Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση των ελλειμάτων στις προοπτικές της ελληνικής στρατηγικής, όπως τα βλέπουν στην Τουρκία δίνει ο Μουράτ Ασλάν, ο καλύτερος στρατιωτικός αναλυτής του SETA, του μεγαλύτερου think tank στην γειτονική χώρα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Colpo grosso της Τουρκίας με τα UCAV AKINCI στην Μισράτα της Λιβύης στοχεύοντας την Κρήτη και την ελληνική ΑΟΖ
Γράφει χαρακτηριστικά: «Στα χρονικά της ελληνικής πολιτικής, η Τουρκία βρίσκεται στην κορυφή της λίστας ανησυχιών, καταγγελιών και απαιτήσεων της Αθήνας.
Η βασική φιλοσοφία της ελληνικής ηγεσίας βασίζεται στην επανάληψη κοινώς γνωστών αφηγήσεων όπως «Η απειλή έρχεται από την Ανατολή». Αυτή η προκατάληψη τείνει να εμπλουτιστεί μέσω της αυτοπεποίθησης της εκπροσώπησης του παλαιότερου ελληνικού πολιτισμού, του οποίου η ισχύς έληξε. Όμως τα δεδομένα του σύγχρονου κόσμου ακυρώνουν την ελληνική διάθεση υπεράσπισης των εθνικών της συμφερόντων μέσω καταγγελιών και δεσμεύσεων σε τρίτους.
Αυξάνονται οι εντάσεις σε Αιγαίο, Μεσόγειο
Δεδομένου του γεγονότος ότι η Ελλάδα απολάμβανε πάντα τα «προσφερόμενα» προνόμια από τις δυτικές «δυνάμεις», η στρατηγική μπορεί να στηρίζεται στη διατήρηση των κερδών των δύο τελευταίων αιώνων αποδεχόμενη την ειρηνική συνύπαρξη μέσω αυστηρής δέσμευσης σε ήδη συμφωνημένες συνθήκες. Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να αναφερθούμε στους συμφωνημένους κανόνες των νόμιμων ρυθμίσεων για μια σταθερή νοτιοανατολική Ευρώπη. Για παράδειγμα, η αποστρατιωτικοποίηση νησιών που βρίσκονται μερικά μίλια μακριά από τις τουρκικές ακτές είναι μια «προβλεπόμενη» εγγύηση από τις «τότε» πέντε μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης για βιώσιμη ειρήνη στο Αιγαίο Πέλαγος. Η τουρκική στρατηγική στο Αιγαίο ήταν πάντα η διαχείριση των διαφορών και όχι η αμφισβήτηση της καθιερωμένης «τάξης» για χάρη της «ειρηνικής συνύπαρξης».
Η πολιτική και στρατιωτική εικόνα στο Αιγαίο φαίνεται προκλητική για τη βιωσιμότητα των ενσωματωμένων συνθηκών και άλλων συμφωνιών, καθώς οι Έλληνες προσπαθούν συνεχώς να εδραιώσουν τον «κρυφό» εδαφικό επεκτατισμό τους για να φυλακίσουν την Τουρκία στις ακτές της σαν ολόκληρο το Αιγαίο να είναι υπό ελληνική κυριαρχία. Οι συζητήσεις για την αποκλειστική οικονομική ζώνη και την υφαλοκρηπίδα αποδεικνύουν αυτήν την υπόθεση.
Αλλά είναι σαφές ότι οι συνθήκες του περασμένου αιώνα εξακολουθούν να ισχύουν και είναι εύκολα κατανοητές. Τα νησιά που μεταφέρθηκαν στην ελληνική «κατοχή» με τα ονόματά τους, και τα υπόλοιπα - «τα νησιά και οι βράχοι πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας» - δεν ήταν μέρος αυτής της δέσμευσης. Μόλις η Ελλάδα παραβιάσει τους όρους αυτών των συνθηκών οικοδόμησης κανόνων, των Συνθηκών της Λωζάνης και των Παρισίων, τα αποτελέσματα θα αμφισβητήσουν σίγουρα την τάξη στο Αιγαίο Πέλαγος.
