“Ιστορική χειραγώγηση από την Ελλάδα! Και πάλι, ξεπέρασαν τα όριά τους”.... Mε τέτοιο τρόπο υποδέχτηκαν οι Τούρκοι την ταινία ιστορικού περιεχομένου "Σμύρνη μου αγαπημένη" που κυκλοφόρησε στους ελληνικούς κινηματογράφους με συμβολική σημασία αφού το 2022 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την τραγωδία.
Για όσους δεν γνωρίζουν με βάση το σενάριο της ταινίας η Filio Williams, μία ηλικιωμένη Ελληνοαμερικανίδα, σπεύδει στη Μυτιλήνη με την εγγονή της Helen, για να συμπαρασταθεί στους Σύριους πρόσφυγες. Κανείς δεν ξέρει την καταγωγή της, κανείς δεν ξέρει ότι η Σμυρνιά γιαγιά της Φιλιώ Μπαλτατζή βρέθηκε κάποτε στο ίδιο νησί κατατρεγμένη και προσφυγοπούλα. Το τεφτεράκι με τις συνταγές της συνονόματης γιαγιάς ξετυλίγει την πολυτάραχη ιστορία της κοσμοπολίτικης οικογένειας Μπαλτατζή, όπως διαμορφώνεται από τις τραγικές διεθνείς εξελίξεις που καθόρισαν τη μοίρα ολόκληρων λαών. Διαφορετικές γενιές γυναικών της ίδιας οικογένειας ενώνονται στον χώρο και τον χρόνο, μέσα από τα νήματα της ιστορίας. Παρόν και παρελθόν γίνονται ένα.
Οι Τούρκοι όμως δεν συμφωνούν!
“Η Ελλάδα επιδίωξε ξανά τη χειραγώγηση. Αυτή τη φορά έφτιαξαν μια ταινία που μυρίζει μίσος με την υποστήριξη του κράτους. Η ταινία 'Dear İzmir' δεν υπηρετεί τη φιλία, αλλά την έχθρα” αναφέρουν τουρκικά ΜΜΕ.
Χαρακτηρίζουν “σκανδαλώδη” την ταινία που κυκλοφόρησε στη χώρα μας, την οποία κατηγορούν πως “έχει κάνει συνήθεια να χειραγωγεί την παγκόσμια κοινή γνώμη διαστρεβλώνοντας ιστορικά γεγονότα”.
“Η ελληνική ταινία, που αγνοεί τις θηριωδίες που επέφερε ο ελληνικός στρατός στα τουρκικά εδάφη που κατέστρεψε και κατέλαβε χύνοντας αίμα το 1919, και δυσφήμησε το τουρκικό έθνος επειδή ο τουρκικός στρατός υπό τη διοίκηση του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ έδιωξε τον ελληνικό στρατό στις 9 Σεπτεμβρίου 1922” αναφέρουν!
Κατόπιν εστιάζουν πως η ταινία χρηματοδοτήθηκε από το κράτος και “συγκέντρωσε κριτική από πολλές πλευρές, ειδικά τους Τούρκους της Δυτικής Θράκης”.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Sabah, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτισμού και Αλληλεγγύης “Τούρκων Ρόδου, Κω και Δωδεκανήσου” Mustafa Kaymakçı είπε ότι η ταινία δεν υπηρετεί τη φιλία αλλά την εχθρότητα μεταξύ των δύο χωρών και ότι γυρίστηκε με στόχο να αποσπάσει την προσοχή του ελληνικού λαού από την πραγματικότητα.
Υπενθυμίζοντας το βιβλίο του Έλληνα ερευνητή-δημοσιογράφου συγγραφέα Τάσου Κωστόπουλου με τίτλο «1912-1922 Πόλεμος και Εθνοκάθαρση» ως απόδειξη της προσπάθειας εκτροπής των ιστορικών γεγονότων στην ταινία, ο Kaymakçı είπε: «Οι δολοφονίες που διέπραξαν οι Έλληνες στρατιώτες στην Ανατολία. Οι βαρβαρότητες τους, οι μαρτυρίες μαρτύρων και τα έγγραφα είναι γραμμένα στο βιβλίο: «Δεν είναι σωστό να κατηγορούμε τους Τούρκους και να διαστρέφουμε την ιστορία για να καλύπτουμε όλες τις θηριωδίες που διέπραξε ο ελληνικός στρατός κατά τη διάρκεια της κατοχής», είπε. Εκφράζοντας ότι τα δεινά των Τούρκων από πλευρά των Ελλήνων δεν έχουν ξεχαστεί ακόμη, ο Kaymakçı είπε: «Το τίμημα που πλήρωσε η Τουρκία κατά τη διάρκεια της κατοχής ήταν τόσο βαρύ που τα ίχνη του δεν μπορούν να σβήσουν ακόμη και σήμερα».
Αποστολή της ταινίας
Πάντως η εταιρεία παραγωγής σχετικά με το σκοπό της ταινίας αναφέρει:
Κάθε λαός έχει μια χαμένη πατρίδα/Κάθε λαός έχει τη Σμύρνη του
Μυτιλήνη 2015. Χιλιάδες απεγνωσμένοι άνθρωποι από εμπόλεμες περιοχές φτάνουν στη Λέσβο και σε άλλα νησιά του Αιγαίου. Έχουν γλυτώσει από τον θάνατο, τη βία και την ταπείνωση. Δεν έχουν πατρίδα, δουλειά, φίλους. Μερικοί δεν έχουν πια ούτε όνομα. Έχουν διατρέξει κάθε λογής κινδύνους, για να φτάσουν στην Ελλάδα. Είναι ταλαιπωρημένοι, αβέβαιοι, μετέωροι.
Μυτιλήνη 1922. Ακριβώς η ίδια εικόνα στην Λέσβο και στα άλλα νησιά του Αιγαίου. Χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι, ηλικιωμένοι, μικρά παιδιά, γυναίκες, φτάνουν στα νησιά από την κατεστραμμένη Σμύρνη και την υπόλοιπη Μικρασία. Μόνη διαφορά πως είναι Έλληνες με Οθωμανικά διαβατήρια.
Εκατό χρόνια μετά, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τραγωδίες σαν αυτή της Σμύρνης, του Πόντου, της Μικράς Ασίας, παντελώς ξεχασμένες, αγνοημένες από το σημερινό διεθνές κοινό, συμβαίνουν ξανά και ξανά. Γιατί πάντα τα αίτια, τα οικονομικά συμφέροντα και το πολιτικό παρασκήνιο μένουν στο σκοτάδι. Έτσι ύστερα από λίγο τα γεγονότα ξεχνιούνται και πολλές φορές δεν συμφέρει να συμπεριλαμβάνονται στην Επίσημη Ιστορία της εκάστοτε χώρας.
Αποστολή της ταινίας «ΣΜΥΡΝΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ», δεν είναι να αναμοχλεύσει πάθη του παρελθόντος, αλλά να μιλήσει για ένα τεράστιο διεθνές πρόβλημα, το μεγαλύτερο ίσως σήμερα... Το προσφυγικό. Να θυμίσει πως ιστορίες σαν αυτή της σημερινής Συρίας, έχουν ξανασυμβεί στο παρελθόν και μάλιστα στους Έλληνες, που ίσως γι’ αυτό αγκαλιάζουν μ’ αγάπη και γενναιοδωρία τους σημερινούς πρόσφυγες.
