Οι πτυχές της σκευωρίας με βάση την οποία ο Οτζαλάν συνελήφθη και εγκλείστηκε στη φυλακή υψίστης ασφαλείας, στο Ιμραλί, είναι και πάλι στο προσκήνιο.
Στην υπεράσπισή του αλλά και σεμεταγενέστερες δηλώσεις του σχετικά με τη σύλληψή του, έκανε το ακόλουθο σχόλιο:
“Ενώ βρίσκομουν στη Δαμασκό, η Βρετανία και οι ΗΠΑ έστειλαν απεσταλμένους και μου είπαν ότι έπρεπε να συμμορφωθούμε με τις πολιτικές τους στη Μέση Ανατολή, διαφορετικά θα μας εξουδετέρωναν. Απέρριψα τη συνεργασία μαζί τους. Τους είπα ότι δεν είναι δυνατόν να εγκαταλείψω τη γραμμή της απελευθέρωσης και της υπεράσπισης των λαών. Μετά ήλθε ο Ταλαμπανί και μου ζήτησε να αναθεωρήσω την απόφασή μου, προσθέτοντας: “Οτζαλάν, τι έκανες; Έβαλες τον εαυτό σου σε περιπέτειες”. Προσπάθησε να με πείσει αλλά αρνήθηκα και αυτήν την πρόταση. Αποφάσισαν για την εκκαθάρισή μου. Επειδή είπα ότι “εγώ είμαι άνθρωπος αρχών. Είμαι ένας μαχητής της ελευθερίας, που εκπροσωπεί την ουτοπία της ισότητας και της ελευθερίας των λαών”, αποφάσιαν να με εξουδετερώσουν. Υπολόγιζαν ότι με την εξουδετέρωσή μου θα έμενε ακέφαλο το ΡΚΚ” σύμφωνα με το infognomonpolitics.gr.
Ο Οτζαλάν επισημαίνει ότι η συνάντηση του Μπιλ Κλίντον με τον Χαφέζ Άσαντ, το 1994, σηματοδότησε την έναρξη της σκευωρίας για την εξουδετέρωσή του:
«Ο Άσαντ έχει συνειδητοποιήσει τη σημασία που είχα σε αυτές τις διαπραγματεύσεις. Γι’ αυτό αποφάσισε να σπρώξει προς το μέλλον το δικό μου θέμα. Δεν ζήτησε ούτε την παροδική έξοδο μου από τη Συρία. Ήθελε να χρησιμοποιήσει την παρουσία μου στη Συρία ως ένα μοχλό εξισορρόπησης απέναντι στην Τουρκία μέχρι το τέλος. Εγώ από την πλευρά μου, άσκησα πίεση στη Συρία να τηρήσει στρατηγική στάση στο θέμα. Όμως δεν επαρκούσαν οι δυνάμεις μου. Αν ήμουν στο Ιράν, ίσως να μπορούσε να αναπτυχθεί μια στρατηγική σχέση.
Στο θέμα αυτό δεν μπορούσα να εμπιστευθώ το Ιράν, δίσταζα λόγω της παραδοσιακής του στάσης. Ο Κλίντον και οι Κούρδοι ηγέτες του Ιράκ με τους οποίους είχε σχέση, δεν έβλεπαν με καλό μάτι την παρουσία μου στη Δαμασκό. Δεν εξυπηρετου΄σε τους δικούς τους στρατηγικούς στόχους. Κι αυτό γιατί το Κουρδιστάν και οι Κούρδοι με την πάροδο του χρόνου έβγαιναν από τον έλεγχό τους. Και το Ισραήλ ήταν ενοχλημένο. Η πορεία των πραγμάτων στο Κουρδιστάν και η απώλεια του ελέγχου των Κούρδων, ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να αποδεχτούν. Ήθελαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους το Κουρδιστάν και να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για το Ιράκ. Πίεζαν να φύγω και να δώσω τέλος στη γραμμή της απελευθέρωσης και της υπεράσπισης της Κουρδικής ταυτότητας.”
