Δίκτυο ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας και ασφάλειας, ενταγμένο στη στρατηγική της Γαλάζιας Πατρίδας με πυλώνες την Τύμπου και τον Πενταδάκτυλο, έχει στήσει η Τουρκία. Αυτή η στρατηγική πραγματικότητα περιορίζει τις πιθανότητες αποδοχής των ΜΟΕ, που εισηγείται η Κυβέρνηση, εκτός και αν γίνει δεκτή η νομιμοποίηση του ψευδοκράτους και του συστήματος ασφάλεια της Άγκυρας, η οποία κλιμακώνει την επιθετική της ρητορική σε βάρος της Ελλάδας, γνωρίζοντας ότι μια κρίση στο Αιγαίο έχει ως αχίλλειο πτέρνα την Κύπρο. Ο διεθνολόγος Γιάννος Χαραλαμπίδης με άρθρο του στη «Σημερινή» της Κύπρου είναι αποκαλύπτικός.
Την ίδια στιγμή -την περασμένη Πέμπτη- το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας, αποφάσισε ότι:
- Θα εισβάλει στη Συρία και στο Β. Ιράκ, χωρίς αυτό να σημαίνει, κατά τον τουρκικό ισχυρισμό, ότι συνιστά παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά, όπως τονίζει, ζήτημα ασφάλειας για την ίδια. Κάτι, δηλαδή, ανάλογο που λέει η Ρωσία.
- Δεν θα «χαριστεί στην Ελλάδα» και δεν θα δεχθεί τη συνέχιση της στρατιωτικοποίησης των νησιών, που αποτελεί, κατά τη θέση της Άγκυρας, παραβίαση των Συνθηκών του ’31 (Λωζάννη) και του ’47.
- Τα όσα η Αθήνα δηλώνει περί τουρκικού επεκτατισμού είναι ανυπόστατα. Και αντί να απαντήσουν η Ελλάδα (ως εγγυήτρια δύναμη) και η Κύπρος (ως το θύμα) από κοινού για τη συνεχή κατοχή του εδάφους της ως τρανού δείγματος επεκτατισμού, η Λευκωσία επιμένει σε ΜΟΕ… Στην Αθήνα υποστηρίζουν ότι θα έχουμε θερμό καλοκαίρι. Για άλλη μια φορά, αφού η Τουρκία αμφισβητεί νησιά και οι φόβοι που εκφράζονται είναι ότι ενδέχεται να κατεβάσει τρυπάνι στα ανοικτά της Γαύδου ή σε κάποιο σημείου όπου, κατά την άποψη της Άγκυρας, ισχύει το τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Τα ραντάρ του Πενταδακτύλου…
Επί τη βάσει στοιχείων, η οροσειρά του Πενταδακτύλου με προέκταση προς την Καρπασία αποτελεί περιοχή, επί της οποίας είναι εγκατεστημένες τουρκικές κεραίες και ραντάρ, που δίνουν εικόνα και έλεγχο στη θάλασσα και στον αέρα στην Ανατολική Μεσόγειο, με στόχο τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης σε μια προσπάθεια κυριαρχίας της Τουρκίας, ώστε να αυξήσει τη γεωπολιτική της σημασία εντός και εκτός ΝΑΤΟ και ειδικότερα σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Και συμβαίνει αυτό σε μια περίοδο δομικών αλλαγών στα θέματα της ασφάλειας. Το τουρκικό δίκτυο ξεκινά από το Αιγαίο και επεκτείνεται στην Κύπρο. Και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων: 1. Δέκτες παράκτιας επιτήρησης και ναυσιπλοΐας. 2. Ηλεκτρονικά ραδιοβοηθήματα. 3. Συστήματα ζεύξης με δορυφόρο. 4. Ραντάρ επιτήρησης εναέριου χώρου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ι. Μάζης: Τέλος οι «αυταπάτες» κατευνασμού με την Τουρκία - Ομιλία τομή Καραμανλή στα Εθνικά
Με τα μέσα αυτά, καθώς και με άλλα, όπως τα drones, υπάρχει συλλογή πληροφοριών και εικόνα αεροναυτικού ενδιαφέροντος και έγκαιρης προειδοποίησης σε καθημερινή βάση. Το σύνολο των πληροφοριών φτάνουν στο Κέντρο Διοίκησης των κατεχομένων και από εκεί στο Κέντρο Διοίκησης στην Τουρκία, που έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο ως προς την επεξεργασία, αξιολόγηση και τρόπο ενέργειας, αναλόγως της περίπτωσης.
