Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελούν επίμονο χαρακτηριστικό της αντιμετώπισης της πολιτικής αντιπολίτευσης από την Άγκυρα από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016. Η κυβέρνηση χαρακτήρισε το κίνημα των Γκιουλενιστών τρομοκρατική οργάνωση και έχει καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να καταργήσει τη δικαιοδοσία του τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.
Η τάση της τουρκικής κυβέρνησης να υποστηρίζει απαγωγές, εξαφανίσεις και αυθαίρετες κρατήσεις αποτελεί σημαντική οπισθοδρόμηση υπό την ηγεσία του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Πριν από την απόπειρα πραξικοπήματος, τότε ο Πρωθυπουργός Ερντογάν και το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) αύξησαν τη δημοτικότητά τους, εν μέρει, μειώνοντας τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που οι προηγούμενες τουρκικές κυβερνήσεις είχαν ως πάγια τακτική για τη στοχοποίηση πολιτικών αντιπάλων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
O Ερντογάν "εξουδετερώνει" τους πολιτικούς του αντιπάλους
Μια νέα έκθεση του Johan Heymans για το Turkey Tribunal κατονομάζει τουλάχιστον 25 περιπτώσεις απαγωγών στο εσωτερικό της Τουρκίας και 63 υποθέσεις απαγωγών σε ξένο έδαφος που διοργανώνονται από την τουρκική κυβέρνηση, η οποία αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξη, από το 2016 μέχρι σήμερα. Όσον αφορά την τελευταία κατηγορία, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου επιβεβαίωσε ότι 100 Γκιουλενιστές επέστρεψαν βίαια στην Τουρκία.
Η Τουρκία έχει μια κρίσιμη νομική υποχρέωση να σέβεται το δικαίωμα στην ελευθερία των πολιτών της, δήλωσε ο Heymans, δικηγόρος στο Van Steenbrugge Advocaten με έδρα το Βέλγιο, οργανισμός ο οποίος ίδρυσε το ίδρυσε το Turkey Tribunal.
«Αυτή η υποχρέωση κατοχυρώνεται τόσο σε διεθνές επίπεδο (Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα) όσο και τα εσωτερικά νομικά μέσα (τουρκικό σύνταγμα). Περιορίζοντας αυθαίρετα τους πολιτικούς της αντιπάλους, η Άγκυρα παραβιάζει αυτήν την υποχρέωση», είπε.
Επιπλέον, η χώρα έχει επίσης σημαντική νομική υποχρέωση να διερευνήσει ισχυρισμούς απαγωγής. «Η Τουρκία, αντίθετα, αρνείται να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε έρευνα. Εάν συγκεντρωθούν χρήσιμα αποδεικτικά στοιχεία, αυτό οφείλεται στις προσπάθειες των μελών της οικογένειας των απαχθέντων», πρόσθεσε ο Heymans.
Παράλληλα με τις απαγωγές, το τουρκικό υπουργείο Εσωτερικών χρησιμοποιεί συστηματικά την εξουσία του να ερευνά, να απολύει και να αντικαθιστά εκλεγμένους αξιωματούχους λόγω υποψίας για δεσμούς με Γκιουλενιστές ή με το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK), το οποίο εδώ και δεκαετίες πολεμά την Τουρκία για τα εγκλήματα που διαπράττονται κατά του κουρδικού πληθυσμού.
Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, η κυβέρνηση του Ερντογάν, υπό την ηγεσία του AKP, τροποποίησε το νόμο περί δήμων για να επιτρέψει την απόλυση τοπικών αξιωματούχων για υποψίες τρομοκρατίας, ενώ επέτρεψε την προδικαστική κράτησή τους κατά τη διεξαγωγή ερευνών. Προηγουμένως, υπήρχε απαίτηση καταδίκης ενός εγκλήματος για την απομάκρυνση ενός εκλεγμένου αξιωματούχου.
Ο νόμος τώρα χρησιμοποιείται ευρέως για την απόλυση και την κράτηση πολιτικών αντιπάλων του κυβερνώντος συνασπισμού του Ερντογάν. Ορισμένα άτομα ενδέχεται να συλληφθούν με έγκυρες κατηγορίες, ωστόσο, η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων στη συντριπτική πλειονότητα των υποθέσεων τρομοκρατίας υπογραμμίζει την κατάχρηση του νόμου.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το Υπουργείο Εσωτερικών διερεύνησε 563 από συνολικά 1.875 κυβερνήτες, με αποτέλεσμα την απόλυση 470 εκλεγμένων αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένων 43 επαρχιακών και αναπληρωτών κυβερνητών στις 8 Σεπτεμβρίου, κυρίως λόγω υποψίας για σύνδεση με το κίνημα Γκιουλενιστών. Άλλα 82 άτομα συνελήφθησαν στις 25 Σεπτεμβρίου, συμπεριλαμβανομένων πρώην βουλευτών, δημάρχων και πρώην ηγετικών στελεχών του φιλοκουρδικού Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (HDP).
