Καθώς η Τουρκία "γλίστρησε" από τη δημοκρατία σε ένα αυταρχικό σύστημα, θυμήθηκα αυτήν την πρόταση.
Οι νόμοι έγιναν αυθαίρετοι, ενώ η αλήθεια έγινε αόρατη.
Αλήθεια γνωρίζουμε το πραγματικό ποσοστό πληθωρισμού, το ποσοστό μόλυνσης COVID-19 ή ακόμη και το ποσοστό φτώχειας στην Τουρκία;
Σήμερα, ακόμη και οι ένθερμοι υποστηρικτές του AKP δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τα κρατικά στοιχεία για την οικονομία, παρόλο που ο Ερντογάν λέει ότι η οικονομία βρίσκεται σε άνθηση, είμαστε οι καλύτεροι στον κόσμο. Όσοι μπορούν ακόμα να βγάλουν τα προς το ζην αγοράζουν αμερικανικά δολάρια μόλις πληρωθούν.
Η αλήθεια υπήρξε το πρώτο θύμα του Ερντογάν και η δικαιοσύνη το δεύτερο.
Η κυβέρνηση του Ερντογάν είναι μια ατελείωτη μηχανή δημιουργίας νόμου. Υπάρχουν τόσα πολλά προεδρικά διατάγματα που κανείς δεν μπορεί να τα παρακολουθήσει, ενώ πολλά από αυτά αναθεωρούν προηγούμενα διατάγματα, οπότε αν θέλετε να καταλάβετε το πρόσφατο, πρέπει να μελετήσετε δύο ή τρία άλλα διατάγματα.
Τα περισσότερα πρακτορεία ειδήσεων απλά σταμάτησαν τη λειτουργία τους. Δημοσιογράφοι που λένε την αλήθεια και καταφέρνουν να την βγάλουν συχνά στον αέρα καταλήγουν στο δικαστήριο και μερικές φορές στη φυλακή.
Ένα από αυτά τα διατάγματα εκδόθηκε στις 6 Ιανουαρίου. Ήταν μια αναθεώρηση υφιστάμενου νόμου σχετικά με τη μεταφορά "κινητών περιουσιακών στοιχείων" μεταξύ της αστυνομίας, της υπηρεσίας πληροφοριών και των ενόπλων δυνάμεων. Η Τουρκία διαθέτει μόνο έναν οργανισμό πληροφοριών, γνωστός ως MIT, ο οποίος ασχολείται τόσο με το εσωτερικό της χώρας όσο και με διεθνείς πληροφορίες. Η εμβέλεια και οι ευθύνες του MIT έχουν επεκταθεί σημαντικά την τελευταία δεκαετία. Το νέο του κτίριο, που ονομάζεται κάστρο, λάμπει στην Άγκυρα.
Αυτό το αναθεωρημένο νομοσχέδιο έχει δύο σκέλη. Το πρώτο υποδηλώνει ότι οι τρεις οργανισμοί μπορούν να έχουν πρόσβαση στα "κινητά στοιχεία", δηλαδή στα οπλικά συστήματα και πληροφορίες του άλλου, εφόσον υπάρχει υπογραφή υπουργού. Μιλά για κοινωνικές αναταραχές και τρομοκρατικά γεγονότα. Γιατί χρειάστηκε μια τέτοια αλλαγή;
Η τουρκική αστυνομία διαθέτει πάρα πολλά οπλικά συστήματα και συσκευές και πρόσβαση σε πληροφορίες για να συντρίψει οποιοδήποτε κοινωνικό κίνημα. Πράγματι, είναι διαβόητη η χρήση υπερβολικής βίας σε άοπλους διαδηλωτές. Το συχνό αστείο είναι ότι πολύ συχνά ένστολοι αστυνομικοί αλλά και αστυνομικοί με πολιτικά, ξεπερνούν τους διαδηλωτές.
Επιπλέον, μόλις πριν από ένα χρόνο, ένα άλλο διάταγμα έδινε άδεια για την αστυνομία και την υπηρεσία πληροφοριών να αποκτήσουν βαριά όπλα. Οι περισσότερες από τις αναφορές για το θέμα ανέφεραν ότι «τώρα η αστυνομία θα έχει πρόσβαση στα όπλα του στρατού».
Συνεπώς ποιός είναι ο πραγματικός σκοπός αυτού του διατάγματος; Σε τέτοιες περιπτώσεις λέμε ότι ο διάβολος κρύβεται σίγουρα στη λεπτομέρεια.
Όπως προτείνει το δεύτερο μέρος αυτής της τροπολογίας, δεν απαιτείται τήρηση αρχείων εάν αυτά τα" κινητά περιουσιακά στοιχεία" πρόκειται να μεταφερθούν σε συμμαχικό ή φιλικό όμιλο βάσει διεθνών συμφωνιών και πρωτοκόλλων.
Οι τυπικές διαδικασίες λειτουργίας όλων των στρατών απαιτούν ακόμη και στην εγχώρια μεταφορά κάθε στρατιωτικό υλικό να καταχωρείται.
Γιατί μια κυβέρνηση θα παραβίαζε έναν τέτοιο κανόνα και θα έλεγε, "όχι, μην καταγράψετε τίποτα απλώς μεταφέρετε αυτά τα όπλα και τα στρατιωτικά περιουσιακά στοιχεία;"
Για αυτό το μέρος του νέου διατάγματος δεν μιλάει κανείς. Δεν βρήκαμε ούτε μια λέξη στα Αγγλικά ή στα Τουρκικά 10 ημέρες μετά τη δημοσίευσή της στην επίσημη εφημερίδα.
Για εσωτερικούς ελέγχους του κράτους δεν θα πρέπει να διατηρούνται επιμελώς τέτοια αρχεία;
Ίσως ένας από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης να θέσει αυτήν την ερώτηση στο Κοινοβούλιο, όπου σημειωτέον δεν μπορούν πλέον να κάνουν ερωτήσεις προφορικά, οπότε θα έπρεπε να την υποβάλουν γραπτώς.
Η πιθανότητα να λάβουν απάντηση είναι 4%. Παραδόξως υπάρχει ακόμα η επίσημη εφημερίδα της Κυβερνήσεως που πρέπει να δημοσιεύσει τα νέα διατάγματα, κανόνες και κανονισμούς, ώστε να μπορούν να θεωρηθούν επίσημοι.
Χρειάζεται όμως πραγματικά το κοινό να γνωρίζει τα προεδρικά διατάγματα;
Οι περισσότεροι από τους Τούρκους πολίτες δεν έχουν καμία ένδειξη για αυτά, και ο Τύπος δεν μπορεί να τις αποκωδικοποιήσει ή δεν μπορεί να τις δημοσιεύσει.
Αυτή είναι η Τουρκία σήμερα.
