Γράφαμε και χθες για το διαδεδομένο μποϊκοτάζ των προεδρικών εκλογών που θα διεξαχθούν στο Ιράν στις 18 Ιουνίου, οι οποίες, ακόμη και σύμφωνα με κυβερνητικούς αξιωματούχους, θα έχουν τη χαμηλότερη προσέλευση εδώ και 42 χρόνια.
Οι προεδρικές εκλογές του καλοκαιριού θα είναι μια αναμέτρηση μεταξύ των συντηρητικών με τους μετριοπαθείς (όπως ο απερχόμενος Πρόεδρος Χασάν Ρουχάνι) ενώ υποψήφιοι υπέρ της μεταρρύθμισης αναγκάζονται να μείνουν στην άκρη..
Οι περισσότεροι αναλυτές συμφωνούν ότι ο νικητής θα είναι είτε ο πρώην πρόεδρος του ιρανικού κοινοβουλίου, Ali Larijani, ο οποίος φαίνεται να υποστηρίζει κάποια αλλαγή, είτε ο ακροδεξιός αντίπαλός του, ο επικεφαλής δικαστής Ebrahim Raisi. Ένας τρίτος υποψήφιος, πρώην Πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, μπορεί να παίξει ρόλο-κλειδί, εάν του επιτραπεί τελικά να κατέλθει, αντλώντας υποστήριξη από τις αγροτικές περιοχές της χώρας.
Σύμφωνα με το σύνταγμα του καθεστώτος, ένας πρόεδρος μπορεί να ασκεί καθήκοντα μόνο για δύο συνεχόμενες θητείες (οκτώ χρόνια). Πρόκειται για τις 13ες προεδρικές εκλογές από την Ισλαμική Επανάσταση του 1979.
Ο πρόεδρος είναι μεν επικεφαλής της κυβέρνησης, αλλά εξαρτάται από τον Ανώτατο Ηγέτη, μια θέση που κατέχει σήμερα ο Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ο οποίος ασκεί την πραγματική εξουσία, τόσο σε εσωτερικούς όσο και σε εξωτερικούς τομείς πολιτικής.
Σύμφωνα με το άρθρο 99 του ιρανικού συντάγματος, το Συμβούλιο των Φυλάκων ελέγχει τους υποψηφίους. Μέχρι στιγμής, σχεδόν 600 άτομα έχουν υποβάλει αίτηση για να κατέλθουν, συμπεριλαμβανομένων 40 γυναικών. Όλοι πρέπει να είναι Σιίτες Μουσουλμάνοι και πιστοί στο καθεστώς και στους νόμους του.
Μόνο λίγα ονόματα θα καταλήξουν τελικά στο ψηφοδέλτιο, που θα είναι εγκεκριμένο από το καθεστώς. Μέχρι σήμερα, σε καμία γυναίκα δεν έχει επιτραπεί να κατέλθει.
Ο Raisi και ο Larijani θα ανταγωνιστούν για υποστήριξη εστιάζοντας στην οικονομία και τη θέση του Ιράν στη Μέση Ανατολή και τον κόσμο.
Ο πρώτος ευνοεί μια αυταρχική Ισλαμική Δημοκρατία, έτοιμη να προκαλέσει τη Δύση και τις Ηνωμένες Πολιτείες παντού και σε κάθε θέμα. Από την πλευρά του ο Larijani φαίνεται πιο ανοιχτός σε διάλογο με τους ιστορικούς αντιπάλους του Ιράν και υποστηρίζει μια πιο ανοιχτή οικονομία προσανατολισμένη στην αγορά.
Στην πραγματικότητα, η προεκλογική εκστρατεία μοιάζει όλο και περισσότερο με μια διαμάχη εξουσίας μεταξύ δύο φατριών κοντά στον ανώτατο ηγέτη, με ένα μεγάλο τμήμα του ιρανικού πληθυσμού να δείχνει μια αυξανόμενη έλλειψη ενδιαφέροντος και μεγαλύτερη απογοήτευση για τις ίδιες τις εκλογές.
Για πολλούς παρατηρητές, οι κοινοβουλευτικές και προεδρικές εκλογές στο Ιράν έχουν γίνει επιλογή μεταξύ μεγαλύτερων και μικρότερων κακών, μεταξύ υποψηφίων που προεπιλέχθηκαν από το Συμβούλιο Φρουρών για την πίστη τους στη γραμμή του κόμματος.
Απογοητευμένοι από την περιορισμένη εξουσία των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους, την αποτυχία να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους και την απουσία σημαντικών αλλαγών στη ζωή των απλών πολιτών, οι ψηφοφόροι έχουν μόνο την επιλογή να μείνουν μακριά από τις προεδρικές εκλογές του Ιουνίου.
Οι δημοσκοπήσεις και οι συζητήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκαλύπτουν ότι ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού θα μπορούσε να μποϋκοτάρει την ψηφοφορία ως τη μόνη δυνατή μορφή διαμαρτυρίας, αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους νέους και τους ψηφοφόρους σε αστικά κέντρα, οι οποίοι δείχνουν τη μεγαλύτερη δυσαρέσκεια για μια οικονομία που βυθίστηκε από τις αμερικανικές κυρώσεις. .
Εν τω μεταξύ, στο Ιράν, η κρατική καταστολή αυξάνεται, όπως και η φτώχεια, η διαφθορά και ο νεποτισμός.
Οι πολίτες είναι όλο και περισσότερο απογοητευμένοι για την ανικανότητα των πολιτικών, ιδίως για την κυβέρνηση την περίοδο της πανδημίας, έτσι ώστε το Ιράν να έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά μόλυνσης από κορονοϊό και θανάτους που σχετίζονται με το COVID-19 στη Μέση Ανατολή.
