Με δεδομένα στο τραπέζι όπως το Casus Beli και αναθεωρητικά δόγματα όπως της «Γαλάζιας Πατρίδας», Ελλάδα και Τουρκία αμφότερες προσπαθούν να εμπιστευτούν η μία την άλλη αλλά, κάτι τέτοιο προχωρά με πολύ αργά βήματα.
Το γεγονός δε πως η Τουρκία τρέχει μια σειρά από εγχώρια εξοπλιστικά προγράμματα δημιουργεί και δικαιολογημένα στην Αθήνα αρκετές επιφυλάξεις.
Δεν είναι διόλου τυχαία η τελευταία αναφορά του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Δένδια στην χώρα από την οποία θα προέλθει η…«κακιά η ώρα»: «Θα προέλθει από μια χώρα με δεκαπλάσιο πιθανόν - πιθανόν ως προς το να προέλθει- μία χώρα με δεκαπλάσιο πληθυσμό, με τετραπλάσιο ΑΕΠ, που σημαίνει ότι αν εμείς δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει να είμαστε σε εκπληκτικά καλό επίπεδο, δεν θα τα καταφέρουμε. Και έχουμε όλοι μια μεγάλη ευθύνη απέναντι σε αυτό. Και με διακατέχει μια τεράστια αγωνία, δε σας το έχω κρύψει, άλλωστε οι περισσότεροι από σας με ξέρετε πάρα πολλά χρόνια και ξέρετε ότι λέω αυτά που αισθάνομαι μέσα στην αίθουσα».
Ένα από τα προγράμματα της Τουρκία που η Ελλάδα παρακολουθεί με έντονο σκεπτικισμό καθώς το αποτέλεσμά της μπορεί να μετριάσει ή και να ανατρέψει το σχετικό πλεονέκτημα που έχει η Αθήνα, δεν είναι άλλο από το πρόγραμμα ναυπήγησης υποβρυχίων.
Η Τουρκία έχοντας πάθει και έχοντας μάθει, έως ένα βαθμό, από την πρόσφατη ελληνοτουρκική κρίση τις δυνατότητες των υποβρυχίων κλάσης «Παπανικολής» γνωστότερα διεθνώς ως Type 214, έχει βάλει στα σκαριά 6 σχεδόν πανομοιότυπα με την συνδρομή της Γερμανίας. Ήδη έχει παραληφθεί από τον τουρκικό στόλο το πρώτο και φέρει το όνομα TCG PIRI REIS ενώ πρόσφατα καθελκύσθηκε το τρίτο της κλάσης. Η κλάση στον τουρκικό στόλο θα είναι γνωστή ως REIS.
Στόχος της Τουρκίας είναι μέχρι το 2027 να έχουν παραληφθεί και τα έξι, κάτι που σημαίνει πως ο τουρκικός υποβρύχιος στόλος θα αποτελείται από 14 υποβρύχια, καθώς παραλληλα με την παραλαβή αυτών η Άγκυρα θα αποσύρει τα 4 υποβρύχια της παλαιότερης κλάσης «AY».
Η Τουρκία όμως δεν σταματά εκεί, καθώς έχει αρχίσει ήδη και βάζει τις βάσεις για την επόμενη κίνηση που είναι η ναυπήγηση μιας εγχώριας κλάσης υποβρυχίων στο πλαίσιο του προγράμματος MILDEN.
Οι γνωρίζοντες τα των υποβρυχίων εκτιμούν βέβαια πως ακόμα η Τουρκία έχει πολύ δρόμο μπροστά της, ένα δρόμο που θα χρειαστεί να περάσουν ίσως ακόμα και δέκα χρόνια μέχρι να έχουν στα χέρια τους οι γείτονες ένα αξιόπιστο προς ναυπήγηση σχέδιο υποβρυχίου, το οποίο επί της ουσίας θα είναι πιθανότατα μια αναβαθμισμένη ala Turka έκδοση των υποβρυχίων της κλάσης Preveze. Πέραν δε των υποβρυχίων η Τούρκοι βάζουν σε μαζική παραγωγή την δική τους τορπίλη βαρέως τύπου με την ονομασία «AKYA» ενώ έχουν ήδη στη διάθεσή τους το σύστημα αντιμέτρων κατά επερχόμενων τορπιλών «Zargana», το οποίο μάλιστα έχουν εξάγει και στον Πακιστάν.
Στην Ελλάδα όλη η προσοχή και τα χρήματα έχει πέσει στο θέμα των φρεγατών και πιθανών κορβετών, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καν σκέψη για το μέλλον του υποβρύχιου στόλου της χώρας. Οι μόνες εξελίξεις σε αυτό το κομμάτι είναι η παραλαβή επιτέλους μέσα στο καλοκαίρι των τορπιλών βαρέως τύπου που θα εξοπλίσουν τα 4 υποβρύχια της κλάσης Παπανικολής και το Ωκεανός και τα αντίμετρα. Για την αντιμετώπιση των υποβρυχίων REIS η Αθήνα προς το παρόν φαίνεται να ποντάρει πολύ στα ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα Romeo.
