Καταιγιστικές εξελίξεις όπως φαίνεται θα έχουμε μετά τον επίσημο διορισμό του γνωστού θεωρητικού της συμφωνίας για την ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης, Ναυάρχου ε.α Cihat Yaycı ως κύριου συμβούλου του Τούρκου Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τουρκικό ΥΠΕΞ: "Άβουλη" η ΕΕ, "σέρνεται" από Ελλάδα και Κύπρο
Σύμφωνα με την απόφαση του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο πρώην Αρχηγός του τουρκικού ΠΝ Ναύαρχος ε.α. C. Yayci, διορίστηκε στη διοίκηση του Γενικού Επιτελείου ως σύμβουλος.
Ο διορισμός αυτός σημαίνει ότι η Άγκυρα ετοιμάζεται για “φουλ επίθεση” στην Α.Μεσόγειο στην οποία διακυβεύονται πλέον τεράστια συμφέροντα σε σχέση με την ΑΟΖ της χώρας με την Λιβύη, αλλά και με την Αίγυπτο, Ισραήλ και Ελλάδα.
Δεν θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών ειδήσεων αλλά οι Τούρκοι προετοιμάζονται για άκρως προκλητικές κινήσεις στην περιοχή κάτω από την Ρόδο έως νότια της Κρήτης, σε μια προσπάθεια να πετύχουν τα σχέδια τους, χωρίς να απαιτηθεί καμία ρήξη κυρίως με την Ελλάδα.
Νομίζουμε ότι η μεγάλη αύξηση τουρκικής προπαγάνδας στα ΜΜΕ κατά της Ελλάδος, οι δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων, η ανώμαλη κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας σε συνδυασμό με την αίτηση έκδοσης άδειας της τουρκικής κρατικής εταιρείας TRAO στην Λιβύη για εξορύξεις στην ΑΟΖ, μας προειδοποιούν για μια πιθανή τουρκική πρόκληση μεγάλων διαστάσεων το επόμενο διάστημα.
Αυτή είναι η κύρια επιδίωξη τους, αλλά δεν πρόκειται να ευοδωθούν τα σχέδια τους σε καμία περίπτωση αφού οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις “οργώνουν” Αιγαίο και Α.Μεσόγειο από αέρα και θάλασσα με σκοπό την αποτροπή οποιασδήποτε τουρκικής ενέργειας.
Σύμφωνα με ξένη δεξαμενή σκέψης, στη δεκαετία του 2020, ο τουρκικός στρατός θα δραστηριοποιηθεί ενεργά σε έναν ευρύ άξονα, που ξεκινά από το Levant έως το Κέρας της Αφρικής, το Κατάρ και το Βόρειο Ιράκ,Α.Μεσόγειο, καθοδηγούμενος από αυτόχθονες συνιστώσες της τουρκικής στρατιωτικής και πολιτικής ελίτ.
Τη δεκαετία του 1990, το στρατιωτικό δόγμα της Άγκυρας βασίζονταν σε δύο βασικούς πυλώνες.
Πρώτον, υπήρχε η Εθνική Στρατιωτική Στρατηγική που χαράχθηκε από τον τότε Αρχηγό του Επιτελείου (1998 - 2002) Στρατηγό Χουσεΐν Κιβρίκογλου.
Ο κύριος πυλώνας του δόγματος ήταν η στρατηγική της «ενεργητικής αποτροπής», που προβλέπει τη χρήση πολεμικής βίας για την αντιμετώπιση των απειλών ασφαλείας στην πηγή τους.
Ο δεύτερος πυλώνας ήταν το στρατιωτικό-γεωστρατηγικό δόγμα των «Δυόμιση πολέμων».
Οι «δύο πόλεμοι» αφορούν σε ταυτόχρονη ένοπλη σύγκρουση στα ανατολικά και δυτικά μέτωπα (Ελλάδα), ενώ το «μισό» μέτωπο αφορά σε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας κατά του PKK (Τουρκικό Κέντρο Στρατηγικής Έρευνας MFA, 1996).
Οι διασυνοριακές εκστρατείες της Τουρκίας στο βόρειο Ιράκ, η στρατιωτική «φιλονικία» με την Ελλάδα στο Αιγαίο, και η πολιτική της «μέγιστης πίεσης» στη Συρία του Χαφέζ αλ-Άσαντ για την εκδίωξη του αρχηγού του ΡΚΚ, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ακολουθούσε τις προαναφερθείσες αντιλήψεις.
Με άλλα λόγια, τη δεκαετία του 1990, η Άγκυρα ήθελε επίσης να χρησιμοποιήσει ενεργά τη στρατιωτική της δύναμη.
Τώρα η Τουρκία δείχνει ένα τεράστιο πολιτικο-στρατιωτικό ενδιαφέρον σε έναν ευρύτερο άξονα και οι ένοπλες δυνάμεις της βασίζονται σε μια αξιόλογη αμυντική βιομηχανία.
Εκτός αυτού, η στρατιωτική ελίτ της δεκαετίας του 1990 έχει αντικατασταθεί από συντηρητικές κυβερνήσεις του Κόμματος του ΑΚΡ. