Το Ινστιτούτο Έρευνας και Μελέτης διοργάνωσε διαδικτυακή διάλεξη - συζήτηση με θέμα : "Οι Τελευταίες Εξελίξεις στις Ελληνoτουρκικές Σχέσεις"
Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η τοποθέτηση και η ανάλυση του κ. Ιωάννη Βαληνάκη, Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων και
Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αριστείας ΕΚΠΑ. Μεταξύ άλλων ζήτησε μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην ελληνική πολιτική φέρνοντας ως παράδειγμα να καταθέσουμε τα δικά μας αιτήματα για το τι μας αναλογεί ως ΑΟΖ σε σχέση με την Τουρκία. Αποκάλυψε πως το 2009 είχαμε φθάσει πολύ κοντά σε συμφωνία με την Λιβύη αλλά έπεσε η κυβέρνηση, ζήτησε "να επεκτείνουμε την συμφωνία με την Αίγυπτο' ενώ τόνισε πως παράλληλα "πρέπει να δώσουμε 'δώρο' στην Αίγυπτο, ήδη της δώσαμε υπέδαφος".
Σχολίασε και τα περί "αβλαβούς διέλευσης" αλλά και την "θαλάσσια στήλη", η οποία εξήγησε τι είναι. "Για μένα η ΑΟΖ είναι σημαντικότερο από το θέμα των 12 νμ" τόνισε.
Παρακολουθήστε εδώ ολόκληρη την ομιλία.
Προ μηνών σε συνέντευξή του στο ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ο κ. Βαληνάκης είχε σημειώσει για τα ελληνοτουρκικά:
Υποστηρίζω πάγια ότι είναι επικίνδυνο να θεωρούμε αδιανόητη μια τουρκική επίθεση και ότι αυτή θα περιοριστεί απαραίτητα με διεθνείς παρεμβάσεις σε ολιγόωρο «επεισόδιο». Αλλ’ούτε πρέπει να στρατικοποιείται άκριτα κάθε κρίση. Ο γείτονάς μας δεν σκέφτεται ευρωπαϊκά. Ούτε σχεδιάζει μόνο μια επίθεση σε βραχονησίδα.
Πρέπει με ιδιαίτερη προσοχή να αναλύσουμε την τρέχουσα κρίση της Ουκρανίας επειδή ο Ερντογάν μιμείται τον Πούτιν και οι δυο τους μοιράζονται τον ίδιο στρατηγικό στόχο: της ανατροπής Συνθηκών και ρυθμίσεων που τους επιβλήθηκαν όταν οι «αυτοκρατορίες» τους κατέρρευσαν και ήταν αδύναμοι. Η ίδια κρίση επιβεβαιώνει την πανάρχαια αρχή ότι αν μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου μόνο με απειλές, γιατί να χρησιμοποιήσεις εκτεταμένη βία; Και τέλος δείχνει καθαρά πόσα επίπεδα και πόσα είδη επιθέσεων μπορεί κανείς να σχεδιάσει στο σύγχρονο κόσμο. Από την «επακούμβηση» μέχρι τη γενική σύρραξη, μια επιθετική χώρα διαθέτει μεγάλη βεντάλια επιλογών. Γι αυτό καμία μορφή επίθεσης δεν πρέπει να αποκλείεται εξ ορισμού στον εθνικό σχεδιασμό.
Η χρήση στρατιωτικής βίας είναι σχεδόν καθημερινότητα για την τουρκική ηγεσία αλλά και κοινωνία. Μεταξύ των αναρίθμητων κυβερνητικών συσκέψεων δεν είδα κάποια να μελετάει σε βάθος τις επιπτώσεις από την ουκρανική κρίση και γενικότερα σπανίζουν σε σχέση με τη στρατηγική για την Τουρκία. Παρά τις ελλείψεις που διαπιστώθηκαν στην κρίση των Ιμίων, αλλά και του 2020, η χώρα μας θα χειριστεί και την επόμενη και πιο απαιτητική κρίση —που είναι θέμα χρόνου—με τα ίδια θεσμικά εργαλεία; Για ποιό λόγο πχ.η προεκλογική εξαγγελία για ίδρυση Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας δεν υλοποιήθηκε; Κρίθηκε δηλ. λιγότερο επείγουσα από τις συσκέψεις, στρατηγικές και νομοθετικές ρυθμίσεις για τα (συμπαθέστατα κατά τα άλλα) «ζώα συντροφιάς»;
