Φέτος αυτό που είδαμε μοιάζει με τη γέννηση μιας νέας θρησκείας. Έχει “προφήτες” (π.χ. Μπιλ Γκέιτς), την ιεροσύνη των εμπειρογνωμόνων του (π.χ. Παγκόσμιος Οργανσιμός Υγείας), τη δική της σωτηριολογία (π.χ. το εμβόλιο), αλλα και τη δική της εσχατολογία (π.χ. The New Normal), και φυσικά τους.... αιρετικούς του (όποιος αμφισβητεί τα δεδομένα).
Κάποιοι ονόμασαν αυτήν την νέα “θρησκεία”: Covidianity.
Κατά μία έννοια, αυτή η θρησκεία μας έχει έρθει κλιμακωτά. Πολλά από τα συστατικά είχαν ήδη τεθεί σε εφαρμογή πολύ πριν από αυτό το έτος, και απλά συγκεντρώθηκαν σε ένα μεγάλο δοχείο τήξης για να παράγουν μια τοξική παρασκευή φόβου, υστερίας και παράλογου χαρακτήρα σε μια πραγματικά επική κλίμακα.
Αυτά τα συστατικά περιλαμβάνουν:
-Μια κοινωνία που είχε εγκαταλείψει την πίστη στον Τριαδικό Θεό και δεν κατάφερε να βρει αντικαταστάτη για να γεμίσει το κενό.
-Μια κοινωνία που έχει εμμονή με την “ασφάλεια” και τη γενική αποστείρωση της ζωής.
-Μια κοινωνία κολλημένη στο κουτί προπαγάνδας στη γωνία του δωματίου με εκατομμύρια κρέμονται από κάθε λέξη που προέρχεται από αυτό σαν να ήταν το ίδιο το Μαντείο του Θεού
και τέλος
-Μια κοινωνία που σε γενικές γραμμές είχε ξεχάσει εντελώς τι σημαίνει πραγματικά η ελευθερία.
Εν ολίγοις, φτάσαμε στην προγραμματισμένη, τεχνοκρατική ολιγαρχία που μας προειδοποίησε ο C S Lewis πάνω από μισό αιώνα πριν... Ο Κλάιβ Στέιπλς Λιούις, που συνήθως αναφέρεται ως C. S. Lewis, ήταν Ιρλανδός, μυθιστοριογράφος, ακαδημαϊκός, μεσαιωνοδίφης, κριτικός, δοκιμιογράφος, λαϊκός θεολόγος, ενώ θεωρείται και ως ένας από τους Χριστιανούς απολογητές με τη μεγαλύτερη επιρροή στην εποχή μας.
Έλεγε λοιπόν: «Η νέα ολιγαρχία πρέπει όλο και περισσότερο να βασίζει την αξίωσή της να μας σχεδιάζει με βάση τον ισχυρισμό της για την γνώση. Αν θέλουμε να είμαστε μητέρες, η μητέρα πρέπει να γνωρίζει καλύτερα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βασίζονται όλο και περισσότερο στη συμβουλή των επιστημόνων, μέχρι το τέλος οι πολιτικοί να γίνουν απλώς μαριονέτες των επιστημόνων. Η τεχνοκρατία είναι η μορφή στην οποία πρέπει να τείνει μια προγραμματισμένη κοινωνία ».
Και εδώ ο Dwight Eisenhower λέει το ίδιο πράγμα στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του το 1961:
«Ωστόσο, διατηρώντας την επιστημονική έρευνα και ανακάλυψη με σεβασμό, όπως θα έπρεπε, πρέπει επίσης να είμαστε σε εγρήγορση για τον ίδιο και αντίθετο κίνδυνο ότι η δημόσια πολιτική θα μπορούσε η ίδια να γίνει αιχμάλωτη μιας επιστημονικής-τεχνολογικής ελίτ».
Ακούγεται οικείο;
Η ειρωνεία όλων αυτών που συνέβησαν φέτος είναι ότι στην προφανή προσπάθειά μας να εξαλείψουμε τον κίνδυνο, εγκαταλείψαμε τη ζωή μας. Δηλαδή, έχουμε τοποθετήσει την εμφανή ασφάλεια τόσο ψηλά στον κατάλογο των προτεραιοτήτων που έχει γίνει θεός, που διέπει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ζούμε, να αναπνέουμε και να αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή μας, και κυριαρχεί τόσο στην καθημερινή μας ζωή, που καθιστά αδύνατη την κανονική ζωή , απορροφώντας χαρά, νόημα και σκοπό. Είναι, όπως είπε ο Lewis, ένας τραγικός τρόπος ζωής: “Τώρα ενδιαφέρομαι πολύ περισσότερο για το πώς ζει η ανθρωπότητα παρά για πόσο καιρό. Η πρόοδος, για μένα, σημαίνει αύξηση της καλοσύνης και της ευτυχίας των ατομικών ζωών. Για το είδος, όπως και για κάθε άνθρωπο, η απλή μακροζωία μου φαίνεται ένα περιφρονητικό ιδανικό. "
Κάποιος μπορεί να καταλάβει πώς οι άνθρωποι που βρίσκονται σε κατάσταση πανικού λόγω της πανούκλας θα δέχονταν την αναστολή της φυσιολογικής ζωής για κάποιο χρονικό διάστημα, αφού πρόκειται για μια ασθένεια που εξαλείφει κάτι σαν το 60% του πληθυσμού. Αλλά για ένα κορονοϊό με ποσοστό θνησιμότητας μολύνσεων περίπου 0,2% - 0,26%; Και βέβαια οι “Covidianοί” θα ισχυριστούν ότι οι θάνατοι δεν είναι υψηλότεροι, επειδή κάναμε όλα αυτά τα περίεργα πράγματα, όπως τα lockdown και εν γένει τα μέτρα.
Για την ψευδαίσθηση της ασφάλειας όμως έχουμε πουλήσει την κληρονομιά και τις ελευθερίες που μας κληροδότησαν. Όπως μας δίδαξε ο Edmund Burke: “Η κοινωνία είναι πράγματι ένα συμβόλαιο… Είναι μια συνεργασία σε όλες τις επιστήμες. μια συνεργασία σε όλες τις τέχνες · μια συνεργασία σε κάθε αρετή, και σε όλη την τελειότητα. Δεδομένου ότι οι στόχοι μιας τέτοιας εταιρικής σχέσης δεν μπορούν να επιτευχθούν σε πολλές γενιές, γίνεται μια συνεργασία όχι μόνο μεταξύ εκείνων που ζουν, αλλά μεταξύ αυτών που ζουν, εκείνων που είναι νεκροί και εκείνων που πρόκειται να γεννηθούν”
