Άκρως αποκαλυπτικό είναι το αμερικανο-εβραικό ινστιτούτο JISS.ORG και οι ειδικοί του Hay Eytan Cohen Yanarocak και Jonathan Spyer για το ρόλο του βαθέως τουρκικού κράτους και την πολιτική Ερντογάν σε Ελλάδα, Κύπρο, Λιβύη, Συρία και άλλα μέρη του κόσμου.
Μια ομάδα στρατηγών μαζί με το ΑΚΡ δημιούργησαν έναν ολόκληρο μυστικό στρατό για ειδικές επιχειρήσεις σε Συρία, Ιράκ, Κούρδους και χώρες της Μεσογείου.
Μιλάμε νια ένα ιδιωτικό στρατιωτικό και παραστρατιωτικό σύστημα που στηρίζει τα νεο-Οθωμανικά όνειρα της Άγκυρας για να προβάλει την τουρκική εξουσία σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και την Μεσόγειο.
Υπό τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το AKP, η Τουρκία επιδιώκει να γίνει κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη, προβάλλοντας την εξουσία σε γειτονικές χώρες και σε όλη την Μεσόγειο θάλασσα.
Σε συνεργασία με μια ποικιλία φορέων, κυρίως των μισθοφόρων της SADAT, του συριακού εθνικού στρατού, της ΜΙΤ και άλλων οργανώσεων, η Τουρκία ανέπτυξε την τελευταία δεκαετία μια μεγάλη ομάδα καλά εκπαιδευμένων, εύκολα αναπτυσσόμενων και αδιάκοπα αναλώσιμων δυνάμεων, ως εργαλείο προβολής ισχύος, με βολικό βαθμό εύλογης αξιοπιστίας.
Όταν αυτή η παραστρατιωτική δύναμη συνδυαστεί με τις τουρκικές μη επίσημες, αλλά κυβερνητικές κατευθυνόμενες οργανώσεις, όπως οι Γκρίζοι Λύκοι, καθίσταται σαφές ότι ο Ερντογάν έχει πλέον στα χέρια του ένα ιδιωτικό στρατιωτικό και παραστρατιωτικό σύστημα.
Η χρήση των πληρεξουσίων βασίζεται σε μεθόδους που αναπτύχθηκαν από το αποκαλούμενο βαθύ κράτος πολύ πριν το AKP έρθει στην εξουσία.
Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, το σύστημα αυτό εξυπηρετεί τους κεμαλιστές, τους αντι-ισλαμιστές και τους ισλαμιστές, υλοποιώντας τώρα μια ισλαμιστική, νεο-οθωμανική (και, για άλλη μια φορά, μια αντι-κουρδική) ατζέντα.
Ο Ερντογάν αναπτύσσει το σύστημα αυτό για εσωτερικές και ξένες στρατιωτικές και μη επιχειρήσεις χωρίς επίσημη επίβλεψη. Η Συρία ήταν το πρώτο μέρος όπου το έβαλε σε δράση. Οι πληρεξούσιοι του στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν στη Λιβύη και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ για την προώθηση των στόχων της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας.
Υπάρχουν τώρα αναφορές για Σύριους Τζιχαντιστές που έχουν αναπτυχθεί στο Κατάρ. Ως εκ τούτου, όλες οι χώρες της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στη φύση αυτού του τουρκικού παραστρατιωτικού συστήματος, στα πλεονεκτήματα που παρέχει και στις πιθανές ευπάθειες του.
Αυτή η μελέτη είναι η πρώτη απόπειρα συστηματικής ανίχνευσης των ριζών, της ανάπτυξης, της δομής και της ανάπτυξης των «ανεπίσημων» στρατιωτικών πλαισίων του Ερντογάν. Είναι επίσης η πρώτη μελέτη εξωτερικής πολιτικής/εθνικής ασφάλειας που δημοσιεύεται από κοινού από μια ομάδα ειδικών από το Ισραήλ και τα ΗΑΕ.
Για να κατανοήσουμε τα θεμέλια αυτής της πρακτικής, είναι απαραίτητο να εντοπίσουμε τις ρίζες αυτού του συστήματος γυρνώντας στις ημέρες που ο τουρκικός στρατός διοικούσε το κράτος. Δεδομένου του ρόλου τους στην ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού έθνους-κράτους, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις (Türk Silahlı Kuvvetleri ή TSK) θεωρούσαν πάντα τον εαυτό τους ως τους πραγματικούς θεματοφύλακες της τουρκικής Δημοκρατίας.
