Έχουμε επισημάνει σε προγενέστερα άρθρα μας ότι η Τουρκία είναι στη χειρότερη κατάσταση της τα τελευταία 40 χρόνια, στην εσωτερική πολιτική σκηνή όπου κυριαρχεί τεράστια πόλωση, στην οικονομία που έχει τα χάλια της, στον πληθωρισμό που καλπάζει, στη φτώχεια που μαστίζει τον τουρκικό λαό, τον Covid που προξενεί απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, την πολεμική βιομηχανία όπου λόγω του εμπάργκο ΗΠΑ-Γερμανίας-Καναδά έχει ξεμείνει από μαχητικά αεροσκάφη 5ης γενιάς F-35, από κατασκευή νέων drone, από κινητήρα στο άρμα Altay, ενώ είναι απομονωμένη Διεθνώς λόγω της υπερφίαλης και επιθετικής πολιτικής του Ερντογάν.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η απομονωμένη Τουρκία να προσπαθήσει να επανέλθει στους κόλπους της Δύσης, προσπαθώντας αφενός να τονίσει τα "υποτιθέμενα πλεονεκτήματά της", αφετέρου βάλλοντας εναντίον της Ελλάδας την οποία θεωρεί υπεύθυνη για το γεγονός ότι έχει τεθεί στο περιθώριο από ΗΠΑ-ΕΕ.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται το παρακάτω προπαγανδιστικό άρθρο σε βάρος της χώρας μας το οποίο αναφέρει τα κάτωθι:
"Ενώ μια συστηματική εκστρατεία εναντίον της Τουρκίας, όχι μόνο κατά του Πρόεδρου Ερντογάν βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, μια επιτυχημένη εκστρατεία δημοσίων σχέσεων που αξιολογεί την Ελλάδα σε προμαχώνα δυτικού ενδιαφέροντος, ένα νησί σταθερότητας και δημοκρατίας, πραγματοποιείται ταυτόχρονα κυρίως από ίδιους τουρκοφοβικούς κύκλους.
Ως εκ τούτου, είναι ίσως καιρός να θυμηθούμε τις τελευταίες δεκαετίες της ιστορίας του αντι-αμερικανισμού που παραβλέπεται σήμερα της Ελλάδας και το ιστορικό υπονόμευσης της Δύσης.
Η ιστορία του σύγχρονου αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα μπορεί να ανιχνευθεί από τη δεκαετία του 1940, όταν η Ελλάδα έπεσε σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο το 1946, όπου οι κυβερνητικές δυνάμεις επικράτησαν μετά από τρία χρόνια ενάντια στον ευρέως δημοφιλή και ισχυρό κομμουνιστικό Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ), μόνο χάρη στην τεράστια στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη της Βρετανίας και της Αμερικής.
Ενώ η νίκη της κυβέρνησης ήρθε με το κόστος εκτέλεσης, εξορίας ή φυλάκισης περίπου 100.000 κομμουνιστών, οι αντιαριστερές πολιτικές του ελληνικού κράτους, οι οποίες υποστηρίχθηκαν από τη Δύση και περιλάμβαναν συστηματική καταστολή, διακρίσεις και εσωτερική εξορία των κομμουνιστών, συνεχίστηκε ακόμη και μετά τον εμφύλιο πόλεμο.
Είναι κατανοητό ότι αυτή η κατάσταση δημιούργησε έναν βαθιά ριζωμένο αντιαμερικανισμό στην ελληνική αριστερά. Η περίφημη πεποίθηση ότι οι ΗΠΑ ενθάρρυναν την τουρκική επέμβαση στην Κύπρο το 1974 διέδωσε τον αντιαμερικανισμό σε ευρύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, συντηρητικά, αριστερά, εθνικιστικά.
Ο εξαιρετικά διαδεδομένος και μαχητικός αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα άρχισε να τρέφεται από τη δεκαετία του 1980 και μετά, κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ) του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η Ελλάδα υποστήριξε τη δικτατορία Jaruzelski στην Πολωνία, αρνήθηκε να καταδικάσει την καταστολή των αντιφρονούντων στη Σοβιετική Ένωση και το Ανατολικό Μπλοκ και την πτώση ενός κορεατικού εμπορικού αεροσκάφους από σοβιετικά πολεμικά αεροπλάνα το 1983, και αντιτάχθηκε στην ανάπτυξη αμερικανικών πυραύλων cruise και pershing στην Ευρώπη κατά η Σοβιετική Ένωση.
Ταυτόχρονα, διατήρησε σχέσεις ή φιλοξένησε πολλούς οργανισμούς, όπως η Χεζμπολάχ του Λιβάνου, ο Οργανισμός Abu Nidal (ANO) και ο Αρμενικός Μυστικός Στρατός για την Απελευθέρωση της Αρμενίας (ASALA), το PKK, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν τρομοκρατικές οργανώσεις από τους συμμάχους του ΝΑΤΟ της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ.
Ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα, ωστόσο, έφτασε στο αποκορύφωμά του κατά τη διάρκεια του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας στη δεκαετία του 1990. Κατά τη διάρκεια του, η Ελλάδα υποστήριξε το καθεστώς Μιλόσεβιτς στο Βελιγράδι και το καθεστώς Κάραζιτς ηθικά, οικονομικά και πολιτικά.
Παραβίαζε διαρκώς το εμπάργκο πετρελαίου που επιβλήθηκε από τον ΟΗΕ στη Σερβία και την απόφαση της ΕΕ που συνεπάγεται τη δέσμευση περιουσιακών στοιχείων που ανήκουν στο καθεστώς Μιλόσεβιτς.