Στην Τουρκία και στο εξωτερικό δρα με σαφή εντολή του καθεστώτος Ερντογάν η τουρκική αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες για την απαγωγή οποιουδήποτε είναι αρκετά άτυχος για να χαρακτηριστεί ως Γκιουλενιστής. Αυτές οι παράνομες απαγωγές ακολουθούνται από εξαφανίσεις για μήνες έως χρόνια. Ενώ ορισμένοι παραμένουν αγνοούμενοι, οι περισσότεροι απαχθέντες επανεμφανίζονται σε τοπικά αστυνομικά τμήματα ή στο Τμήμα Αντιτρομοκρατίας στην Άγκυρα.
Οι συγγενείς και οι νόμιμοι εκπρόσωποί τους που πιέζουν τις αρχές να τους εντοπίσουν προειδοποιούνται από την αστυνομία να σταματήσουν την υπεράσπισή τους και σε πολλές περιπτώσεις κρατούνται και οι ίδιοι. Πιο πρόσφατα, η αντιτρομοκρατική μονάδα της Άγκυρας δημοσίευσε μια ανακοίνωση στις 11 Σεπτεμβρίου λέγοντας ότι είχε θέσει σε κράτηση 48 δικηγόρους και 12 άλλους νομικούς επαγγελματίες που εκπροσωπούν πελάτες που κατηγορούνται για δεσμούς με το FETÖ, το ακρωνύμιο που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για το κίνημα του Γκιουλέν. Η μονάδα είπε ότι οι ύποπτοι κατηγορούνται για δραστηριότητες «υπέρ της FETÖ υπό το πρόσχημα της νομικής δραστηριότητας».
Η απαγωγή είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε από προηγούμενες τουρκικές κυβερνήσει μέχρι τη δεκαετία του 1990. Ωστόσο, υπό την ηγεσία του Προέδρου Ερντογάν, από το 2002 έως το 2015 μόνο μία υπόθεση διαβιβάστηκε στην Ομάδα Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών για τις αναγκαστικές ή ακούσιες εξαφανίσεις, από 76 μόνο περιπτώσεις το 1994.
Οι υποθέσεις που διαβιβάστηκαν στον ΟΗΕ έχουν αυξηθεί δραματικά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα το 2016. Ωστόσο, τα στατιστικά στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών θεωρούνται ευρέως πως υποβιβάζουν δραματικά τον αριθμό των πραγματικών εξαφανίσεων και απαγωγών από τις δυνάμεις της τουρκικής δικτατορίας.
Ο Heymans εξηγεί ότι «οι οικογένειες εξαφανισμένων ατόμων δέχθηκαν επίσης πιέσεις και απειλήθηκαν για να αποσύρουν τις αιτήσεις τους στα Ηνωμένα Έθνη αφού τα θύματα επανεμφανίστηκαν ξανά υπό αστυνομική κράτηση λίγους μήνες αργότερα. Μερικοί από αυτούς αρνήθηκαν να το κάνουν, αλλά άλλοι συμμορφώθηκαν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά των Salim Zeybek και Özgür Kaya.
Αν και η τουρκική κυβέρνηση αρνείται τη συμμετοχή σε απαγωγές, τον Μάιο ο Μουσταφά Γιενρόγλου, πρώην βουλευτής του ΑΚΡ, δήλωσε σε συνέντευξή του ότι «οι υποθέσεις απαγωγής ξεκίνησαν τη στιγμή που ήμουν πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μίλησα τότε με τα σχετικά άτομα, λέγοντάς τους ότι αν δεν εμφανιστούν αυτοί οι άνθρωποι εντός τριών εβδομάδων, θα αξιοποιούσα το ρόλο μου και θα έθετα το ζήτημα σε διαφορετικές πλατφόρμες. Εκείνη την εποχή το επιλύσαμε και όλοι αυτοί επανεμφανίστηκαν εδώ και εκεί, σε αστυνομικά τμήματα».
Στο εξωτερικό, η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών της Τουρκίας (MİT) εμπλέκεται συχνά στην οργάνωση απαγωγών ή στην άσκηση πίεσης σε ξένες αρχές για να επιστρέψουν επικριτές τους καθεστώτος στην Τουρκία. Σε πολλές περιπτώσεις η ΜΙΤ αγνοεί ολόκληρες κυβερνήσεις, αφού το Δικαστήριο Σοβαρών Εγκλημάτων του Μπακού στο Αζερμπαϊτζάν απέρριψε αίτημα απέλασης της Τουρκίας, ο İsa Özdemir απήχθη καθώς έφευγε από το δικαστήριο και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Αυτά και πολλά ακόμα εγκλήματα του τουρκικού καθεστώτος οφείλουν να λάβουν υπόψιν στις Βρυξέλλες, καθώς όσο η Τουρκία κινείται επιθετικά κατά της Ελλάδας και της Κύπρου και αποσταθεροποιεί μια έκταση από τη Μαύρη Θάλασσα και τον Καύκασο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρειο Αφρική, τα ανθρώπινα δικαιώματα θα συνεχίσουν να καταπατώνται και ο δικτάτορας Ερντογάν θα συνεχίσει να μεθάει με την αυταρχική εξουσία που ριζώνει όλο και πιο βαθιά στην Τουρκία, αλλά και ολόκληρη την περιοχή.
