Το γεωτρύπανο Αμπντούλ Χαμίντ Χαν, το τελευταίο έργο ματαιοδοξίας του Τούρκου προέδρου, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σε μια χώρα όπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από την πείνα, ξεκίνησε χθες. Αλλά ποιος ήταν ο Αμπντούλ Χαμίντ από τον οποίο ονομάστηκε το σκάφος;
Ο Αμπντούλ Χαμίτ Β' ήταν Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1876 έως το 1909. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, οι αναταραχές μεταξύ των καταπιεσμένων υπηκόων του στα Βαλκάνια και τη Μικρά Ασία εντάθηκαν. Η βάρβαρη απάντησή του θα κορυφωθεί στις σφαγές Αρμενίων και Ασσυρίων το 1894–1896.
Μετά την ήττα της Τουρκίας στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877-1878, συμφωνήθηκε στη διάσκεψη του Βερολίνου ότι η Ρωσία θα εκκενώσει τα αρμενικά κατοικημένα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε αντάλλαγμα για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων για την προστασία του τοπικού πληθυσμού.
Αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν ήρθαν ποτέ και όταν οι Αρμένιοι άρχισαν να τις απαιτούν πιο επισταμένως, η απάντηση του Αμπντούλ Χαμίντ ήταν η ενοποίηση των παράτυπων και ληστών που ήδη ενεργά επέβαλαν καταστολή στους Αρμένιους.
Τα συντάγματα των ληστών μπορούσαν τώρα να εντείνουν τις επιθέσεις τους εναντίον αμάχων και την κατάσχεση τροφίμων και ζώων, γνωρίζοντας ότι θα γλίτωναν την τιμωρία. Με τα μέσα επιβίωσής τους να απειλούνται, οι Αρμένιοι προσπάθησαν να οργανωθούν σε αυτοάμυνα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Handelsblatt για το τουρκικό γεωτρύπανο: Εκνευρισμένοι στις Βρυξέλλες με τις κινήσεις του Ερντογάν
Ακολούθησαν τοπικές εξεγέρσεις που τα στρατεύματα του Αμπντούλ Χαμίντ κατέστρεψαν σκληρά, ενώ υποκίνησαν επίσης τους ντόπιους Μουσουλμάνους εναντίον των Αρμενίων. Ως αποτέλεσμα μιας τέτοιας βίας, 300.000 Αρμένιοι σκοτώθηκαν σε όλη την αυτοκρατορία σε αυτό που έγινε γνωστό ως σφαγές των Χαμιδών.
Ο William Sachtleben, ένας Αμερικανός δημοσιογράφος που έτυχε να βρίσκεται στο Ερζερούμ το 1895, άφησε αυτή την αφήγηση: «Κατά μήκος του τείχους στο βορρά… κείτονταν 321 πτώματα των σφαγιασθέντων Αρμενίων. Πολλοί ήταν τρομαγμένοι και ακρωτηριασμένοι…Ένας που είδα του οποίου είχε ξεφλουδίσει όλο το στήθος, του κόπηκαν τα χέρια. Ρώτησα αν τα σκυλιά το είχαν κάνει αυτό. «Όχι, οι Τούρκοι το έκαναν με τα μαχαίρια τους»....Το να σκοτωθείς στη μάχη από γενναίους είναι ένα πράγμα. να σφαγιαστείς από δειλούς οπλισμένους στρατιώτες εν ψυχρώ και εντελώς ανυπεράσπιστος είναι άλλο πράγμα».
Γυναίκες και παιδιά δεν γλίτωσαν. Τις σφαγές ακολούθησαν κύματα αναγκαστικών προσηλυτισμών στο Ισλάμ, ενώ η πείνα και οι αρρώστιες είχαν επίσης βαρύ τίμημα. Ο δυτικός Τύπος και η κοινή γνώμη κατατρόμαξαν και οι εκκλήσεις για δράση πολλαπλασιάστηκαν, αν και στην πραγματικότητα έγιναν ελάχιστα.
Απηχώντας τους σύγχρονους διαδόχους του, ο Αμπντούλ Χαμίντ προσπάθησε να περιορίσει τη ροή πληροφοριών που προέρχονται από την Τουρκία και να εξουδετερώσει τον αρνητικό Τύπο ζητώντας τη βοήθεια φίλιων δυτικών ακτιβιστών και δημοσιογράφων.
Η πολιτική καταστολής του Αμπντούλ Χαμίντ ακολουθούμενη από σφαγή υιοθετήθηκε με ενθουσιασμό και εντάθηκε από τους διαδόχους του, τους Νεότουρκους και τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, με αποκορύφωμα τη Γενοκτονία των Αρμενίων και την Ελληνική Γενοκτονία του 1915-1922.
Ο Ερντογάν είναι θαυμαστής του Αμπντούλ Χαμίντ και γιόρτασε την 100η επέτειο από τον θάνατο του ματωμένου Σουλτάνου το 2018. Οι συνέχειες της τουρκικής ιστορίας είναι παρούσες για όλους, στη μοναδική χώρα που έχει διαπράξει γενοκτονίες αυτής της κλίμακας χωρίς καμία αναγνώριση ή συγγνώμη...
