Τους τελευταίους μήνες, ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, θέτει την περιφερειακή και παγκόσμια ασφάλεια και σταθερότητα σε μεγάλο κίνδυνο. Η Άγκυρα τον τελευταίο καιρό κάνει πρωτοφανείς κινήσεις για την περαιτέρω αποσταθεροποίηση της ανατολικής Μεσογείου, της Βόρειας Αφρικής, και της περιοχής του Καυκάσου.
Η πορεία του Τούρκου πρόεδρου καθιστά σαφές ότι ακολουθεί μια πορεία που αναπόφευκτα οδηγεί σε περιφερειακούς πολέμους, την ώρα που δεν έχει καθόλου αναστολές στο να χειραγωγεί του ΝΑΤΟ κάνοντας παράλληλα αμετάκλητες επιλογές μέσω ριψοκίνδυνης διπλωματίας.
Οι τελευταίες συγκρούσεις στα σύνορα Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν αποτελούν περαιτέρω απόδειξη ότι το καθεστώς του Ερντογάν, δεν προσφέρει τίποτα άλλο πέρα από χάος στο το όνομα της προστασίας «των συμφερόντων της Τουρκίας».
Και όσο είναι σε θέση να χειραγωγεί τους Τούρκους πολίτες πάνω στην ιδέα της προστασίας των τουρκικών συμφερόντων, τόσο θα διατηρεί την ικανότητα να χρησιμοποιεί τους πολύτιμους πόρους της χώρας προς όφελος των ευκαιριακών πολιτικών που επιδιώκει στον εξωτερικό.
Πολλά άρθρα και αναλυτές έχουν εστιάσει στην ιστορία πίσω από τη διαμάχη Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν. Λίγοι είναι εκείνοι, όμως, που έχουν γράψει για τη δυναμική πίσω από την έκρυθμη κατάσταση στον Καύκασο, όπου σε κάθε περίπτωση, κάποιος θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στο να προσδιορίσει τα κίνητρα των «παικτών» πίσω από την κάθε τους κίνηση.
Η ολοένα και πιο επιθετική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας
Το καθεστώς Ερντογάν, βρίσκεται σε μια σειρά από μη κερδοφόρες αντιπαραθέσεις εναντίον πολλών αντιπάλων, σε μια ευρεία γεωγραφική έκταση που εκτείνεται από τη Λιβύη έως τη Συρία.
Σε όλα αυτά τα θέατρα των συγκρούσεων, η Τουρκία, αντιμετωπίζει τη Ρωσία, τη Γαλλία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Ελλάδα, τα ΗΑΕ, τη Σαουδική Αραβία, όπως επίσης, και μικρότερους «παίκτες» την ώρα που ο μόνος υποστηρικτής της είναι το Κατάρ, το οποίο εισφέρει κεφάλαια στην προβληματική οικονομία της Τουρκίας.
Χάρη στις περίεργες παραχωρήσεις της Ουάσιγκτον, και την έλλειψη κατεύθυνσης και αποφασιστικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το καθεστώς Ερντογάν μπόρεσε να επιβιώσει, ακόμα και να ευδοκιμήσει όπου υπό άλλες συνθήκες με παρόμοιες ενέργειες, το καθεστώς Ερντογάν, θα είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Ερντογάν, συνεχίζει να «τζογάρει» ελπίζοντας να συμπαρασύρει στη σύγκρουση και άλλους μεγαλύτερους «παίκτες». Οι τελευταίες ενέργειες του Ερντογάν στη Λιβύη, δείχνουν ξεκάθαρα το πως η Τουρκίας έχει γίνει η Αχίλλειος πτέρνα του ΝΑΤΟ, απειλώντας είτε να πλήξει τη στρατιωτική συμμαχία ή να την οδηγήσει σε μια σειρά δίχως τέλος συγκρούσεων.
Ο Ερντογάν, όντας βαθιά αναλωμένος στην εξάπλωση της αστάθειας, και την ίδια στιγμή, ανήσυχος για την κακή πορεία της οικονομίας, στην περίπτωση του Καυκάσου, θέλει να δώσει ένα ισχυρό μήνυμα σε αυτό που η Ρωσία θεωρεί η «πίσω αυλή» της.
Τα συμφέροντα της Ρωσίας
Παρά τους διπλωματικούς ελιγμούς για να αποφευχθεί η άμεση αντιπαράθεση, η Ρωσία αντιμετωπίζει όλο και περισσότερο την Τουρκία σε κάθε θέατρο στη νότια πλευρά της. Ενώ οι ευκαιριακές κινήσεις στη Λιβύη αποσκοπούν στην επέκταση της επιρροής και της ικανότητάς της στη Μεσόγειο, η τρέχουσα θέση της στη Συρία δεν της αφήνει πολύ χώρο.
Η Ρωσία απλά δεν μπορεί να «χάσει» στη Συρία. Και σίγουρα δεν μπορεί να αφήσει την επιρροή της στον Καύκασο να υπονομευθεί από μια τουρκο-Αζερική συνωμοσία εναντίον της Αρμενίας.
Ξέρουμε από την πρόσφατη ιστορία, ότι η Ρωσία μπορεί να απαντάει αποφασιστικά, ακόμα και σε στρατιωτικό επίπεδο, όταν η γεωστρατηγικές εξελίξεις απειλούν άμεσα τη ρωσική ασφάλεια.
Επιπτώσεις
Τι μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε στον Καύκασο βραχυπρόθεσμα; Είναι πολύ απίθανο – αλλά όχι εντελώς αδύνατο – οι σημερινές συγκρούσεις να εξελιχθούν σε έναν πλήρη πόλεμο.
Καμία μεγάλη δύναμη δεν υποστηρίζει μια τέτοια εξέλιξη, ακόμα και αν οι υποστηρικτές του Ερντογάν, είναι συνεπαρμένοι από μία κλιμάκωση της έντασης ειδικά και μετά και από την «κατάκτηση» της Αγίας Σοφίας.
Σε κάθε περίπτωση, οι κινήσεις της Ουάσινγκτον είναι καθοριστικής σημασίας στο να σταματήσει τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Άγκυρας, αλλά και την περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης στην περιοχή, όπου σε διαφορετική περίπτωση, οι τρέχουσες εξελίξεις έχουν τη δυναμική να οδηγήσουν σε μια σειρά καταστρεπτικών πολέμων χωρίς νικητή.
Για το μέλλον του ΝΑΤΟ, αλλά και για την περιφερειακή σταθερότητα και ειρήνη της περιοχής, ο Ερντογάν, πρέπει να κατανοήσει ότι δεν του επιτρέπεται πλέον να διαδίδει χάος και καταστροφή, και παρόλα αυτά, να παραμένει ατιμώρητος.
Ίσως, ο Τουρκικός λαός να είναι ο καθοριστικός κριτής του Ερντογάν, όπου θα κλιθεί να αποφασίσει μεταξύ μιας ευημερούσας, δυτικής, και σύγχρονης Τουρκίας, ή μίας φονταμενταλιστικής, μισαλλόδοξης, και οικονομικά παρακμαζόμενου κράτους, περιθωριοποιημένο, και μπλεγμένο σε ατελείωτους περιφερειακούς πολέμους.