Ποιο μπορεί να είναι το κόστος μιας τέτοιας κλιμακωτής στρατηγικής για τους Έλληνες; Ωστόσο, η σύγκρουση είναι θέμα υπολογισμών των εμπλεκόμενων μερών. Ως εκ τούτου δεν είναι κάτι περισσότερο από δυναμικό σε αυτή την περίπτωση. Από την άλλη πλευρά, αυτό το ερώτημα πρέπει να διερευνηθεί διεξοδικά για να προβλεφθεί και να προβληθεί ο αντίκτυπος ενός ελλείμματος στις στρατηγικές προοπτικές με συγκεκριμένη δειγματοληψία. Ως εκ τούτου, μια συγκριτική ανάλυση μπορεί να είναι μια κατάλληλη προσέγγιση όσον αφορά την οικονομία και τις αμυντικές ικανότητες και των δύο χωρών.
Στατιστική σύγκριση
Τα κρατικά έσοδα της Ελλάδας το 2021 ήταν 89,81 δισεκατομμύρια ευρώ (88,6 δισεκατομμύρια δολάρια), ενώ οι κρατικές δαπάνες ήταν περίπου 105,8 δισεκατομμύρια ευρώ με έλλειμμα 15,99 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι δημοσιονομικές δαπάνες της τουρκικής κυβέρνησης ήταν 88,87 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ τα έσοδα ανήλθαν στα 78,18 δισεκατομμύρια ευρώ. Ωστόσο, η ώθηση των εξαγωγών και του τουρισμού της Τουρκίας το 2022 αναμένεται να μειώσει το χάσμα εσόδων και δαπανών.
Επιπλέον, μια σύγκριση των κρατικών δαπανών αξίζει να αναφερθεί ο βαθμός αυτονομίας και το βάθος της ανθεκτικότητας σε κραδασμούς. Τα αντίστοιχα ΑΕΠ της Ελλάδας και της Τουρκίας το 2021 ήταν 216,38 και 851 δισεκατομμύρια δολάρια, γεγονός που καθιστά την τουρκική οικονομία σχεδόν τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την ελληνική. Οι ελληνικές στρατιωτικές δαπάνες ανά ΑΕΠ είναι 3,8%, ενώ η Τουρκία ξοδεύει ελαφρώς λιγότερο από το 2,1% του ΑΕΠ της σύμφωνα με τα προαπαιτούμενα του ΝΑΤΟ. Είναι ενδιαφέρον ότι οι ελληνικές στρατιωτικές δαπάνες ανά ΑΕΠ είναι περισσότερες από το ποσοστό των ΗΠΑ (3,5%) και βασίζονται κυρίως σε προμήθειες από άλλες χώρες.
Η αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας, η οποία βασίζεται στη συσσώρευση τουρκικής τεχνογνωσίας, έχει αρχίσει να εξάγει αμυντικά προϊόντα για να χρηματοδοτήσει την κατασκευή ό,τι χρειάζεται οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις. Οι στρατιωτικές εξαγωγές της Ελλάδας το 2021 ήταν 17 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η Τουρκία πέτυχε 3,2 δισεκατομμύρια, εκτός από νέες παραγγελίες αξίας 8,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε τουρκικές αμυντικές εταιρείες. Η αξία των δαπανών που κατανεμήθηκαν το 2021 για έρευνα και ανάπτυξη από τουρκικές αμυντικές εταιρείες ήταν 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια.