Η στρατηγική σημασία της Τύμπου…
Η Τύμπου έχει τον δικό της ρόλο ειδικώς μετά τον εκσυγχρονισμό των υποδομών τα τελευταία επτά χρόνια. Στις εκσυγχρονισμένες υποδομές περιλαμβάνονται υπόστεγα συντήρησης και τεχνικής υποστήριξης, καθώς και η επέκταση του διαύλου και άλλων εγκαταστάσεων για την υποδοχή μεγαλύτερων αεροσκαφών, μεταξύ αυτών και στρατιωτικών, τα οποία επί σειρά ετών καταφθάνουν τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα για ανεφοδιασμό του κατοχικού στρατού. Η Τύμπου χαρακτηρίζεται ως μια από τις προβολές της πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος της Άγκυρας στην Κύπρο και ευρύτερα και δη εντός του κυπριακού FIR, του οποίου ελέγχει, παρανόμως, ποσοστό της τάξης του 31,86%. Η Τουρκία έχει προσφέρει τμήμα του δικού της FIR για να ενισχύσει το ψευδοκράτος, ενώ στο 31,86% του κυπριακού FIR η Τουρκία προσθέτει το 15% περίπου του ελληνικού FIR που θέτει υπό αμφισβήτηση. Μπορεί μεν το ψευδοκράτος να ισχυρίζεται ότι έχει δικό του Κέντρο Εναέριας Κυκλοφορίας, αλλά τελεί υπό τον έλεγχο της Άγκυρας, η οποία στη στρατηγική λογική της Γαλάζιας Πατρίδας μετατρέπει την περιοχή από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα σε τουρκική λίμνη, έχοντας ταυτοχρόνως δημιουργήσει στην ίδια περιοχή έναν δικό της εναέριο χώρο, στον οποίο κυριαρχεί: Α) Πολιτικά διά της Τύμπου και των δικών της αεροδρομίων και μέσων υποστήριξης και δράσης. Β) Στρατιωτικά και στρατηγικά με την αεροπορία της και τα drones, καθώς και με την εκμετάλλευση σημαντικών περιοχών όπως ο Πενταδάκτυλος, αλλά και στρατηγικών σημείων επί του εδάφους της, όπως το Ικόνιο και τα τουρκικά παράλια, όπου έχει εγκατεστημένα ραντάρ, κεραίες και άλλα μέσα συλλογής και επεξεργασίας πληροφοριών, αναγκαία για την ίδια και τους συμμάχους της. Τώρα άρχισε νέα διαδικασία για την εγκατάσταση ραντάρ και ναυτικής βάσης στην Καρπασία, που θα βρίσκονται σε συντονισμό με τα ανάλογα συστήματα που είναι εγκατεστημένα προς τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία.
ΜΟΕ, αποδοχή και αναγνώριση
Η πρόταση για τα ΜΟΕ εγείρει τα εξής ζητήματα: Πόσα FIR και Κέντρα εναερίου κυκλοφορίας θα υπάρχουν; Θα δεχθεί το ψευδοκράτος, δηλαδή η Τουρκία, να υπαχθεί κάτω από την Κυπριακή Δημοκρατία, που είναι το αναγνωρισμένο διεθνώς κράτος; Εάν όχι, τότε τι θα συμβεί; Θα γίνει μήπως συνεργασία μέσω τρίτων, όπως είναι τα Ην. Έθνη και ο ICAO, μεταξύ του νόμιμου και του παράνομου κέντρου εναέριας κυκλοφορίας; Εάν συμβεί αυτό το δεύτερο σενάριο, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε το ψευδοκράτος είτε άμεσα είτε μέσω τρίτων, δηλαδή του ΟΗΕ και του ICAO. Όταν αναφερόμαστε σε αποδοχή εννοούμε τη νομική αρχή του διεθνούς δικαίου, δηλαδή του acknowledgement, που είναι το προηγούμενο στάδιο της πλήρους αναγνώρισης.
