέσω ενός στρατιωτικού συνασπισμού δεν είναι πρόσφατες, αλλά πάνε 13 χρόνια πίσω! Ωστόσο, το έργο έμενε στα συρτάρια και τα στρατεύματα δεν κινητοποιήθηκαν ποτέ για σχετικές εκπαιδευτικές ή πολεμικές δραστηριότητες, κυρίως λόγω γραφειοκρατικών αδιεξόδων, διαφορών σχετικά με τη χρηματοδότηση και διαφόρων άλλων διαφωνιών μεταξύ των χωρών μελών της ΕΕ.
Τώρα η Γερμανίδα υπουργός Άμυνας, Annegret Kramp-Karrenbauer προτείνει η Ευρώπη να δημιουργήσει έναν στρατιωτικό συνασπισμό που θα ενεργεί σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για να βοηθήσει τους Ευρωπαίους πολίτες στο εξωτερικό.
Η Annegret Kramp-Karrenbauer, έκανε δημόσια έκκληση την Πέμπτη για την ΕΕ να σχηματίσει έναν «συνασπισμό των πρόθυμων» να ενεργήσει σε καταστάσεις στις οποίες τα μέλη της Ένωσης αποφασίζουν από κοινού την ανάγκη παρέμβασης, Συγκεκριμένα τόνισε: «Οι στρατιωτικές δυνατότητες στις χώρες μέλη της ΕΕ υπάρχουν (…) Το βασικό ερώτημα για το μέλλον της ευρωπαϊκής αστυνομίας ασφάλειας και άμυνας είναι πώς θα χρησιμοποιήσουμε τελικά τις στρατιωτικές μας δυνατότητες μαζί (…) Στην ΕΕ, συνασπισμοί των προθύμων θα μπορούσαν να δράσουν μετά από κοινή απόφαση όλων ».
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι λέξεις προήλθαν από έναν Γερμανό αξιωματούχο. Το Βερολίνο εργάζεται πρόσφατα ενδελεχώς πάνω στην οικοδόμηση μιας ισχυρότερης αμυντικής δύναμης. Οι διαφωνίες σχετικά με τα συμφέροντα που αφορούν και τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια - ιδιαίτερα όσον αφορά το Nord Stream 2 - κατέστησαν σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει πλήρης εξάρτηση από συμμαχίες με ξένες δυνάμεις. Ωστόσο, η Γερμανία εξακολουθεί να παραμένει εξαιρετικά αδύναμη στο στρατιωτικό ζήτημα -αν και είναι ισχυρότερη από τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη - γεγονός που οδηγεί τώρα τη χώρα στην προσπάθεια να εδραιώσει ισχυρότερες συμμαχίες σε περιφερειακό επίπεδο.
Η πρόταση τείνει να ευχαριστήσει τις κυβερνήσεις των μικρών ευρωπαϊκών κρατών. Ειδικά αν η νέα δύναμη βρει εφαρμογή και στο μεταναστευτικό στα σύνορα της “Γηραιάς Ηπείρου”
Στο ίδιο πνεύμα, η δήλωση της Karrenbauer είναι εξαιρετικά συνεπής με την αναζήτηση του Macron για ευρωπαϊκή «στρατηγική αυτονομία», η οποία μπορεί να οδηγήσει σε διμερείς διαλόγους Παρισιού-Βερολίνου στο εγγύς μέλλον. Ο Μακρόν έχει προτείνει επανειλημμένα την αύξηση της ευρωπαϊκής στρατιωτικής ικανότητας στο παρελθόν ακριβώς επειδή η Γαλλία έχει το δικό της «Αφγανιστάν» στο Μάλι και το Μαγκρέμπ. Η κατάσταση της γαλλικής παρουσίας στην Αφρική σταδιακά γίνεται πιο περίπλοκη και είναι πολύ πιθανό σύντομα να υπάρξει ανάγκη για επείγουσα εκκένωση των Γάλλων πολιτών σε αρκετές αφρικανικές χώρες. Η Γαλλία είναι αρκετά ισχυρή για να χειριστεί τέτοιου είδους κατάσταση μόνη της, αλλά προφανώς θα ήταν ενδιαφέρον να μπορεί να υπολογίζει στην υποστήριξη στρατευμάτων από άλλα ευρωπαϊκά κράτη, γι 'αυτό ένας συνασπισμός ακούγεται πολύ στρατηγικός για το Παρίσι.
Στην πραγματικότητα, κάθε μορφή βελτίωσης της κυριαρχίας είναι θετική, τόσο για τα εθνικά κράτη όσο και περιφερειακά. Η Ευρώπη πρέπει πραγματικά να μάθει να αντιμετωπίζει καταστάσεις στις οποίες οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν μπορούν ή δεν θέλουν να εμπλακούν. Παρά την ιδεολογική εγγύτητα, οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν πολλές στρατηγικές διαφωνίες που πρέπει να ληφθούν υπόψη, ενώ, από την άλλη πλευρά, οι διαφορές μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών είναι λιγότερο σχετικές, γεγονός που καθιστά την ΈΝωση πιο συμφέρουσα σε συμμαχίες σε περιφερειακό επίπεδο.
Αυτό που πρέπει να αποφευχθεί, ωστόσο, είναι αυτός ο τύπος στρατιωτικής δύναμης να μετατραπεί ένας απλός κλάδος του ΝΑΤΟ. Εάν η Ευρώπη εδραιώσει πραγματικά αυτό το έργο, η Ουάσινγκτον θα προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει μια τέτοια συμμαχία για τα δικά της συμφέροντα, κατανέμοντας τα στρατεύματα του συνασπισμού στα στρατιωτικά προγράμματα του ΝΑΤΟ με στόχο την αντιμετώπιση και την πρόκληση γεωπολιτικών αντιπάλων των ΗΠΑ. Αυτό θα ήταν το χειρότερο σενάριο για όλες τις πλευρές και είναι κάτι που πρέπει να προληφθεί με κάθε δυνατό τρόπο.
