Συγκλονιστικά είναι τα όσα ανέφερε στον Περιφερειακό Τηλεοπτικό Σταθμό CREΤΑ, η πρώην εργαζόμενη στον οίκο ευγηρίας Κυριακή Στεφανίδου. Η κυρία Στεφανίδου, εργάστηκε στο γηροκομείο από το τέλος Μαΐου έως το μέσο Δεκεμβρίου του 2019.
«Το πρώτο δίμηνο είχαμε τα καλωσορίσματα, όλα ήταν καλά. Ήταν επιφυλακτικοί όσοι μας εκπαίδευαν εκεί, γιατί εγώ πήγαν σαν βοηθός νοσηλευτή, είμαι ανειδίκευτη. Δεν ξέρω από νοσηλευτικά, μουσικός είμαι, πήγα να φροντίσω ανθρώπους αλλά μόνο αυτό που δεν έκανα εκεί μέσα», ανέφερε αρχικά.
Όπως σημείωσε η κυρία Στεφανίδου, ακόμη και ένα δίχρονο παιδί να μπει μέσα στο γηροκομείο, θα καταλάβει πολλά. «Δεν χρειάζεται ούτε χρόνος, ούτε τίποτα. Στην αρχή επικεντρωθήκαμε πολύ στη δουλειά γιατί μας τρέχανε, πολύ δύσκολες συνθήκες εργασίες. Δεν είχες χρόνο ούτε να μιλήσεις, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα νιώθεις την απουσία της αγάπης. Ήταν μια εκμετάλλευση, οι άνθρωποι ήταν σαν μην υπάρχουν, δεν ασχολούμασταν καθόλου μαζί μας».
Αυτό που έκανε άσχημη εντύπωση, στην κυρία Στεφανίδου, ήταν τα σκυθρωπά πρόσωπα των ηλικιωμένων και η ακινησία τους. «Οπότε ρωτούσαμε για να μην περπατήσω λίγο τη γιαγιά, ακόμη και ο τρόπος που μας έλεγαν να τους μεταφέρουμε από το αμαξίδιο στο κρεβάτι ήταν απάνθρωπος. Μας έδειχναν ένα τρόπο, να παίρνεις το σώμα σαν τσουβάλι και να το πετάς στο αμαξίδιο. Η δικαιολογία ήταν για να μην πιαστεί η μέση σου, μου έκαναν bullying, επειδή το έκανα πιο ανθρώπινα, μου έλεγαν χάνεις χρόνο, είσαι πολύ ευαίσθητη εσύ».
Σύμφωνα με τα όσα ανέφερε η ίδια κατάφερε να μην ακούσει καμία εντολήκαι να λειτουργήσει σαν άνθρωπος προς άνθρωπος. «Ο λόγος που κατέθεσα όσα είδα είναι γιατί δεν μπορούσα να δικαιολογήσω κανένα, στην αρχή προσπαθούσα να δικαιολογήσω συναδέλφους μου, δεν μπορώ να το κάνω όμως ούτε λυπάμαι κανένα γιατί τους έζησα. Ήταν απάνθρωπα όλα, δεν είχαν να κάνουν με ανθρώπους, τους αντιμετώπιζαν σαν τρελούς, σαν μηχανές, σαν αόρατους. Περνούσαν από δίπλα τους και οι άνθρωποι έκλαιγαν και ούρλιαζαν, ούτε νερό δεν τους έδιναν. Περνούσαν 3,4 και 5 ώρες μήπως βρούμε χρόνο να τους πάμε ένα ποτήρι νερό».
Πρόσθεσε δε, πως η δική της δύναμη ήταν να φροντίζει τους ανθρώπουςκαι όσο βρισκόταν εκεί, οι άνθρωποι ένιωθαν ασφάλεια. «Δεν θα αποχωρούσα μόνη μου από τη δομή, δεν ήθελα να φύγω και ας μείωναν το μισθό μου και ας ήθελαν να με διώξουν. Παρόλα αυτά, επειδή μου ζητούσαν οι άνθρωποι να καθίσω, θα καθόμουν με όποιο κόστος. Δεν έβγαλα ποτέ στους γονείς και τα παιδιά μου, όσα βίωνα εκεί, αλλά το εξέφραζα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχω γράψει βιβλίο. Οπότε εκφραζόμουν αλληγορικά. Ποτέ χωρίς ετικέτες, ότι βίωνα το έβγαζα προς τα έξω. Δημόσια τα έχω αναρτήσει, έχω κάνει πολλά βίντεο με όσα βίωσα εκεί μέσα. Όλοι γνωρίζουν στην Κρήτη, τι συνθήκες επικρατούσαν εκεί μέσα».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Χανιά: Στο "σφυρί" το γηροκομείο για 3.700.000 ευρώ – Τι είπε η ιδιοκτήτρια περί κούρασης
Η κυρία Στεφανίδου, επεσήμανε πως υπήρχαν κάποιοι ηλικιωμένοι που είχαν μια πιο καλή μεταχείριση. «Είναι αυτοί που έχουν οικονομική άνεση, αλλά η κυρία είχε κάποιους συγγενείς της μέσα. Πρόσεχαν να μην τους βρίσουν και κάπως τους μεταχειριζόταν καλύτερα, αν και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ακόμη και εκείνους φερόταν άσχημα. Όλοι έχουν βιώσει κακοποίηση».
Κλείνοντας, ανέφερε πως όσοι μίλησαν για τα όσα συνέβησαν στο γηροκομείο εκδιώχθηκαν. «Με σταματούν στο δρόμο και μου λένε όλοι ξέρουμε. Είμαι θυμωμένη με τον κόσμο γιατί το φίδι από την τρύπα, καλεστήκαμε να το βγάλουμε 1 – 2 άτομα. Απειληθήκαμε, εκδιωχθήκαμε, χτυπηθήκαμε και ακόμη και τώρα δεν βγαίνουν. Υπάρχουν μέσα στο νεκροταφείο γιατί εκεί τους χαπάκωναν τους ανθρώπους και όλοι ζητούσαν να γυρίσουν σπίτι τους. Εκεί μέσα συνεχίζεται το πανηγύρι, ντροπή που μιλάμε για ελέγχους. Όταν εμείς βγαίνουμε ανοιχτά και το λέμε, αντί να δουν τον άνθρωπο στα κακά του χάλια, που μύριζαν οι άνθρωποι από έξω σήψη. Οι άνθρωποι, αντί να μιλάνε για ελέγχους θα πρέπει να αφήσουν τα κανάλια να μπουν. Να δείτε τον υποσιτισμό, για τον οποίο μιλάμε, ακόμη και σήμερα αργοπεθαίνουν 41 ψυχές εκεί μέσα».