Από την άλλη πλευρά, οι ελληνικές αμυντικές εισαγωγές το 2021 ανήλθαν συνολικά σε 5,31 δισεκατομμύρια δολάρια, αφήνοντας κατά μέρος πολεμικά πλοία και αεροσκάφη που παραγγέλθηκαν πρόσφατα το 2022. Για παράδειγμα, το κόστος των αεροσκαφών Rafale είναι 2,32 δισεκατομμύρια δολάρια. Περιέργως, ενώ η συμφωνία για την προμήθεια γαλλικών φρεγατών 3+1 FDI αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος των στρατιωτικών δαπανών, η δαπάνη δεν είναι διαφανής στους Έλληνες ψηφοφόρους.
Εάν συγκριθούν οι τουρκικές και οι ελληνικές στρατιωτικές προμήθειες, η Τουρκία βασίζεται σε εθνικά προϊόντα που χρηματοδοτούνται με πλεόνασμα. Η Τουρκία αποφεύγει οποιαδήποτε εξάρτηση από οποιονδήποτε τρίτο παράγοντα που θα μπορούσε να προωθήσει την πίστη στους πολιτικούς στόχους ενός εξωτερικού παράγοντα.
Όσον αφορά την εξάρτηση από τους άλλους παράγοντες, η Τουρκία έχει επιτύχει αμυντική επανάσταση για δύο δεκαετίες χάρη στις κρυφές δυτικές κυρώσεις. Η Τουρκία, με τη δυναμική οικονομία και την κοινωνική της βάση, μπορεί να οικοδομήσει αυτονομία στις διαδικασίες στρατηγικής και λήψης αποφάσεων.
Η εικόνα είναι διαφορετική για τους Έλληνες σε σύγκριση με την Τουρκία. Μπορεί να υπάρχει ένας μακρύς κατάλογος βαρών για την Ελλάδα, στο βαθμό που προβάλλονται επιθετικές ελληνικές στρατηγικές. Οι Έλληνες ηγέτες ανέκαθεν αναφέρονταν στην εθνική τους ασφάλεια ως προέκταση της αλληλεγγύης και της υποστήριξης των «συμμάχων» τους, κυρίως των χωρών της ΕΕ και των ΗΠΑ. Αυτή η στρατηγική είναι μια σαφής πρόκληση από μια ρεαλιστική προοπτική, καθώς είναι γνωστό ότι η αρχή της «αυτοβοήθειας» είναι απαραίτητη για την επίτευξη ασφάλειας.
Η τραγωδία «πληρωμή για υποστήριξη» της Ελλάδας
Υπήρξε μια τραγωδία «pay-for-support» για τους Έλληνες όσο ύψωσαν τη φωνή τους σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές αίθουσες. Η Ελλάδα μπορεί να απολαμβάνει αυτό το στήριγμα μέχρι να μπορέσει να το αντέξει οικονομικά, αλλά είναι προφανές ότι η παγκόσμια και η ελληνική οικονομία είναι ευάλωτες σε αυτό.
Εκτός από τις αμυντικές προμήθειες, η Ελλάδα προτιμά να φιλοξενεί ξένη στρατιωτική παρουσία για αποτροπή. Η αρχική ανησυχία είναι εάν οι στόχοι και το εύρος των φιλοξενούμενων κρατών ταιριάζουν με τα ελληνικά συμφέροντα.
Συνολικά, η Ελλάδα, με τον ρεβιζιονισμό να επεκταθεί στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, θυσίασε την ανεξαρτησία της ως κράτος πληρεξούσιο. Ελλείψει στρατηγικής προοπτικής για την αξιολόγηση της ελληνικής ικανότητας και την πρόβλεψη των τρεχουσών στρατηγικών τρίτων, το «δίλημμα ασφαλείας» έκανε τον δρόμο των σκληρών «λόγων και πράξεων» για τη συνέχεια της πιθανής σύγκρουσης. Η ελληνική άγνοια της «αυτοβοήθειας» και η εξάρτηση από τρίτους σταμάτησαν τη διπλωματία και στέρησαν την πρόοδο και την ευημερία του ελληνικού λαού.»
