Συγκλονιστικές είναι οι μαρτυρίες συγγενών θυμάτων της πολύνεκρης σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη.
«Ηταν καθημερινά πάνω στο τρένο με κίνδυνο τη ζωή της, αλλά αγαπούσε τη δουλειά της και ήθελε να προσφέρει», αναφέρει στο protothema.gr, η αδελφή της 55χρονης Μαρίας που εργαζόταν ως ελεγκτής στην μοιραία αμαξοστοιχία 62 και έχασε τη ζωή της στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών.
Όπως λέει η κυρία Γεωργία Μίαρη, η αδελφή της δούλευε στα τρένα για 20 χρόνια και παρά τα προβλήματα που της ανέφερε ότι αντιμετώπιζε κατά καιρούς και τις άσχημες καταστάσεις που αντίκριζε σε αρκετές βάρδιες που έκανε, δεν ήθελε να αλλάξει εργασία.
Η βάρδια που έκανε το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, μαζί με τον σύντροφό της που επίσης εργαζόταν στο τρένο, έμελε να είναι η τελευταία τους. Όπως λέει με παράπονο η κυρία Μίαρη, η αδελφή της σκοτώθηκε καθώς, για μία ακόμη φορά, έκανε υπερωρία, διαφορετικά δεν θα βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο τρένο.
«Επειδή δεν υπήρχαν διαθέσιμα άτομα να εργαστούν ανέλαβαν αυτοί να το κάνουν, να δουλέψουν υπερωρία. Και έκαναν συχνά πολλοί εργαζόμενοι το ίδιο για να εξυπηρετούν συναδέλφους λόγω ελλείψεων. Αυτό το ταξίδι ήταν μοιραίο», αναφέρει.
«Η αδελφή μου, όλα αυτά τα χρόνια, μου έλεγε για προβλήματα που αντιμετώπιζε στη δουλειά της, για επικίνδυνα πράγματα και ότι δεν άλλαζε τίποτα παρά τις καταγγελίες που έκαναν. Κινδύνευε η ζωή της αλλά προσπαθούσε να βοηθήσει στη δουλειά της και τους συναδέλφους της. Εκείνη την ημέρα είχε βάρδια Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δούλευε υπερωρίες. Αν είχε σχολάσει στην ώρα της θα ήταν Θεσσαλονίκη και θα ανέβαινε στο τρένο την επόμενη ημέρα για Αθήνα, όπως ήταν να κάνει κανονικά. Αλλά έπρεπε να καλύψουν τις βάρδιες μεταξύ τους γιατί υπήρχε έλλειψη σε προσωπικό», τονίζει.
«Δυστυχώς η αδελφή μου και ο σύντροφός της έφυγαν από τη ζωή. Αυτό που ζητάμε, μέσα στο βαρύ πένθος που έχουμε, είναι να αποδοθούν ευθύνες. Έφυγαν τόσα νέα παιδιά που δεν είχαν ξεκινήσει καν τη ζωή τους. Είναι άδικο», σημειώνει.
Η ίδια θυμάται τη στιγμή που πληροφορήθηκε από τις ειδήσεις για το σιδηροδρομικό δυστύχημα και ξεκίνησε να καλεί την αδελφή της στο κινητό της τηλέφωνο. «Την έψαχνα στο τηλέφωνο και δεν μπορούσα να τη βρω, μετά ξεκινήσαμε για Λάρισα. Είχαμε μιλήσει νωρίτερα, λίγο πριν ξεκινήσει το δρομολόγιο που θα έκανε. Δεν μου είπε κάτι συγκεκριμένο, ήταν μία βάρδια ρουτίνας, όπως έκανε τόσα χρόνια. Ζητάμε δικαίωση για όλα τα παιδιά και τον κόσμο που χάθηκαν άδικα», υπογραμμίζει.