Όσον αφορά την επίσκεψή του στην Αθήνα και τη Μόσχα, είπε ότι αντιμετώπισε την προδοσία:
“Πετύχαμε να μεταβούμε στη Ρωσία που τότε αντιμετώπιζε ένα οικονομικό χάος, με τη βοήθεια του προέδρου του Δημοκρατικού Φιλελεύθερου Κόμματος, Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι. Όμως τη φορά αυτή είδαμε μπροστά μας τον διοικητή της Υπηρεσίας Εσωτερικής Ασφάλειας της Ρωσίας. Μας είπε ότι δεν μπορούσαμε να μείνουμε στη Ρωσία κάτω από αυτές τις συνθήκες. Έμεινα εκεί υποτίθεται μυστικά 33 ημέρες. Αυτοί οι οποίοι ήταν δίπλα μου και ενδιαφερόταν για μένα, ήταν πολιτικοί εβραίοι το θρήσκευμα. Πίστευα ότι ήταν έντιμοι απέναντί μου. Ήθελαν πράγματι να με κρύψουν. Όμως δεν θεωρούσα σωστή αυτή την τακτική. Εκείνο το διάστημα είχαν επισκεφθεί τη Ρωσία ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν και η ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Μαντλίν Όλμπραϊτ. Ο Γεβγκένι Πριμακόφ ήταν πρωθυπουργός της Ρωσίας. Και οι τρεις ήταν εβραϊκής καταγωγής. Επίσης ήταν στο προσκήνιο και ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας, Μεσούτ Γιλμάζ. Τελικά συμφώνησαν να με διώξουν από τη Ρωσία, αφού υπογράφηκε η συμφωνία για τον αγωγό Blue Stream, ένα έργο δισεκατομμυρίων δολαρίων και η παραχώρηση πίστωσης στην Ρωσία 10 δις δολαρίων από το ΔΝΤ.
Ο τρόπος με τον οποίο έγινε η παράδοσή μου και η πρόθεση εκείνων που διαδραμάτισαν ρόλο σε αυτό δεν ήταν να τερματιστεί ην «τρομοκρατία» όπως έλεγαν, αλλά να εμβαθύνει η διαμάχη για το Κουρδικό, η οποία θα διαρκούσε για έναν άλλο αιώνα. Το γεγονός κατάφεραν να κάνουν αυτήν την συνωμοσία εις βάρος μου, πρόσφερε μια ιδανική ευκαιρία για αυτές τις προθέσεις τους. Θα ήθελαν να επωφεληθούν πλήρως από την ευκαιρία αυτή. Δεν ήταν δυνατόν να σκεφτούμε διαφορετικά. Διότι αν ήθελαν, θα μπορούσαν να συμβάλουν σε πολύ θετικές εξελίξεις. Όμως αντ’ αυτού, αντί να λύσουν το πρόβλημα, ωθούσαν συνεχώς τα πράγματα σε αδιέξοδο. Ήθελαν να δημιουργήσουν μια κατάσταση παρόμοια με αυτή του Ισραήλ-Παλαιστίνης. Ακριβώς όπως το πρόβλημα αυτό εξυπηρετεί επί έναν αιώνα τα σχέδια της ηγεμονίας των Δυτικών στη Μέση Ανατολή, το πολύ μεγαλύτερο μέγεθος της Τουρκο-Κουρδικής διαμάχης, θα μπορούσε να εξυπηρετεί τουλάχιστον για άλλον έναν αιώνα τα σχέδια των ηγεμονικών δυνάμεων. Άλλωστε ο ίδιος σκοπός επιδιώχθηκε τον 19ο αιώνα, όταν απέφυγαν να λύσουν και άφησαν ανοικτά εθνοτικά και θρησκευτικά προβλήματα στην περιοχή. Η πραγματικότητα που αντιμετωπίζω στο Ιμραλί, ωριμάζει πλήρως τις ανεπεξέργαστες πληροφορίες που είχα προς την κατεύθυνση αυτή. Αλλά το πιο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν να το πείσω την τουρκική ηγεσία να κατανοήσει όλα αυτά. Ήταν το σημαντικότερο μου πρόβλημα να τους κάνω να κατανοήσουν ότι η συνωμοσία εναντίον μου είχει πιο πολύ στόχο τους Τούρκους από τους Κούρδους.”