Στα ανωτέρω μπορούν να προστεθούν τα εξής:
Πρώτον, η διαδικασία αυτή παραπέμπει στη λογική της εν δυνάμει λύσης, την οποία εισήγαγε στο Κυπριακό το 1997 ο μ. Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ. Η διαδικασία αυτή λέει ότι εφόσον έχει γίνει δεκτή ως αρχή της διευθέτησης του προβλήματος ότι ο βορράς θα είναι εσαεί τουρκικός και ο νότος ελληνικός, οι δύο πλευρές θα πρέπει να προχωρούν σε δράσεις και πράξεις αμοιβαίας αποδοχής της μίας από την άλλη, για να προκύψει η τελική πολιτειακή μορφή της ομοσπονδίας, συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, επί τη βάσει της πολιτικής ισότητας των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών. Είναι, με άλλα λόγια, μια φόρμουλα νομιμοποίησης των διχοτομικών τετελεσμένων της εισβολής και του ψευδοκράτους. Αυτήν τη στιγμή η Κυβέρνηση προβάλλει την Τύμπου και την επιστροφή της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου και το άνοιγμα του λιμανιού της ως εργαλεία μιας τέτοιας διχοτομικής διαδικασίας. Επί του θέματος της Αμμοχώστου προβάλλουν τα εξής ερωτήματα: α) Θα δεχθεί η τουρκική πλευρά όπως δοθεί εξουσιοδότηση από την Κυπριακή Δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το άνοιγμα και τη λειτουργία του λιμανιού; Εάν όχι, ποιο θα είναι το νομικό καθεστώς λειτουργίας; Η Επιτροπή δεν έχει δικαιοδοσία να ενεργεί ως κράτος και δη επί εδάφους κράτους μέλους όπως η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία εντάχθηκε στο σύνολό της στην ΕΕ με αναστολή, όπως το Πρωτόκολλο 10 καθορίζει, του κεκτημένου στο βορρά λόγω της κατοχής. Επειδή, λόγω της κατοχής, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ασκεί επαρκή εξουσία στον βορρά και επειδή δεν αναγνωρίζεται το ψευδοκράτος, το κεκτημένο δεν μπορεί να εφαρμοστεί στα κατεχόμενα. Για να εφαρμοστεί το κεκτημένο στον βορρά, χρειάζεται ομοφωνία στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, άρα απαιτείται η σύμφωνη γνώμη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πώς θα δεχθεί κάτι τέτοιο η Τουρκία; Εκτός και αν ταυτοχρόνως γίνει αποδοχή του ψευδοκράτους από την κυπριακή Κυβέρνηση. β) Τι θα συμβεί με το νομικό καθεστώς της περίκλειστης πόλης; Ποιο δίκαιο θα εφαρμόζεται για διάφορα προβλήματα που θα προκύπτουν; Αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας; Θα το δεχθεί η Άγκυρα και το ψευδοκράτος ή θα αποδεχθούμε εμείς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να εφαρμόζεται το δίκαιο του ψευδοκράτους; Ούτως ή άλλως, εάν γίνει δεκτή η εφαρμογή του δικαίου του ψευδοκράτους, τότε η Κυπριακή Δημοκρατία προχωρεί σε αναγνώριση χωριστής οντότητας.
