Οι Τούρκοι δεν ζητούν αλλά απαιτούν από την Ελλάδα να επιλύσει 12 κύριες διαφορές όπως τις ονομάζουν, ενώ φέρονται να ετοιμάζουν μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ στο Αιγαίο.
Σκοπός τους είναι η απενεργοποίηση του ελληνικού κράτους στη Δυτική Θράκη για παράδειγμα, η απόσυρση της ελληνική στρατιωτικής δύναμης από τα νησιά του Αιγαίου και πολλά άλλα ύποπτα και άκρως προκλητικά τα οποία καμία κυβέρνηση Ελλήνων δεν αποδεχόταν σε καμία περίπτωση.
“Ο αριθμός των πολιτικών και νομικών διαφορών μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας είναι σχεδόν δώδεκα. Από αυτές, μερικές διαφορές αφορούν το καθεστώς της τουρκικής μειονότητας που ζει στη Δυτική Θράκη, το Ελληνικό Πατριαρχείο και το Κυπριακό και είναι γενικά διαφορές που σχετίζονται με το Αιγαίο Πέλαγος.
Για να τα ταξινομήσουμε σε τίτλους όλα αυτά πρώτα απ 'όλα, θεωρούμε ότι υπάρχει το πρόβλημα των χωρικών υδάτων και της υφαλοκρηπίδας, ακολουθείται από τον εναέριο χώρο, το FIR (περιοχή πληροφοριών πτήσης), τον αφοπλισμό των νησιών του Αιγαίου και τέλος το καθεστώς των Μικρονήσων και Βραχονησίδων, το οποίο δεν έχει καθοριστεί”, δηλώνει Τούρκος καθηγητής, μέλος του ΑΚΡ και σύμβουλος της τουρκικής κυβερνήσεως.
Ο καθηγητής Δρ.Irfan Kaya, σε ανάλυση του στο πρακτορείο ειδήσεων Anadolu, αναφέρει ότι η συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και Ιταλίας για την αποκλειστική οικονομική ζώνη περιορίζει την ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα των νησιών της Ελλάδας.
Άποψη όμως που αντικατοπτρίζει τη βαθιά αλαζονεία που διακατέχει όλες τις βαθμίδες του τουρκικού κράτους, σε ότι αφορά την Ελλάδα και δείχνει ότι η σημερινή Τουρκία “βαδίζει” σε “σκοτεινές ατραπούς” που θυμίζουν άλλες εποχές.
Τι αποκαλύπτει ο Τούρκος καθηγητής
“Η Τουρκία σε αυτήν την περίπτωση (μετά τη συμφωνία Ελλάδος-Ιταλίας) θα δηλώσει μονομερώς ΑΟΖ στη θάλασσα (Αιγαίο-Α.Μεσόγειο). Μπορεί; Θεωρητικά υπάρχει ένα τέτοιο δικαίωμα της Τουρκίας.
Ο νόμος για τη θαλάσσια κυριαρχία δίνει το δικαίωμα μιας μονομερούς αποκλειστικής ανακήρυξης ΑΟΖ στην Τουρκία, η οποία βάσει των διατάξεων φαίνεται να είναι σε θέση να ανακοινώσει τη δική της οικονομική ζώνη.
Αλλά δεν χρειάζεται να είμαστε ιερείς για να προβλέψουμε ότι μια τέτοια ανακήρυξη που θα γίνει με αυτόν τον τρόπο, δεν θα συγκεντρώσει μεγάλη αντίδραση στο δυτικό κόσμο, στους κύκλους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Η Ελλάδα και η Ιταλία έχουν συνάψει συμφωνία για την ΑΟΖ και η Τουρκία μόλις άνοιξε την πόρτα στη χρήση μιας τέτοιας επιλογής. Οι ισχυρισμοί που αναφέρουν ότι η Ελλάδα υπερασπίζεται μέχρι σήμερα ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και αποκλειστικές οικονομικές ζώνες εκτός από την ηπειρωτική χώρα είναι εντελώς αβάσιμοι.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ανάλογα με τη συγκυρία και τις προθέσεις της τουρκικής κυβέρνησης, είναι απαραίτητο να θεωρηθεί ότι η ηπειρωτική χώρα είναι ανεξάρτητη από την ύπαρξη των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο Πέλαγος", δηλώνει ο ίδιος.
