Την Πέμπτη 13 Μαρτίου εγκαινιάστηκε αγάλματος 2,75 μέτρων στην πλατεία Αριστοτέλους, στη Θεσσαλονίκη με την ονομασία «Γυναίκα σε Λεωφορείο» και αποτελεί προϊόν δωρεάς. Το άγαλμα αυτό έχει ήδη προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις μέσα σε λίγες μέρες.
Πιο συγκεκριμένα, το άγαλμα συμβολίζει τη γυναίκα της καθημερινής βιοπάλης που χρησιμοποιεί τα ΜΜΜ για να μετακινηθεί στη δουλειά της, στις υποχρεώσεις της, σε όλους τους σταθμούς του αγώνα της. Η εκτέλεση βέβαια έχει σχολιαστεί εκτενώς στα social media καθώς η συντριπτική πλειοψηφία κάνει λόγο για κακοτέχνημα.
Βλέποντας τη «Γυναίκα σε Λεωφορείο», σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει ότι πρόκειται για γυναίκα, πέρα από το στήθος που διαγράφεται κάτω από ένα ολόσωμο πανί που μοιάζει σαν… μπούρκα. Το πρόσωπο της «Γυναίκας» δεν έχει καθόλου χαρακτηριστικά και μάλιστα το κεφάλι διαθέτει προεξοχές σαν ζωόμορφα… αυτιά.
Όση φαντασία και να έχει κανείς, δεν θα δει την ομορφιά μιας γυναίκας, μιας ηρωίδας του μόχθου, μιας εργαζόμενης που παλεύει να τα βγάλει πέρα, μιας μάνας που πάει να πάρει τα παιδιά της από το σχολείο, μιας φοιτήτριας που παλεύει για τα όνειρά της.
Θα δει μόνο ένα αλλόκοτο πλάσμα που αποτελεί υποψία θηλυκού. Ανοίκειο, άχαρο, άσχημο, ανέμπνευστο, φασκιωμένο, μη ανθρώπινο. Δεν είναι ένα έργο που αναδεικνύει τη γυναίκα, αλλά που παραμορφώνει και εκμηδενίζει το υπερθαύμαστο δημιούργημα του Θεού που λέγεται γυναίκα. Υπήρχαν πολλοί τρόποι να αποδοθεί καλλιτεχνικά μια γυναίκα του καθημερινού κάματου, και θα αρκούσε απλά και μόνο να βασιστεί στη φύση της ο καλλιτέχνης.
Ίσως ο καλλιτέχνης θέλει κάτι να «πει» που δεν κατάφερε να το περάσει, ωστόσο ποιος ο λόγος να ικανοποιείται μόνο η «λόξα» ενός ανθρώπου για ένα έργο που απευθύνεται σε χιλιάδες άλλους που δεν τους εκφράζει; Τελικά στην Ελλάδα η τέχνη απευθύνεται στο κοινό ή στην εκπλήρωση ενός προσωπικού «κολλήματος» του κάθε καλλιτέχνη; Τέτοιου είδους τέχνη δεν είναι διάλογος, αλλά μονόλογος. Εγώ στο επιβάλλω κι εσύ πολίτη το δέχεσαι σ’ αρέσει – δεν σ’ αρέσει. Ποια η προσφορά της τέχνης σε κάτι τέτοιο;
Έτσι την φαντάζονται κάποιοι τη σύγχρονη γυναίκα; Χωρίς γυναικεία όψη, χωρίς ταυτότητα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς τη φύση της και τη μοναδικότητά της; Αυτή είναι τέχνη για να μας εξυψώνει ή για να μας κατεβάζει σε πρωτόγονες εποχές; Στην Ευρώπη και στην ορθόδοξη Ελλάδα, η γυναίκα μπορούσε πάντοτε να δείχνει την ομορφιά του προσώπου της, είτε στο λεωφορείο, είτε οπουδήποτε αλλού. Άλλοι είναι εκείνοι που καταπιέζουν βάναυσα και φασκιώνουν και κάνουν αγνώριστες τις γυναίκες.
Αυτά σαν σκέψεις και προβληματισμοί πάνω στην ασχήμια που μας περιβάλλει. Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα μάλλον έχει χαθεί οριστικά το… λεωφορείο της αισθητικής.
