Για την σφαγή από τον τουρκικό στρατό στην Κύπρο το 1974 όπως τη βίωσε ο ίδιος, μίλησε Γιώργος Λιασής, στον Γιάννη Φασουλά και τη Λίδα Μπόλα στην εκπομπή Blame Game του ΕΡΤΝews.
Η ζωή του έγινε ταινία, η οποία θα προβληθεί την Τρίτη στον Δήμο της Αθήνας.
Η ταινία έχει τίτλο «Λουλούδια και Σφαίρες» σε σκηνοθεσία Πανίκου Χρυσάνθου.
«Το 2009 κατάφερα να θάψω τους νεκρούς μου από την εισβολή το 1974»
«Μέχρι το 2007 υπήρχε ένα πέπλο μυστηρίου για το πού ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι δολοφονήθηκαν κατά την τουρκική εισβολή, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Το 2007 λοιπόν, συνεστήθη η Επιτροπή για τη διερεύνηση της τύχης των αγνοουμένων. Μια Τουρκοκύπρια δημοσιογράφος συνέλεξε μαρτυρίες από διάφορους ανθρώπους από τουρκοκυπριακά χωριά και βρέθηκε το μέρος, ο οικογενειακός πλέον τάφος όπου ήταν όλα τα άτομα. Μπορώ να πω μάλιστα ότι ήταν και σε ανατομική διάταξη, όπου ήταν εύκολο το έργο της επιτροπής για την συναρμολόγηση των οστών», τόνισε ο κ. Λιασής.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
«Τρόμος» στην Τουρκία με τον Αντιπτέραρχο Γεωργούση: «Η Ελληνική Αεροπορία μπορεί να επιχειρήσει σε όλη την τουρκική επικράτεια!»
«Δέχτηκα 11 σφαίρες – Έφυγαν, επειδή είχαν την εντύπωση ότι είχα σκοτωθεί»
«Όταν είχαν μπει οι Τούρκοι στο χωριό και έκαναν τις εκκαθαρίσεις πήγαμε στο σπίτι ενός γείτονα. Μετά από δύο μέρες ήρθαν Τουρκοκύπριοι με πολιτικά, τέσσερα στον αριθμό, οι οποίοι μας έβγαζαν έξω από το σπίτι και άρχισαν να πυροβολούν. Περίπου για 30 λεπτά ίσως. Ήμουν παρών στις εκτελέσεις. Εκτελούσαν ανθρώπους από 6 μηνών έως 73 χρονών.
Το παιδί της αδερφής μου ήταν 2 χρονών. Η αδερφή μου στην προσπάθειά της να το γλυτώσει το είχε κάτω από την κοιλιά της, για αυτό και δέχτηκε 17 σφαίρες. Από την πίσω αυλή του σπιτιού υπήρχε το αυτοκίνητο του γείτονα. Όπως μας βγάζανε έξω υπήρχε το αυτοκίνητο και εμείς πέφταμε κατά μήκος του αυτοκινήτου και αυτοί πυροβολούσαν συνέχεια. Εγώ όπως σας είπα, έφαγα έντεκα σφαίρες. Αυτοί είχαν την εντύπωση ότι είχα σκοτωθεί. Τα δύο παιδιά από την άλλη οικογένεια, η αδερφή μου κι εγώ καταφέραμε να σωθούμε.
Αφού έφυγαν αυτοί, πέρασε μετά ο τουρκικός στρατός και μπήκε μέσα στην αυλή. Με πάτησε ένας αξιωματικός για να δει αν ζω. Δεν σηκωνόμουν, όχι επειδή είχα χάσει τις αισθήσεις μου, αλλά γιατί φοβόμουν μήπως είχαν έρθει για να μας αποτελειώσουν.
Αυτός με τράβηξε και είδα ότι ήταν ένας αξιωματικός που μας είχε φερθεί, ας πούμε καλά, δεν είχε ασκήσει βία και λοιπά, όταν μπήκαν οι Τούρκοι αξιωματικοί στο χωριό. Οπότε βλέποντας αυτό το θέαμα ο Τούρκος αξιωματικός έκλαιγε. Κρατούσε το μωρό της αδερφής μου και έκλαιγε πραγματικά και κάλεσε γιατρούς. Ήρθαν, αλλά όπως αντιλαμβάνεστε ήταν αργά», ανέφερε.
«Με γύρισαν πίσω για να μη μαθευτούν οι ενέργειες της Τουρκίας»
«Ήρθε το συνεργείο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για να τραβήξει ρεπορτάζ για τους εγκλωβισμένους. Γίνεται η διαπραγμάτευση προκειμένου να μεταφερθώ στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες. Μπήκα στο αυτοκίνητο και έρχεται ο Τούρκος αξιωματικός και με βγάζει. Το να μεταφερθώ εγώ στον ελληνοκυπριακό τομέα και να μαθευτεί ότι έγινε αυτό το έγκλημα, το οποίο ήταν μαζικό, δεν θα εξυπηρετούσε το καλό και την προπαγάνδα της Τουρκίας. Το βίντεο όμως του BBC προβλήθηκε σε όλο τον κόσμο. Έκανα όποια περιγραφή μπορούσα να κάνω κάτω από τις συνθήκες που υπήρχαν. Εγώ το είδα σα μια ευκαιρία για να φύγω», σημείωσε ο κ. Λιασής.