Δεύτερο, γίνεται λόγος όπως το αεροδρόμιο της Τύμπου τεθεί υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ, όπως και η περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου. Ο ΟΗΕ δεν είναι κράτος και δεν μπορεί να έχει κυριαρχικά και άλλα δικαιώματα. Ένα αναγνωρισμένο διεθνώς κράτος μπορεί να προχωρήσει στην απόφαση να επιτρέψει σε τεχνοκράτες του ΟΗΕ να ασκούν καθήκοντα κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και εντολές με την εμπλοκή του Σ. Ασφαλείας. Όμως, ποιο δίκαιο θα ισχύει στο αεροδρόμιο της Τύμπου; Της Κυπριακής Δημοκρατίας ή του ψευδοκράτους; Ή μήπως θα κηρυχθεί, όπως και η Αμμόχωστος, ως περιοχές χωρίς κυριαρχία; Εάν συμβεί οτιδήποτε, ποιο θα είναι το υποκείμενο διεθνούς δικαίου με δικαιώματα και υποχρεώσεις; Τα τονίζουμε αυτά, διότι εγείρεται ακόμη ένα ζήτημα: Η λειτουργία ενός αεροδρομίου δεν συνδέεται μόνο με το FIR αλλά και με τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός κράτους εντός του εναέριού του χώρου. Στο βόρειο τμήμα της Κύπρου, που σήμερα είναι κατεχόμενο, ποιος θα ασκεί κυριαρχία στον αέρα εντός και εκτός της λειτουργίας του αεροδρομίου; Η Κυπριακή Δημοκρατία, το ψευδοκράτος, ή από κοινού, οπότε θα προχωρήσουμε σε αποδοχή του και μορφή αναγνώρισης; Ο ΟΗΕ πάντως δεν μπορεί να ασκεί κυριαρχία, η οποία, με βάση τη δική του Χάρτα, ασκείται μόνο από κράτη και δη εκείνα από τα οποία αποτελείται. Το ψευδοκράτος δεν μπορεί να αναγνωριστεί ειδικώς λόγω των ψηφισμάτων 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας. Πώς θα λειτουργήσει μια τέτοια φόρμουλα ΜΟΕ στην Τύμπου χωρίς τη διάβρωση του περιεχομένου των ψηφισμάτων αυτών, που οδηγεί σε αλλαγή της βάσης των συνομιλιών;
Διαβάζοντας την Τουρκία…
Υπό αυτές τις συνθήκες, εγείρεται το εξής ερώτημα: Εφόσον μπορούν να υπάρξουν οφέλη για την Τουρκία και το ψευδοκράτος, γιατί να μη συζητήσει επί των ΜΟΕ; Δεν το πράττει επί του παρόντος διότι:
- Την ομοσπονδία συνομοσπονδιακού χαρακτήρα την έχει κατοχυρώσει μέσω του Κραν Μοντανά, το οποίο -με ό,τι αυτό περιλαμβάνει - η κυπριακή Κυβέρνηση θέτει ως νέα αφετηρία για τη λύση. Συνεπώς, θεωρεί ότι για να υπεισέλθει σε μια νέα διαδικασία θα πρέπει να πάρει μέσω των ΜΟΕ κάτι περισσότερο από αυτό που έχει κατοχυρώσει στο Κραν Μοντανά. Και αυτό το κάτι παραπάνω είναι η ισότιμη κυριαρχία ως συνέχεια και ερμηνεία της πολιτικής ισότητας, την οποία αποδέχεται η Λευκωσία. Συνεπώς, δεν ικανοποιείται με τη λογική της αποδοχής, δηλαδή του acknowledgment, αλλά θέλει βήματα αναγνώρισης.