Επιπλέον, παραβλέπει τους Έλληνες εθελοντές που αγωνίζονται για τη Σερβική υπόθεση, την οποία καταδίκασε η Δύση, και τη συμμετοχή στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα.
Όπως έθεσε κατάλληλα ένας κορυφαίος Σέρβος δημοσιογράφος Πίτερ Λούκοβιτς, "οι πολιτικές της Ελλάδας ωφέλησαν αποκλειστικά το καθεστώς Μιλόσεβιτς, βοηθώντας την οικογένεια Μιλόσεβιτς και τους συνεργάτες της να διατηρήσουν την εξουσία στο Βελιγράδι. Το καθεστώς Μιλόσεβιτς χρησιμοποίησε την Ελλάδα ως το καλό παράδειγμα μιας δυτικής χώρας που υποστήριζε δημοκρατικά και πατριωτική Σερβία."
Η πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας δεν γνώρισε καμία βελτίωση στα φιλοαμερικανικά συναισθήματα στην Ελλάδα. Νιώθοντας ακόμα πιο αυτοπεποίθηση και αυτόνομη μετά την ένταξη της Ευρωζώνης που έφερε βραχυπρόθεσμη ευημερία στη χώρα, οι Έλληνες μετατράπηκαν σε ένα από τα πιο αντιαμερικανικά έθνη σε ολόκληρο τον κόσμο.
Εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι Έλληνες πίστευαν ότι οι Αμερικανοί συμμάχησαν με Τούρκους και Εβραίους για να επιτεθούν στην Ελλάδα, τον ελληνικό πολιτισμό και τη θρησκεία. Μεταξύ άλλων, πίστευαν ότι οι ίδιες οι ΗΠΑ ήταν πίσω από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.
Θα ήταν περίεργο να μάθουμε τι είδους κυρώσεις αντιμετώπιζε η Ελλάδα για τις ανοιχτές αμερικανικές πολιτικές της, οι οποίες υπονομεύουν ανοιχτά τα αμερικανικά συμφέροντα στην Εγγύς Ανατολή και τα Βαλκάνια.
Η εκπληκτική απάντηση είναι καμία κύρωση. Ενώ το ελληνικό κράτος παρείχε καταφύγιο για αντιαμερικανικές τρομοκρατικές οργανώσεις και βοήθησε τους εχθρούς της Αμερικής στα Βαλκάνια, η Αμερική ακόμα δεν δίστασε να παράσχει στην Ελλάδα τα πιο σύγχρονα αμερικανικά όπλα, συμπεριλαμβανομένων των μαχητικών αεροσκαφών F-16 και των ελικοπτέρων AH-64 Apache. Επιπλέον, η Αμερική υπό την κυβέρνηση Ομπάμα παρενέβη για να πιέσει την ΕΕ να διασώσει την Ελλάδα όταν η οικονομία της κατέρρευσε το 2009.
Για να είμαστε δίκαιοι, η ελληνική διπλωματία, με τη βοήθεια ισχυρής ελληνικής διασποράς και άλλων αντιτουρκικών κύκλων στην Αμερική, εκμεταλλεύτηκε αριστοτεχνικά τις διαφωνίες μεταξύ Τουρκίας και Αμερικής από τα μέσα του 2010 και μετά.
Η κοντόφθαλμη συμμαχία της Αμερικής με τον απόγονο YPG της τρομοκρατικής οργάνωσης του PKK, η διφορούμενη πολιτική απέναντι στην τρομοκρατική ομάδα της FETO, η οποία είναι υπεύθυνη για την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016, και κυρίως το εμπάργκο όπλων στην Τουρκία με το πρόσχημα ότι η Τουρκία αγόρασε το ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα S-400 SAM και ενήργησε κατά των δεσμεύσεών της εναντίον της Αμερικής και του ΝΑΤΟ, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιδείνωση των τουρκοαμερικανικών σχέσεων.
Εν τω μεταξύ, η Αμερική άρχισε να αλλάζει την πολιτική της σχετικά με τουρκοελληνικές διαφωνίες στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο. Εξέφρασε την υποστήριξή της στους μαξιμαλιστικούς ελληνικούς ισχυρισμούς, οι οποίοι δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτοί από καμία εκλεγμένη κυβέρνηση στην Τουρκία.
Επιπλέον, η Αμερική προτίθεται να πουλήσει φρεγάτες αιχμής και μαχητικά αεροσκάφη F-35 στην Ελλάδα και διαπραγματεύεται για την επέκταση της στρατιωτικής της παρουσίας στην Ελλάδα. Αυτές οι εξελίξεις, χωρίς αμφιβολία, θα δημιουργήσουν δύο βαθιά και άμεσα προβλήματα, όχι μόνο για την Τουρκία αλλά και για την Αμερική και το ΝΑΤΟ.
Έχοντας στερηθεί τα δυτικά όπλα για να διατηρήσει την ισορροπία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, η Τουρκία θα έπρεπε να αναζητήσει άλλες εναλλακτικές λύσεις.
Μια τέτοια κίνηση μπορεί πράγματι να προκαλέσει αρνητικές οικονομικές, στρατιωτικές και πολιτικές συνέπειες για την Τουρκία.
Ωστόσο, η απώλεια της Τουρκίας, η οποία κατέχει έναν από τους ισχυρότερους και πεπειραμένους στρατούς του ΝΑΤΟ, θα σήμαινε ουσιαστικά το τέλος του ΝΑΤΟ, την εγγύηση της ευημερίας και της ασφάλειας της Δύσης για πάνω από 70 χρόνια."
Οποιοσδήποτε σχολιασμός από μέρους μας θα ήταν περιττός, αφού το άρθρο ξεχειλίζει από ανθελληνικό μένος.
