Στο νοσοκομείο του Βόλου μετέβη χθες φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, η οποία στις 28 Φεβρουαρίου ταξίδευε με το μοιραίο τρένο της Intercity για Θεσσαλονίκη. Κατάφερε να βγει ζωντανή από το 2ο βαγόνι και, χθες, πέρασε την πόρτα των Επειγόντων του «Αχιλλοπούλειου» καθώς ένιωσε πόνο στο στήθος και ανησύχησε. Η γιατρός Αντωνέλλα Δημητριάδη που την εξέτασε, δεν διαπίστωσε σοβαρό πρόβλημα υγείας, αλλά ψυχικά τραύματα που θα αργήσουν να επουλωθούν, όπως έγραψε σε ανάρτησή της.
Η κυρία Δημητριάδη μίλησε στα gegonota.news για τη συνάντησή της με τη φοιτήτρια η οποία κατάγεται από τη Λάρισα και σπουδάζει στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στον Βόλο. Στο νοσοκομείο μετέβη συνοδευόμενη από μία φίλη της, με την οποία ταξίδευαν μαζί εκείνο το βράδυ.
«Από αυτό το βαγόνι, δέκα άτομα γλιτώσαμε γιατί όπως έγινε η σύγκρουση εμείς ήμασταν στα μεσαία κουπέ. Εάν δεν με βοηθούσαν τα αλλά παιδιά να βγω, θα πέθαινα. Μπορεί να υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι μέσα. Εγώ είδα ένα ζευγάρι Άγγλων ηλικιωμένων, που δεν έχω δει να τους αναζητήσει κανείς. Δεν ξέρω αν κατέβηκαν, που κατέβηκαν ή αν έμειναν μέσα…», είπε στην γιατρό Αντωνέλλα Δημητριάδη η νεαρή φοιτήτρια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Δυστύχημα στα Τέμπη: 14 οι τραυματίες, 7 σε ΜΕΘ και 4 διασωληνωμένοι - «Μάχη» δίνει ο 20χρονος φοιτητής από τον Βόλο
Δείτε την ανάρτηση της κυρίας Δημητριάδη:
«Σήμερα 9/3/23 ήρθε στο ΤΕΠ το πανέμορφο κορίτσι της φωτογραφίας πού είναι ένα από τα δέκα παιδιά που βγήκαν από το BB δεύτερο βαγόνι. Είναι φοιτήτρια του παιδαγωγικού τμήματος και προσήλθε στα επείγοντα γιατί ανησύχησε για το συνεχιζόμενο άλγος στο (δε) ημιθωράκιο, μετά τον τραυματισμό της στο μοιραίο δυστύχημα. Είχε την τύχη να βρίσκεται στις μεσαίες καμπίνες του 2ου βαγονιού γι’αυτό και γλίτωσε! Λόγω του πόνου και του σοκ, όπως ήταν πεσμένη στο πάτωμα, χωρίς την βοήθεια των φίλων της δεν θα τα κατάφερνε. Οι πίσω καμπίνες είχαν πιάσει φωτιά και οι μπροστινές είχαν κολλήσει από την σύγκρουση. Αυτό που κατάλαβα από την σεμνή και με αίσθημα διήγησή της, είναι ότι τα σωματικά τραύματα ήταν ασήμαντα για αυτή και για την παρέα της αλλά τα ψυχικά είναι αυτά που θα κουβαλάνε για πάντα!! Της έκανα μία σφιχτή αγκαλιά και ήταν σαν να αγκάλιασα όλα αυτά τα παιδιά που σώθηκαν αλλά και αυτά που έφυγαν. Ένα ρίγος με διαπέρασε και μόλις που κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό μου για να μην ουρλιάξει… Δεν ήταν ΔΥΣΤΎΧΗΜΑ ΉΤΑΝ ΈΓΚΛΗΜΑ».
