Το Πακιστάν δολοφονεί πολίτες στο Κασμίρ: Χιλιάδες οικογένειες στους δρόμους

Το International Journal of Research and Analytical Review (IJRAR) έχει ένα ενδιαφέρον άρθρο για το Κασμίρ στο τεύχος του Μαρτίου (2021). Κάνει μια συναρπαστική ανάλυση, σχετικά με τις κινήσεις του Πρωθυπουργό του Πακιστάν Imran Khan, ο οποίος υποτίθεται πως θέλει να βγουν από την ''κατάψυξη'' οι σχέσεις με την Ινδία.  

Η ανάλυση, που έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αναφέρει τα εγκλήματα του Πακιστάν κατά μαχητών και δυνάμεων ασφαλείας του Κασμίρ, τα οποία έχουν προκαλέσει πολλές απώλειες, με δεκάδες οικογένειες να έχουν καταστραφεί.

Αναλυτικά

''Είναι σαφές ότι ούτε ο Imran Khan ούτε κάποια από τις ομάδες του, έχουν διαβάσει το άρθρο του Asima Hassan, το οποίο εφιστά την προσοχή σε αυτό που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την άλλη πλευρά της πολιτικής του Πακιστάν για το Κασμίρ. Ο Δρ Χασάν είναι κοινωνιολόγος, ο οποίος γεννήθηκε στο Κασμίρ. Και η μελέτη του αφορά, τις κινήσεις που έκανε το Πακιστάν όλα αυτά τα χρόνια, μέσω τρομοκρατών, που σκοπό είχαν να προκαλέσουν απώλειες στην Ινδία, τόσο οικονομικά, όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο.  

Από τότε που το Πακιστάν αποφάσισε να υπάρχει ένταση στο Κασμίρ, αυτός ο τόπος, γέμισε με χήρες και ορφανά παιδιά. ''Είναι δύσκολο να εξακριβωθεί ο ακριβής αριθμός των θανάτων από την αρχή των συγκρούσεων, που ξεκίνησαν την  '80. Αν και οι Πακιστανοί λένε ότι σκοτώθηκαν λιγότερα από 50.000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων των μαχητών και του προσωπικού των δυνάμεων ασφαλείας, ΜΚΟ αναφέρουν σε εκθέσεις τους, ότι έχουν σκοτωθεί πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι'', γράφει ο Χασάν.

''Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο θάνατος του επικεφαλής της οικογένειας (πατέρας) οδήγησε σε προβλήματα όλες τις οικογένειες και προκάλεσε ζητήματα κυρίως ψυχολογικής φύσεως'', αναφέρει  ο Δρ Χασάν στο άρθρο του. ''Χάνοντας τους αγαπημένους τους, τραυματίστηκαν ψυχολογικά για πάντα, γυναίκες και παιδιά έχασαν τα πάντα.''

Σύμφωνα με την έρευνα του Χασάν, τουλάχιστον το 10% των μαχητών που σκοτώθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια ήταν παντρεμένοι και είχαν παιδιά. Και αυτές οι οικογένειες υπέφεραν καθώς δεν είχαν δικαίωμα αποζημίωσης από την κυβέρνηση, όπως είχαν οι οικογένειες που ανήκαν στις κυβερνητικές δυνάμεις. Η μελέτη έδωσε ένα πλήρες προφίλ 100 τέτοιων οικογενειών - 35 από αυτές, είναι από τις περιοχές Anantnag, Pulwama, Shopian και Kulgam του Νότιου Κασμίρ. Αυτή η ζώνη είδε τους νέους κάτω των 20 ετών να εντάσσονται στους μαχητές.

Άλλες 35 οικογένειες μελετήθηκαν από τις περιοχές Kupwara, Baramulla και Bandipora του Βόρειου Κασμίρ - οι οποίες είδαν μεγάλες σφαγές κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 και του 2000. Στο Κεντρικό Κασμίρ, η έρευνα πραγματοποιήθηκε στο Σριναγκάρ, το Γκάντερμπαλ και το Μπούντγκαμ. Αυτές οι περιοχές είδαν συγκριτικά μικρότερο αριθμό δολοφονιών.  

Ευρήματα

Το 45% των μαχητών που σκοτώθηκαν ανήκαν στην ηλικιακή ομάδα των 25-35 κατά τη στιγμή του θανάτου, ενώ το 32% ήταν στην ηλικιακή ομάδα των 35-45 ετών. Το 16% των νεκρών ανήκε στην ηλικιακή ομάδα 45-55 και το 6% ήταν στην ομάδα των 18-25 ετών. Μόνο το 1% ήταν άνω των 55 ετών. Ενώ το 24% των φονευμένων μαχητών είχε εισόδημα περίπου 42 $ το μήνα, το 12% των φονευμένων μαχητών ανήκαν σε οικογένειες των οποίων το μηνιαίο εισόδημα ήταν μικρότερο από 15 $. Μόνο το 9% των σκοτωμένων μαχητών ανήκαν σε εύπορες οικογένειες.