Ειδικοί εκτιμούν ότι οι Τούρκοι έχουν εκπονήσει “άκρως” επιθετικά σχέδια, εδώ και χρόνια, με τα οποία δείχνουν ότι δεν τους απασχολεί μόνο η ΑΟΖ στο Αιγαίο τόσο, όσο η αποκοπή των ελληνικών νησιών από το κεντρικό σύστημα άμυνας της χώρας μας.
Θέλουν δηλαδή να υπάρχει μια κατάσταση που θα προσομοιάζει με αυτή στην Κύπρο, στην οποία δεν λειτουργεί το δόγμα της ενιαίας άμυνας εδώ και χρόνια με ευθύνη πολλών προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων.
Για το παζάρι των Τούρκων όμως έχουμε την πάγια θέση του ελληνικού ΥΠΕΞ:
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η Τουρκία εγκαινίασε μια συστηματική πολιτική αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων σε βάρος της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Σκοπός αυτής της τουρκικής πολιτικής έναντι της Ελλάδας ήταν και είναι η μεταβολή του εδαφικού status quo, που προβλέπεται σε διεθνείς συνθήκες, με κεντρικό άξονα τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης, καθώς και του νομικού καθεστώτος στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο που πηγάζει από το διεθνές δίκαιο και δη το δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS).
Η έναρξη της πολιτικής αυτής, η οποία άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο έντασης στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, που διαρκεί μέχρι σήμερα, σηματοδοτείται από την εμφάνιση των πρώτων διεκδικήσεων σε βάρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, το 1973 και της πρώτης αμφισβήτησης του εύρους του ελληνικού εθνικού εναερίου χώρου, το 1975.
Η τουρκική πολιτική αυτή κατά της Ελλάδας συνέπεσε με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και την κατοχή του βόρειου τμήματός της (Ιούλιος 1974), που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με καθοριστικές επιπτώσεις στις σχέσεις των δύο χωρών και στην επαύξηση της έντασης.
Έκτοτε η Τουρκία άρχισε να πλέκει έναν καμβά συνεχώς αυξανόμενων αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων που έφεραν τις δύο χώρες ακόμη και στο χείλος ένοπλης σύγκρουσης (κρίση Μαρτίου 1987 και κρίση Ιμίων Ιανουαρίου 1996).
Με άξονα τη διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας (1973), και την κρίση που επακολούθησε φέρνοντας τις δύο χώρες σε έντονη αντιπαράθεση, της οποίας επιλήφθηκε τελικώς, κατόπιν ελληνικής πρωτοβουλίας, τόσο το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, όσο και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, η Τουρκία άρχισε, σταδιακά, να θέτει σε εφαρμογή την πολιτική των αυξανόμενων αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων που σταδιακά περιέλαβε:
• αμφισβήτηση του νομίμου και κυριαρχικού δικαιώματος της Ελλάδας, με απειλή πολέμου (casus belli), να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα 12 ναυτικά μίλια, όπως προβλέπει το Δίκαιο της Θάλασσας και όπως έχει πράξει το σύνολο σχεδόν των παράκτιων κρατών της διεθνούς κοινότητας, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης (σε Εύξεινο Πόντο και Ανατολική Μεσόγειο),
• αμφισβήτηση του εύρους τουελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, μέσω συνεχών παραβιάσεών του από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη,
• αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί νησιών και παραβίασή της ακόμα και στην περίπτωση κατοικημένων περιοχών,
• αμφισβήτηση τωνθαλάσσιων συνόρων
• αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων εντός του FIR Αθηνών που ασκεί η Ελλάδα βάσει αποφάσεων του ICAO, και η συνεχής άρνηση συμμόρφωσης της Τουρκίας προς τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας,
• αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων της Ελλάδας εντός της περιοχής ευθύνης της για θέματαέρευνας και διάσωσης και
• απαίτηση της Τουρκίας για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
Τις προαναφερόμενες αμφισβητήσεις, η Τουρκία προωθεί στην πράξη με μεθόδους και πρακτικές που αντίκεινται στις θεμελιώδεις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (απειλή πολέμου, βίαιες παραβιάσεις εθνικού εναέριου χώρου που πραγματοποιεί ακόμα και με οπλισμένα μαχητικά αεροσκάφη και μάλιστα υπεράνω κατοικημένων νησιών κλπ.).
