Ακατάληπτες δηλώσεις ακούστηκαν από τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, κ. Γεώργιο Τσούνη ( ελληνοαμερικανός) στο Φόρουμ των Δελφών, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, εξίσωσε τις δύο πλευρές αναφέροντας ακόμα και για “ επιθετική ρητορική” Αθήνας και Άγκυρας, εξισώνοντας δύο εντελώς ανόμοιες χώρες και πολιτικές.
Πρόκειται δυστυχώς, για την πάγια αμερικανική τακτική, ειδικά προς την Τουρκία, η οποία ότι και να πράξει ( ακόμα και εισβολή οπουδήποτε κουρελιάζοντας το διεθνές δίκαιο), οι ΗΠΑ, θα την δικαιολογήσουν, για να μην χαθεί ο πιο πολύτιμος διαχρονικά σύμμαχος τους, ο οποίος πρόσφατα δείχνει μια μεταστροφή της γεωπολιτικής και αμυντικής στάσης του απομακρυνόμενος από τον ρωσικό παράγοντα, τον οποίο είχε αγκαλιάσει σφιχτά τα προηγούμενα χρόνια.
Η μεταστροφή αυτή όπως φαίνεται, ενθουσίασε το βαθύ αμερικανικό κατεστημένο, και για αυτόν τον λόγο, κλήθηκε στην Ουάσιγκτον για επίσκεψη, ο στυγνός δικτάτορας Ερντογάν, ο οποίος έχει παραβιάσει από το 2001 που είναι στην εξουσία, μια τεράστια λίστα με διεθνείς νόμους, έχει εισβάλει σε κυρίαρχα κράτη ( Συρία-Ιράκ), ενώ απειλεί ωμά και απροκάλυπτα Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ένα βήμα πριν το "χάος" η Μέση Ανατολή! Οι ΗΠΑ στέλνουν ενισχύσεις στο Ισραήλ και προετοιμάζονται για την επίθεση του Ιράν
Η μεροληπτική αυτή στάση των ΗΠΑ προς την Τουρκία, δεν αφορά μόνο την χώρα μας, αλλά εξοργίζει πολλές χώρες στην Ευρώπη, την οποία μάλιστα κατηγορεί ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, ότι δεν συμπεριφέρεται στην Τουρκία "σαν μια μεγάλη και σημαντική χώρα".
Με λίγα και απλά λόγια η αμερικανική διπλωματία ζητά εμμέσως πλην σαφώς, να “ προσκυνάνε” τον στυγνό δικτάτορα Ερντογάν, όλες οι χώρες στην Ευρώπη και Ελλάδα-Κύπρο, διότι η Τουρκία έχει μεγάλο εκτόπισμα ως χώρα, για την αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Δεν ενδιαφέρει την Ουάσιγκτον, το τι πράττει η σημερινή αποκαλούμενη Τουρκική δημοκρατία, που αξίζει να ανήκει στον αποκαλούμενο άξονα του κακού, αφού στηρίζει την Χαμάς, το ισλαμικό κράτος, και απειλεί ολόκληρες χώρες, αλλά να στηρίζει μόνο τα αμερικανικά σχέδια σε Καύκασο, Μέση Ανατολή και αλλού.
Η θέση της Ελλάδος στην αμερικανική εξωτερική πολιτική
Η μικρή Ελλάδα, κατέχει σημαντική μεν θέση στον χάρτη των αμερικανικών συμφερόντων στην πιο κομβική περιοχή του πλανήτη, με βάσεις κά, πάντα όμως σε συνάρτηση με μια ιδιότυπη συμβίωση με την Τουρκία, και πάντα υπό την σκιά της.
Αυτή η “συμβίωση” αφορά μια συγκεκριμένη πολιτική των ΗΠΑ, η οποία αφορά την συνεχή και αδιάλειπτη υποχώρηση στις τουρκικές προκλήσεις, αφού πρόκειται για μεγάλη σε εκτόπισμα χώρα, σύμφωνα με το αμερικανικό, ΥΠΕΞ.
Για τον λόγο αυτόν, έχουν εκπαιδευτεί εδώ και χρόνια ΚΑΙ πολλοί εγχώριοι ειδικοί και καθηγητές, για να πείσουν την ελληνική κοινωνία, περί μιας συμβατής ελληνοτουρκικής προσέγγισης.
Μια τέτοια ελληνοτουρκική προσέγγιση είχαμε με την επίσκεψη Ερντογάν και την διακήρυξη των Αθηνών, αλλά αυτή έληξε άδοξα όπως φαίνεται μετά την δημοσιοποίηση του ελληνικού σχεδίου για τα θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο.
Κάθε φορά που η Ελλάδα θα επιχειρεί να ασκήσει τα δικαιώματα της στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο η Τουρκία θα την καταγγέλλει για μονομερείς ενέργειες που παραβιάζουν τη "Συμφωνία της Αθήνας".
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, και δεν θα υπάρξει ποτέ, ελληνοτουρκική προσέγγιση, στην πραγματική της διάσταση, διότι οι Τούρκοι μας θεωρούν ως ένα μικρό κράτος.
Δεν θα έχουμε ποτέ ελληνοτουρκική προσέγγιση, κυρίως διότι οι Τούρκοι μας θεωρούν σφετεριστές και αντάρτες που κατέχουμε οθωμανικά εδάφη, μαζί με τους υπόλοιπους Βαλκάνιους και λοιπούς στην Μέση Ανατολή.
Στην Άγκυρα υπάρχει εδώ και χρόνια το σχέδιο δημιουργίας πανίσχυρων Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίες θα πάρουν πίσω τα χαμένα εδάφη, εκμεταλλευόμενες μια πιθανή παγκόσμια σύγκρουση, η οποία παρεμπιπτόντως είναι προ των πυλών στην Ουκρανία .
Μέχρι τότε οι Τούρκοι θα ασκούν ψυχολογικό πόλεμο και μικρο-επεισόδια σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο για να πιέζουν την ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ.
Ο μόνος τρόπος να αντιδράσει η ελληνική πλευρά στην συμπαιγνία ΗΠΑ-Τουρκίας, είναι η συνεχής ενίσχυση των Ενόπλων της Δυνάμεων με συμπαραγωγή όπλων από την ΕΕ, και η δημιουργία συμμαχιών με Ισραήλ και Αίγυπτο στην Ανατολική Μεσόγειο.