Είναι ενδιαφέρον ότι οι περισσότεροι μαχητές του Κασμίρ δεν είχαν αξιόλογο εκπαιδευτικό υπόβαθρο. Η πλειοψηφία τους, το 45%, για να είμαστε ακριβείς, ήταν αναλφάβητοι και δεν φοιτούσαν στο σχολείο. Ένα άλλο 20% είχε αποχωρήσει από το σχολείο. Μόνο το 12% των νεκρών μαχητών (μέλη ένοπλων ομάδων όπως τους αποκαλεί ο συγγραφέας) είχε περάσει το 10ο πρότυπο, ενώ το 11% σταμάτησε μετά το 12ο πρότυπο λόγω της φτώχειας.

Τα οικονομικά προβλήματα και η έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης τα κατέστρεψαν όλα. Παρατηρήθηκε ότι οι δολοφονίες δημιούργησαν μια αίσθηση ανασφάλειας και φόβου μεταξύ των επιζώντων μελών της οικογένειας.

Οι περισσότερες χήρες δήλωσαν κατηγορηματικά στον συγγραφέα ότι δεν παντρεύτηκαν μετά το θάνατο των συζύγων τους. «Αυτή είναι μια γενική πρακτική στο Κασμίρ. εάν οι γυναίκες έχουν παιδί ή παιδιά, σπάνια πηγαίνουν για νέο γάμο. Οι χήρες δεν είναι συνήθως αποδεκτές νύφες, καθώς η κοινωνία του Κασμίρ, έχει ταμπού στον γάμο'', λέει ο Χασάν.

Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Κασμίρ, πριν από αρκετά χρόνια έδειξε ότι το 91% των χηρών, δεν είχαν σκοπό να πατρευτούν. Τα ευρήματα της τρέχουσας έρευνας, αποκάλυψαν επίσης ότι η πλειοψηφία - 85% - των γυναικών ερωτηθέντων δεν ξαναπαντρεύτηκε.

Σήμερα το Κασμίρ φιλοξενεί τουλάχιστον 32.000 χήρες, το 52% των οποίων είναι στην ηλικιακή ομάδα 25-35 και ένα άλλο 25% στην ηλικιακή ομάδα 18-25 ετών. Ένα 19% των χηρών ανήκει στην ηλικιακή ομάδα 35-45 ετών, μόλις το 4% είναι άνω των 45 ετών. Μια μελέτη του 2008 από το Πανεπιστήμιο του Κασμίρ, έδειξε, ότι τα ορφανά παιδιά είναι 97.200. Η μελέτη του Χασάν δείχνει ότι η πλειονότητα των νεκρών μαχητών (44%) είχαν περισσότερα από τρία παιδιά όταν εντάχθηκαν στην εξέγερση.

Το 16% από αυτούς είχαν περισσότερα από πέντε παιδιά όταν σκοτώθηκαν. Το 35% είχε 1 έως 2 παιδιά, ενώ το 5% ήταν παντρεμένοι αλλά δεν είχαν παιδιά. Όλα αυτά τα παιδιά χωρίς πατέρες είχαν μια δύσκολη ανατροφή. Και τα πήγαν άσχημα στην εκπαίδευση. Ενώ το 19% από αυτούς δεν μπόρεσαν να φοιτήσουν στο σχολείο, ενώ το 52% αποχώρησε.  

Η σύγκρουση στο Κασμίρ με επίκεντρο την τρομοκρατία από την πλευρά του Πακιστάν, είχε ως αποτέλεσμα την παιδική εργασία και την αύξηση εργασίας στις γυναίκες, καθώς πολλές οικογένειες νεκρών μαχητών βγήκαν στο δρόμο για να ζήσουν. Αποτέλεσμα: Το 81% των χηρών αντιμετώπισαν πολλαπλά προβλήματα υγείας.

Το άρθρο του Χασάν αναφέρει ότι οι συνθήκες διαβίωσης των χηρών και των μονογονεϊκών ορφανών του προσωπικού της αστυνομίας και των δυνάμεων ασφαλείας είναι καλύτερες.

Η αδιαμφισβήτητη εντύπωση που προκαλείται από τη μελέτη του Χασάν, είναι ότι το Πακιστάν προκάλεσε ατέλειωτη βία και ακολούθησε δυστυχία, κάτι που κατέστρεψε χιλιάδες οικογένειες του Κασμίρ. Το Πακιστάν δεν έχει ούτε το ηθικό δικαίωμα ούτε μπορεί να διεκδικήσει το Κασμίρ, καθώς τα σύνορα χαράχθηκαν υπέρ της Βρετανικής Ινδίας το 1947 ως ένα δώρο από τους αποικιοκράτες.