Πώς απαντά η Ελλάδα στην τουρκική στάση; Η Ελλάδα είναι αυστηρώς προσηλωμένη στην αρχή της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών επί τη βάσει του διεθνούς δικαίου. Η Ελλάδα έχει αποδεχθεί με δήλωσή της τη γενική υποχρεωτική δικαιοδοσία του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης με τις εξαίρεσεις που ρητά ορίζονται στο κείμενο αυτής, ενώ έχει κυρώσει την σύμβαση του ΟΗΕ για το δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS 1982).
Η Ελλάδα επιδιώκει, στο πλαίσιο αυτό, να επιλύσει τη μόνη διαφορά που υφίσταται μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, δηλαδή την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και, ειδικότερα, το δίκαιο της θάλασσας.
Παρά κάποια βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, που έχει πραγματοποιήσει η Τουρκία σε σχέση με την ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη και στην Ίμβρο και με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Άγκυρα παραμένει εγκλωβισμένη σε μια παρωχημένη λογική αμοιβαιότητας, που δεν ερείδεται επί του διεθνούς δικαίου.
Συγκεκριμένα, η Τουρκία εξακολουθεί να συνδέει τις υποχρεώσεις της, όσον αφορά το σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της θρησκευτικής ελευθερίας των πολιτών της, με τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη.
Η Ελληνική Πολιτεία, πέραν της πλήρους και έμπρακτης συμμόρφωσης με τις ειδικότερες προβλέψεις της Συνθήκης της Λωζάννης και του διεθνούς δικαίου εν γένει, σέβεται τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των τριών συνιστωσών της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη και επιφυλάσσει στους Έλληνες πολίτες, μέλη της μειονότητας, πλήρη ισονομία και ισοπολιτεία.
Αφουγκραζόμενη τις επιθυμίες των Ελλήνων μουσουλμάνων, που κατοικούν στη Θράκη, και διαβουλευόμενη μαζί τους, σχεδιάζει και εφαρμόζει μία συνεπή και συνεκτική πολιτική για την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση των αναγκών τους σε όλους τους τομείς.
Οι τουρκικές απόπειρες σφετερισμού της ταυτότητας της μειονότητας και ισοπέδωσης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της κάθε συνιστώσας αντιστρατεύονται το διεθνές δίκαιο και καταλήγουν σε παραβίαση των δικαιωμάτων των μελών της μειονότητας.
Την καλύτερη και ηχηρότερη απάντηση στις απόπειρες αυτές δίνει η ίδια η μειονότητα, με την ενεργή και γόνιμη συνεισφορά της στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας, αναφέρει το ΥΠΕΞ.
Οι Τούρκοι όμως δεν δύνανται να κατανοήσουν το διεθνές δίκαιο αφού το εφαρμόζουν κατά το δοκούν και όταν του συμφέρει, κατανοούν όμως μια χαρά την στρατιωτική ισχύ “εμπλουτισμένη” με κυρώσεις και ισχυρές συμμαχίες.
