Η Πωλίνα Σουρουχινα είναι μία από αυτές τις νέες που εμπνέουν ελπίδα για το μέλλον του τόπου. Με αστραφτερό χαμόγελο και ενθουσιώδη επαγγελματισμό υποδέχεται τους πελάτες του τσαγκαράδικού της στη Θεσσαλονίκη, τολμώντας και πετυχαίνοντας σε έναν χώρο που πια γνωρίζει παρακμή.
Η 35χρονη τσαγκάρισσα επιμένει ότι τα χέρια της είναι «τα καλύτερα εργαλεία» και δεν μπορεί, όπως λέει, να εργάζεται με γάντια. Με καταγωγή από τη Ρωσία, η Πωλίνα άνοιξε το δικό της μαγαζί λίγο πριν μπει το νέο έτος, στην πυκνοκατοικημένη από πρόσφυγες, μετανάστες και παλιννοστούντες Νικόπολη του δήμου Σταυρούπολης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αυτή η 11χρονη έχει μια σπάνια πάθηση: Είναι αλλεργική στον ιδρώτα της και στα δάκρυά της
Success story
«Είπα να τολμήσω. Ο νέος χρόνος έρχεται με νέες ελπίδες και με μια προσπάθεια στο επιχειρείν, σε μια δύσκολη οικονομικά εποχή», δηλώνει η 35χρονη. Επέλεξε για το τσαγκάρικό της τη Νικόπολη, μια περιοχή που δεν είχε μέχρι τώρα καμία επιχείρηση για επιδιορθώσεις υποδημάτων.
«Αξιοποίησα και το γεγονός ότι πολλοί πελάτες μου, μεγαλύτερης ηλικίας, στη Νικόπολη, αν και μιλάνε ελληνικά, προτιμούν να εξυπηρετούνται στη ρωσική γλώσσα», λέει για το μυστικό της επιτυχίας της.
Η ίδια μεγάλωσε στην Ελλάδα από τα επτά της χρόνια και έμαθε να επιδιορθώνει παπούτσια από τα 17 της. «Ξεκίνησα να μαθαίνω αυτή την τέχνη τυχαία, κι όμως τίποτα το τυχαίο στη ζωή μας. Πήγα παρέα με φίλους, που έψαχναν εργασία σε μια εταιρεία επιδιόρθωσης παπουτσιών.
Όταν ο ιδιοκτήτης μού πρότεινε να μου μάθει το επάγγελμα, δέχτηκα από περιέργεια. Του είπα ότι δεν ξέρω τίποτα απ' αυτά, ότι είμαι κορίτσι και το το επάγγελμα δεν είναι "κοριτσίστικο". Δεν συμφώνησε και το πρώτο που μου έδωσε να κάνω ήταν να κεντήσω με τη ραπτομηχανή το όνομά μου σε ένα κομμάτι δέρματος.
Φυσικά, δεν το κατάφερα, χρειάστηκε μια εβδομάδα να προσαρμοστώ στη μηχανή και την τέχνη του κεντήματος πάνω στο δέρμα. Το δέρμα με το όνομά μου που κέντησα, το έχω ως κειμήλιο στο αρχείο μου», θυμάται.
Δεν βρήκε όμως το θάρρος να κάνει τη δική της επιχείρηση προτού σπουδάσει νοσηλευτική στη Γερμανία. «Στη Γερμανία σέβονται τον εργαζόμενο, ακόμα και τον ξένο, κι όταν μαθαίνεις την αξία σου μέσα από το σεβασμό των άλλων, στέκεσαι δυνατά στα πόδια σου, ξέρεις να απαιτήσεις».
Με την εμπειρία που έχει αποκτήσει στη Γερμανία, η Πωλίνα ελπίζει ότι το τσαγκάρικό της θα σταθεί όρθιο στην περιοχή. Δείχνει τα μαυρισμένα από τα δέρματα χέρια της και λέει: «Κάποιοι συνάδελφοί κατάφεραν να χρησιμοποιούν γάντια, αλλά εμένα δεν μου ταίριαξαν, θυσιάζω την ομορφιά των χεριών για το επάγγελμα που επέλεξα. Με γυμνά, λερωμένα από κόλλες και βαφές χέρια, νιώθω πιο σίγουρη γι’ αυτό που κάνω».