Αυτή η αντίληψη διαμορφώθηκε κυρίως λόγω του ρόλου τους στη δεκαετία των συμβατικών πολέμων που διεξήχθησαν μέχρι το 1922. Ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκίας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, παραιτήθηκε κάποια στιγμή από το στρατό για να γίνει πρόεδρος, με αποτέλεσμα τη μείωση του ρόλου του στα κέντρα εξουσίας των τουρκικών δυνάμεων.
Σχηματίστηκε τότε μια συμβατική σχέση του στρατού και του Δημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος (Cumhuriyet Halk Partisi, CHP), το οποίο ήταν αρχικά το μοναδικό κόμμα στην Τουρκία.
Οι Τούρκοι στρατηγοί από τότε μέχρι σήμερα θεωρούσαν τον εαυτό τους ως πυρήνα του κράτους κινούμενοι μακριά από την πολιτική. Αυτό το γεγονός οδήγησε σε αποξένωση του στρατού από την πολιτική σφαίρα, ωθώντας τον στην δημιουργίας μιας δομής μυστικής οργάνωσης .
Η ανώτατη ηγεσία του στρατού ανέπτυξε μια κουλτούρα μυστικής δικτύωσης, πιστή στο «κράτος» και όχι στην εκάστοτε «εκλεγμένη κυβέρνηση».
Καθοδηγούμενος από την επιταγή της πίστης στα συμφέροντα του κράτους, όπως ορίζεται από το «βαθύ κράτος», ο τουρκικός στρατός ασχολήθηκε με στρατιωτικά πραξικοπήματα για την αποκατάσταση πολιτικών που θεωρούνταν ότι απειλούν το κράτος.
Στα μάτια των ενόπλων δυνάμεων οι πολιτικοί ήταν απλώς «συντονιστές», και έτσι οι δυνάμεις αυτές έχουν συνεχώς στόχο την προστασία του κράτους από τις εκλεγμένες πολιτικές κυβερνήσεις. Λόγω των πολλών παρόμοιων παρεμβάσεων, η έννοια του «βαθέως κράτους» (Derin Devlet) εξελίχθηκε σε έναν αναγνωρισμένο πολιτικό όρο στο λεξικό της τουρκικής πολιτικής.
Παρόλο που ο Πρόεδρος Ερντογάν μπορούσε να συντρίψει την κυριαρχία του στρατού αρχικά δεν μπόρεσε να κάνει κανένα βήμα διότι η πολιτική κουλτούρα του «βαθέως κράτους» είναι ακόμα εμφανής και ισχυρή.
Ωστόσο, τώρα έχει μετατραπεί από ένα εργαλείο Κεμαλιστικής και κοσμικής καταστολής σε ένα φιλόδοξο σύστημα για την επίτευξη μιας νεο-Οθωμανικής ατζέντας.
Σήμερα, το AKP του Προέδρου Ερντογάν και ο σύμμαχός του MHP κυριαρχούν στο τουρκικό κράτος χωρίς σημαντική αντίθεση. Τα δύο μέρη κυριαρχούν σε όλα τα κρατικά όργανα και μηχανισμούς, συμπεριλαμβανομένης του βαθέως κράτους και των μυστικών εργαλείων του.
Για να ενισχύσει τη θέση του στην χώρα ο Ερντογάν συνεχίζει να ακολουθεί μια σκληρή ισλαμιστική, εθνικιστική και ολοένα και πιο ισχυρή νεο-οθωμανική στάση στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.
Εκτός από την εμπιστοσύνη στο στρατό και στις στρατιωτικές εκστρατείες της Τουρκίας, ο Ερντογάν χρησιμοποιεί τους Γκρίζους Λύκους, την SADAT και άλλα στοιχεία στην εφαρμογή της ατζέντας του.
Αυτές οι οργανώσεις έχουν την ευθύνη να διασφαλίζουν και να εγγυώνται την εξουσία του Ερντογάν στην Τουρκία από τυχόν απόπειρες πραξικοπήματος, ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετούν και τις φιλοδοξίες του Τούρκου προέδρου στο εξωτερικό. Οι δραστηριότητες της Τουρκίας στην Ευρώπη, τη Συρία και τη Λιβύη και την Μεσόγειο χρησιμεύουν ως συγκεκριμένα παραδείγματα.
Οι απειλές από τον συνδυασμό δράσης του βαθέως κράτους, του ΑΚΡ, του τουρκικού στρατού, των παραστρατιωτικών μονάδων και της ΜΙΤ, απειλούν όλες τις χώρες της Α.Μεσογείου, (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδος και της Κύπρου) και αυτό είναι η ωμή πραγματικότητα που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ.
