Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, δρα ως ένας σύγχρονος σουλτάνος, φανατίζοντας ακόμη και μικρά παιδιά στην Τουρκία, ενόψει των πιθανών πολεμικών σχεδίων του σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο, μετά την Συρία, ενώ τουρκικά κέντρα εγείρουν εντέχνως εδώ και κάποιο διάστημα, θέματα περί “τουρκικής μειονότητας" στη Δυτική Θράκη και τα Δωδεκάνησα με απαιτήσεις ακόμα και ιδιοκτησιών.
Σε αυτό συμφωνούν ακόμα και Τούρκοι Ακαδημαϊκοί, αλλά και δημοσιογράφοι όπως ο γνωστός Α.Μποζκούρτ, ο οποίος μας δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά ότι στην Τουρκία υλοποιείται αυτήν την συγκεκριμένη περίοδο, ένα ιδιότυπο “τουρκικό ράιχ”, το οποίο αναμένεται να ‘ξεσπάσει” πιθανότατα προς δυσμάς αυτή την φορά.
"Κάθε Τούρκος γεννιέται στρατιώτης", "Πόσο ευτυχισμένος είναι εκείνος που λέει, “είμαι Τούρκος", τραγουδούν δημόσια μαθητές γυμνασίου στην τουρκική επαρχία Τοκάτ.
https://twitter.com/abdbozkurt/status/1187346444690350080
“Ο ρατσισμός και ο υπερεθνικισμός ενθαρρύνονται ανοιχτά από την κυβέρνηση του Ερντογάν. Αυτές οι σκηνές είναι πλέον όλο πιο συχνές στην Τουρκία του Ερντογάν”, γράφει στο Twitter, ο Τούρκος δημοσιογράφος Α.Μποζκούρτ.
Σε αυτό συμφωνούν πολλά διεθνή ΜΜΕ, ένα εκ των οποίων γράφει για την επαναφορά του νεοτουρκισμού ξανά στην σημερινή Τουρκία.
Ο Τούρκος ακαδημαϊκός Yektan Türkyılmaz, μας προαναγγέλλει “εξελίξεις” και ριψοκίνδυνες καταστάσεις εκ μέρους του Τούρκου προέδρου Ρ.Τ.Ερντογάν, προς δυσμάς και αυτό αφορά σαφώς Ελλάδα και Κύπρο.
«Είναι προφανές ότι το καθεστώς στην Τουρκία δεν μπορεί να αναπτύξει καμιά στάση παρά μόνο δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερες κρίσεις», δήλωσε ο Türkyılmaz, προσθέτοντας ότι "η τουρκική κυβέρνηση θα μπορούσε να καταφύγει σε άλλες «τρελές» απόπειρες στο Ιράκ και την Κύπρο μετά τη Συρία".
Σχέδιο “Τουρκισμός” με προέκταση και στα Βαλκάνια
Πριν από την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Τούρκος φιλόσοφος Yusuf Akçura υποστήριζε ότι υπήρχαν τρεις εναλλακτικές ιδεολογίες που θα μπορούσαν να ενώσουν το πολυεθνοτικό και πολυθρησκευτικό κράτος του, “ο οθωμανισμός, ο ισλαμισμός και ο παντουρκισμός”.
Ο οθωμανισμός αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός έθνους από πολλές θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες της αυτοκρατορίας, ενωμένες κάτω από την οθωμανική υπηκοότητα. Αλλά το κύριο πρόβλημα με τον οθωμανισμό, όπως επεσήμανε και ο Τούρκος ειδικός Akçura, ήταν ότι οι Τούρκοι δεν δέχονταν να μοιράζονται ισότιμη θέση με τα μέλη των υπόλοιπων εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων.
Πάνω από έναν αιώνα αργότερα, η σημερινή κατάσταση της πολιτικής στην Τουρκία δεν είναι διαφορετική.