- Η Τουρκία, που έχει τον πρώτο λόγο ένεκα ισχύος, είτε νόμιμα είτε παράνομα, ελέγχει και τον αέρα και τη θάλασσα και την ξηρά. Στον αέρα χρησιμοποιεί την Τύμπου σε συνδυασμό με τα επί του δικού της εδάφους αεροδρόμια και την πολεμική της μηχανή. Οποιαδήποτε κίνηση της Άγκυρας θα πρέπει να της προσφέρει τη νομική νομιμοποίηση της Γαλάζιας Πατρίδας και τίποτε άλλο, αλλιώς γιατί να εμπλακεί σε μια διαδικασία από την οποία δεν θα έχει όφελος. Θεωρεί ότι τα κατεχόμενα τής ανήκουν, καθώς και ότι ούτε η Ελλάδα ούτε η Κύπρος μπορούν να της τα πάρουν. Άρα μόνο εάν τα ΜΟΕ νομιμοποιούν το τουρκικό σύστημα ασφάλειας στην περιοχή μας, που συνιστά τμήμα της Γαλάζιας Πατρίδας, δηλαδή του Νεο-Οθωμανισμού, θα ήταν δυνατό να γίνουν -δηλαδή τα ΜΟΕ- δεκτά από την Άγκυρα. Διότι μια τέτοια εξέλιξη θα έδινε ώθηση στον Ερντογάν ενόψει των εκλογών του 2023. Αλλιώς, γιατί να προχωρήσει σε κινήσεις που θα δώσουν λαβές στου Κεμαλιστές και σε άλλους αντιπάλους του, οι οποίοι είναι εξίσου ακραίοι στο Κυπριακό, να τον στήσουν στον τοίχο.
Για να περάσουν τα ΜΟΕ από τη σφαίρα της ουτοπίας σε αυτήν του ρεαλισμού πρέπει να εξυπηρετούν την τουρκική στρατηγική της Γαλάζιας Πατρίδας και ειδικότερα το σύστημα ασφάλειας της Άγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο, σε μια εποχή που είναι σε εξέλιξη μια νέα επί του θέματος αρχιτεκτονική.
Κλιμάκωση έντασης
Όσο υπάρχει ένα συντριπτικό ανισοζύγιο δυνάμεων υπέρ της Τουρκίας, χωρίς συμμαχίες και αξιόπιστη αποτροπή, είτε οδηγούμαστε σε αδιέξοδο είτε στις τουρκικές θέσεις. Αυτό διδάσκει και στη θεωρία και στην πράξη ο ρεαλισμός. Λέγονται αυτά διότι είναι συναφή και με τη ρητορική κλιμάκωσης της έντασης από τον Ερντογάν στο Αιγαίο. Επί τούτου επισημαίνουμε τα ακόλουθα:
- Είναι ενοχλημένος ο Τούρκος Πρόεδρος από τον Έλληνα Πρωθυπουργό λόγω της αγοράς των «Ραφάλ» και άλλων εξοπλιστικών συστημάτων στη θάλασσα, που ενισχύουν την ελληνική αποτροπή. Φωνασκεί όμως ο Ερντογάν διότι διαβάζει την πολιτική των ΗΠΑ, που θέλει να τον τραβήξει από τις αγκαλιές της Μόσχας. Συνεπώς, ο Τούρκος Πρόεδρος εμφανίζεται αδικημένος για να μπορεί να αυξήσει τη διαπραγματευτική του θέση διά της ταυτόχρονης χρήσης του βέτο επί της ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας. Ο τουρκικός στρατός είναι ο μεγαλύτερος μετά από εκείνον των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και μετά τις εξελίξεις στην Ουκρανία η Τουρκία συνιστά τη χώρα εκείνη επί της οποίας μπορεί να οικοδομηθεί ανάσχεση στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά και στη Συρία. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ στις ανακοινώσεις τους τηρούν ίσες αποστάσεις.
- Τόσο η Άγκυρα όσο και η Αθήνα γνωρίζουν ότι, ακόμη και αν η κρίση είναι στο Αιγαίο, η αχίλλειος πτέρνα της Ελλάδας βρίσκεται στην Κύπρο. Και δη στο έδαφος. Άρα όταν απειλεί ο Ερντογάν στο Αιγαίο γνωρίζει ότι εάν πάει κάτι στραβά εκεί, θα έχει την πολυτέλεια του εκβιασμού στην Κύπρο, όπου ο τουρκικός στρατός είναι αυτάρκης και μπορεί να δρα χωρίς πρόσθετες ενισχύσεις από την Τουρκία, πλην της αεροπορίας. Και σε αυτήν, όμως, την περίπτωση διαθέτει το πλεονέκτημα της εγγύτητας.
