Το περιοδικό Charlie Hebdo έδωσε βήμα στον Jean-Yves Camus, διευθυντή του Παρατηρητηρίου των πολιτικών ριζοσπαστικοτήτων ( ORAP ), Ίδρυμα Jean Jaurès, ερευνητή που σχετίζεται με το IRIS, ο οποίος συνέταξε το παρακάτω άρθρο για να ''φωνάξει'' ότι ο πόλεμος στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ μας αφορά όλους.
Παγιδευμένοι ανάμεσα σε μια πολεμόχαρη και εκδικητική Τουρκία και ένα εξίσου πολεμόχαρες Αζερμπαϊτζάν, οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, έχουν παγιδευτεί και έχουν τη σαφή εντύπωση ότι είναι οι μεγάλοι ξεχασμένοι των ευρωπαϊκών δημοκρατιών.
.
Η στρατιωτική αντιπαράθεση που έπληξε την Αρμενία εναντίον του Αζερμπαϊτζάν για περισσότερο από ένα μήνα καλεί όλους μας να επιλέξουμε πλευρά. Από την πλευρά μου, και χωρίς καμία επιφύλαξη, η επιλογή μου είναι το δικαίωμα της Αρμενίας και του λαού της να ζει χωρίς να αντιμετωπίζει μόνιμα τον διπλό αποκλεισμό των Τούρκων και των Αζέρων, χωρίς να δέχονται στρατιωτική επίθεση και δυνητικά εισβολή, χωρίς να βλέπουν την ίδια την ύπαρξή τους να απειλείται. .
.
Ο καθένας θα καταλάβει ότι, στην Αρμενία, όπως και στην αρμενική διασπορά, υπάρχει φόβος ότι θα συμβεί μια νέα γενοκτονία, μετά αυτής του 1915. Αυτό είναι ένα δεδομένο του προβλήματος, αλλά δεν είναι το μοναδικό. Αυτός ο πόλεμος μας αφορά όλους γιατί γνωρίζουμε τους λόγους για τον οποίο γίνεται: η θέληση του Μπακού να ανακτήσει το έδαφος του Ναγκόρνο-Καραμπάχ χωρίς να περιμένει μια ειρηνική και διαπραγματευόμενη διευθέτηση, υπό την αιγίδα του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη ( ΟΑΣΕ), μιας εδαφικής σύγκρουσης που διαρκεί από το 1991 και οφείλεται, ας το θυμίσουμε, στο παράλογο σφαγείο της περιοχής από τους Μπολσεβίκους, πρώτα πρώτα από τον Στάλιν.
Η αζερική επιθυμία εκπληρώνει σαφώς τον στρατιωτικό στόχο του Ερντογάν: να εδραιώσει την εδαφική συνέχεια μεταξύ της Τουρκίας και της Κασπίας Θάλασσας με την επανένταξη του εδάφους του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, που κατοικείται στο 95% από Αρμενίους, στο Αζερμπαϊτζάν. Προκειμένου, τελικά, να προωθήσει περαιτέρω τα πιόνια του σε όλες τις περιοχές όπου ζουν άνθρωποι που σχετίζονται, από γλώσσα και απόμακρη καταγωγή, με τους Τούρκους. Αυτό το σχέδιο ενός οθωμανικού νεο-χαλιφάτου – το οποίο βασίζεται εξάλλου στη μη-φιλελεύθερη δημοκρατία, στον ανεξέλεγκτο εθνικισμό και σε αντιδραστική αντίληψη του Ισλάμ – είναι αντίθετο με τα συμφέροντα της Ευρώπης. Είναι αντίθετο με την ανοχή, τον πλουραλισμό, το σεβασμό των μειονοτήτων που αποτελούν τη βάση των αξιών μας. Η γραμμή άμυνας των ευρωπαϊκών αξιών βρίσκεται στο Ερεβάν και το Στεπανακέρτ, και για να μην υποχωρήσουν αυτές οι γραμμές, πρέπει να υποστηριχθεί η Αρμενία.
Παραμένει η μοίρα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Πρέπει να αναγνωρίσουμε την ανεξαρτησία του τώρα ή να περιμένουμε τον πληθυσμό του να ψηφίσει σε μια δημοκρατική ψηφοφορία που ελέγχεται από τον ΟΑΣΕ; Η διπλωματία και το διεθνές δίκαιο κλίνουν προς τη δεύτερη λύση, ο ρεαλισμός και η συνείδηση προς την πρώτη.
Ένα δημοψήφισμα, χωρίς απειλή των βομβών; Θα πρέπει να περιμένουμε πολύ καιρό.
Το να δούμε το Μπακού να εγκαταλείπει τους ισχυρισμούς του; Καλύτερα να ονειρευόμαστε.
κατά βάθος, είναι τόσο δύσκολο να υπερασπιστεί το Ναγκόρνο-Καραμπάχ για τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες; Δεν είναι παρά μόνο 150.000 άτομα που δεν θέλουν να παγιδευτούν και να εξαφανιστούν από το χάρτη.