Ο Mustafa Kemal Atatürk προσπάθησε να “Τουρκοποιήσει” τη νέα Δημοκρατία της Τουρκίας που ίδρυσε με αίμα και σφαγές το 1923, αλλά το έργο κλυδονίζεται σήμερα από μεγάλη αστάθεια η οποία είναι επικίνδυνη για όλες τις χώρες στην περιοχή.
Συγκεκριμένα, η μεγαλύτερη μειονότητα της χώρας, οι Κούρδοι, όντας δυσαρεστημένοι εταίροι στο νέο έθνος κράτος, ζητούν σήμερα πιο επιτακτικά από ποτέ, την δημιουργία του δικού τους κράτους.
Ο ισλαμισμός, έχει αναδειχθεί ως μια άλλη πηγή αντίστασης στο σχέδιο κεμαλισμού. Τόσο οι Κούρδοι όσο και οι Ισλαμιστές καταδεικνύουν την αποτυχία του έργου του Κεμάλ.
Παρά τις επιφυλάξεις του για τον Κεμαλισμό, το σημερινό κυβερνών κόμμα της Τουρκίας είχε κάποιες επιτυχίες στην πρώτη δεκαετία του Ερντογάν στην εξουσία από το 2002, προσπαθώντας να εναρμονίσει τον ισλαμισμό με τις κεμαλικές αξίες της εκδυτικοποιήσης.
Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ήταν ένθερμος υπερασπιστής των μεταρρυθμίσεων της ΕΕ εκείνη τη χρονιά, θέλοντας να δείξει ότι το Ισλάμ και η σύγχρονη δημοκρατία δεν ήταν ασυμβίβαστες.
Αλλά οι εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης (2011) ουσιαστικά κατέστρεψαν το success story του ΑΚΡ με τον ισλαμισμό, ενώ η Άγκυρα απέτυχε να προωθήσει το μοντέλο αυτό σε χώρες της Μέσης Ανατολής.
Η Τουρκία άλλαξε τότε τακτική, κάνοντας μια απότομη στροφή και αγκαλιάζοντας τον τουρκισμό. Ένα μεγάλο ποσοστό της τουρκικής ελίτ, συμπεριλαμβανομένων των ισλαμιστών και των κεμαλιστών, πιστεύει ότι η απειλή των Κούρδων απαιτεί ένα είδος “τουρκισμού”, τόσο στην εγχώρια όσο και στην εξωτερική πολιτική.
Κόμματα με τόσο διαφορετικές ιδεολογίες όπως το κοσμικό Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) και το ισλαμικό κόμμα Felicity έχουν αγκαλιάσει τον “τουρκισμό” , όπως είδαμε με την τουρκική στρατιωτική επίθεση στη Συρία.
Η τουρκική πολιτική σκηνή μετασχηματίστηκε σε έναν ανταγωνισμό μεταξύ των διαφόρων εθνικιστικών κομμάτων, αλλά και των υπολοίπων. Η τουρκική στρατιωτική εισβολή στη Συρία κατά των Κούρδων, κατέδειξε για μια ακόμη φορά ότι ο εθνικισμός είναι ο “κοινός τόπος” στον οποίο ιδρύονται τα τουρκικά κόμματα. Διακεκριμένα χαρακτηριστικά όπως το Ισλάμ ή ο κοσμικός χαρακτήρας έρχονται δεύτερα.
Η αυταρχική στροφή που έκανε η Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει ουσιαστικά εξολοθρεύσει την ιστορική δυναμική του δυτικισμού καθώς και τα παγκοσμιοποιημένα στοιχεία που εμπνέονται από το Ισλάμ μέσα στο ΑΚΡ. Ο τουρκισμός ήρθε στο προσκήνιο ως η μόνη εναλλακτική λύση για τους ηγεμόνες της νέας Τουρκίας και θα φέρει πιθανότατα τους "ανέμους του πολέμου" και στην περιοχή μας.
