Σε πρόσφατο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην εξαγορά της Ιταλικής Piaggio από την τουρκική αμυντική εταιρεία Baykar, επισημαίνοντας ότι με την παραπάνω στρατηγική του κίνηση ο Ερντογάν επιχειρεί να επεκτείνει την επιρροή της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή αγορά αερομεταφορών.
Σταθερά προσηλωμένος στο όραμά του ο Τούρκος Πρόεδρος, αυτό του "Τουρκικού αιώνα", που επί της ουσίας περιλαμβάνει τις προβλέψεις του "μυστικού όρκου " και του ιδεολογήματος της "Γαλάζιας Πατρίδας", επιχειρεί πλέον να εισέλθει δυναμικά και στο πεδίο της Ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας.
Διεθνές ΜΜΕ επισημαίνει ότι η Piaggio Aerospace, με έδρα τη Γένοβα της Ιταλίας, αντιμετώπισε πολλά χρόνια οικονομικών προβλημάτων, αφού οι μειωμένες πωλήσεις μετά την ύφεση του τέλους της δεκαετίας του 2000 ανάγκασαν την εταιρεία να τεθεί υπό καθεστώς εποπτείας το 2018 και τελικά τέθηκε προς πώληση το 2020.
Συνεχίζοντας υπό τις οδηγίες των διαχειριστών εν αναμονή αγοραστή, η εταιρεία αναδιαρθρώθηκε και εξασφαλίστηκαν νέες παραγγελίες.
Μέχρι το 2022, η Piaggio είχε πραγματοποιήσει κύκλο εργασιών 152 εκατομμυρίων ευρώ και με μια πλέον ελκυστική επιχείρηση για νέους επενδυτές, ανανέωσε την αναζήτησή τους για νέους ιδιοκτήτες.
Η Baykar, εν τω μεταξύ, έχει γνωρίσει χρόνια αξιοσημείωτη επιτυχία αφού η σειρά των μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων (UAV) της έχει γίνει γνωστή παγκοσμίως.
Το Bayraktar TB2 συγκεκριμένα έχει γίνει ένα από τα πιο γνωστά UAV μεσαίου υψομέτρου μεγάλης αντοχής (MALE) στον κόσμο.
Με περισσότερα από 300 αεροσκάφη αυτού του τύπου σε υπηρεσία με διάφορες τουρκικές κρατικές υπηρεσίες, το UAV έχει επίσης εξαχθεί σε χώρες όπως το Κατάρ, η Ρουμανία, η Πολωνία και τα ΗΑΕ.
Κυριάρχησε στην αφρικανική αγορά, έχοντας παραδοθεί στη Νιγηρία, τη Λιβύη, τη Σομαλία, τον Νίγηρα, το Μαρόκο και πολλές άλλες.
Ένας αριθμός συστημάτων είναι σε λειτουργία με τις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις, ορισμένα από τα οποία έχουν πληρωθεί μέσω crowdfunding.
Στα χέρια των Τούρκων δύο UAV της Piaggio
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα επόμενα χρόνια θα είναι το πώς αυτή η νέα ιδιοκτησία υπό μια εταιρεία διάσημη για τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της θα αναπτύξει τα UAV της Piaggio .
To μη επανδρωμένο P.1HH Hammerhead πέταξε για πρώτη φορά το 2013, αλλά ένα προβληματικό χρονοδιάγραμμα ανάπτυξης και τα οικονομικά προβλήματα της εταιρείας δεν επέτρεψαν να παραδοθεί ως επιχειρησιακό στους πελάτες.
Το Hammerhead είναι ένα UAV, όπως το TB2, αλλά είναι σχεδιασμένο για αυξημένο ωφέλιμο φορτίο, υψηλότερο ανώτατο όριο πτήσης και μεγαλύτερη ταχύτητα λειτουργίας.
Μια βελτιωμένη έκδοση, το P.2HH, αποκαλύφθηκε το 2018, αλλά δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί
Η Baykar μπορεί να χρησιμοποιήσει την τεχνογνωσία της στον τομέα για να βελτιώσει περαιτέρω τα σχέδια P.1HH και P.2HH .
Ένας επιπλέον τομέας των δραστηριοτήτων της Piaggio είναι η συντήρηση, η γενική επισκευή και η συναρμολόγηση κινητήρων αεροσκαφών.
Η Τουρκία μέσω της Piaggio "βάζει στο στόχαστρο" τους κινητήρες των F-35
Η εταιρεία έχει συμφωνίες άδειας χρήσης με αρκετούς από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές κινητήρων αεροσκαφών στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των Rolls Royce, Honeywell και Pratt & Whitney, επιτρέποντας στην Piaggio να λειτουργεί επίσημα ως προμηθευτής ανταλλακτικών, κόμβος συντήρησης και τελικό σημείο συναρμολόγησης για πολλά ευρέως χρησιμοποιούμενα jet και turboprop ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες.
Μεταξύ των πιο αξιοσημείωτων συμβάσεων που εξασφάλισε η Piaggio είναι η κατασκευή και η προμήθεια εξαρτημάτων για τον κινητήρα F135 που χρησιμοποιείται διεθνώς στο Lockheed Martin F-35 Lightning II.
Η επιδιωκόμενη επέκταση των παραγωγικών εγκαταστάσεων στην Ιταλία θα μπορούσε ακόμη και να δει τα τρέχοντα και μελλοντικά προϊόντα Baykar να συναρμολογούνται σε γραμμές παραγωγής στα εργοστάσια της Piaggio.
Η επιτυχία της εταιρείας ωθεί την ανάπτυξη ακόμη περισσότερων σχεδίων αεροσκαφών, συμπεριλαμβανομένου του TB3, μιας ναυτικής παραλλαγής του TB2.
Εάν το TB3 παραχθεί στην έδρα της Piaggio μπορεί να είναι μια ελκυστική αγορά για το Ιταλικό Ναυτικό
Σχεδιασμένο για να χρησιμοποιεί μια ράμπα «άλμα με σκι» για απογείωση και ικανό να προσγειωθεί σε πλοίο χωρίς τη βοήθεια ενός καλωδιακού συστήματος σύλληψης, το TB3 θα ήταν φαινομενικά μια εύκολη ενσωμάτωση στο αεροπλανοφόρο Cavour του Ιταλικού Ναυτικού και στο Trieste LHD.
Λειτουργώντας παράλληλα με το F-35B, τα TB3 θα παρείχαν πρόσθετη μαχητική ισχύ και ISR με χαμηλότερο επιχειρησιακό κόστος σε σύγκριση με τα μαχητικά πέμπτης γενιάς, των οποίων οι ώρες πτήσης θα μπορούσαν να διατηρηθούν για αποστολές υψηλότερου επιπέδου.
Από τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι ο εξοπλισμός του Ιταλικού αεροπλανοφόρου Cavour και του LHD Trieste με τουρκικά TB3 Bayraktar θα φέρει πολύ κοντά το Πολεμικό Ναυτικό Τουρκίας-Ιταλίας, ενώ η σύσφιξη των σχέσεων Άγκυρας-Ρώμης μπορεί να επιφέρει επαναπροσδιορισμό των συμφερόντων της Ιταλικής ENI στη Λιβύη και τη ΝΑ Μεσόγειο, στα πλαίσια του τουρκικού win-win, με δυσάρεστα επακόλουθα για Αθήνα και Λευκωσία.