Ασφάλεια και “déjà vu”…
Τα ΜΟΕ λοιπόν αποτυπώνουν την επί μακρόν ουτοπική πολιτική, η οποία για να γίνει ρεαλιστική θα πρέπει να υιοθετηθούν οι θέσεις του ισχυρού. Αλλιώς γιατί να συζητήσει; Εγείρεται, λοιπόν, θέμα ισχύος, ασφάλειας και ισοζυγίου δυνάμεων. Και η Τουρκία… δείχνει τον δρόμο. Εφόσον απειλεί από τη Θράκη ώς την Κύπρο. Μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί να προκύψει μέσω των ΜΟΕ, που ανοίγουν την όρεξη στην τουρκική επιθετικότητα, αλλά μέσω του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, ενταγμένου, μάλιστα, στην υλοποίηση της στρατηγικής πυξίδας, που συνιστά αμυντικό στρατηγικό σχεδιασμό της ΕΕ, συμπληρωματικό του ΝΑΤΟ. Αυτή η στρατηγική διαδικασία συνιστά μια νέα αρχή στη βάση μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας, που μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες αποτροπής, αλλαγής ισοζυγίου δυνάμεων και καλύτερες από τις υφιστάμενες συνθήκες λύσης του Κυπριακού. Αλλιώς, θα ζούμε τα ίδια, ένα déjà vu του τελευταίου μισού αιώνα ή και χειρότερα, αρχίζοντας από το Αιγαίο ή τη Γαύδο. Απευχόμεθα…
Η αναβάθμιση της Τύμπου ως εργαλείου για την προβολή ισχύος της Τουρκίας
Δύο δορυφορικές φωτογραφίες του κατεχόμενου αεροδρομίου της Τύμπου. Η μία λήφθηκε το 2015 και η άλλη το 2022. Η διαφορά σε ό,τι αφορά τις εγκαταστάσεις και το μήκος του δίαυλου είναι εμφανείς. Η Τουρκία θεωρεί την Τύμπου διά του ψευδοκράτους ως δική της προβολή πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος και ως ένα από τα εργαλεία τής επεκτατικής της στρατηγικής. Γι’ αυτό και υποστηρίζει ότι μπορεί να συζητήσει ΜΟΕ μόνο στη λογική της αποδοχής και αναγνώρισης εν συνεχεία του ψευδοκράτους, κατά τρόπον ώστε να νομιμοποιηθούν τα διχοτομικά τετελεσμένα της εισβολής.
Η στρατηγική σημασία της Τύμπου και η νομιμοποίηση μέσω ΜΟΕ
Ο χάρτης αυτός αποτυπώνει πού και πώς το ψευδοκράτος και στην ουσία η Άγκυρα ελέγχει το 31,86% του κυπριακού FIR, καθώς και τη σύνδεση των ραντάρ στον Πενταδάκτυλο ώς τον Απόστολο Ανδρέα (υπό εγκατάσταση) με παράλια της ίδιας της Τουρκίας και δη προς τη Συρία, για να μετατρέπεται η περιοχή από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα σε τουρκική λίμνη. Μέσα σε αυτό το σκηνικό αναδεικνύεται η στρατηγική σημασία που έχει το αεροδρόμιο της Τύμπου από πολιτικής, στρατιωτικής και στρατηγικής άποψης, καθότι αποτελεί το εργαλείο μέσω του οποίου: 1) Η Άγκυρα ελέγχει τον εναέριο χώρο και το FIR προς τα βόρεια της Κύπρου. 2) Χωρίς την Τύμπου, δεν μπορεί να ολοκληρωθεί η στρατηγική της Γαλάζιας Πατρίδας, που έχει ως στόχο την εμπέδωση της ένωσης του τουρκικού με τον κυπριακό εναέριο χώρο και το FIR, καθώς και την επέκτασή του προς τη Συρία. Τα ΜΟΕ θα μπορούσαν να γίνουν δεκτά μέσω της νομιμοποίησης της Τύμπου και κατ’ επέκτασιν του τουρκικού ελέγχου στο βόρειο κατεχόμενο σήμερα τμήμα της Κύπρου.
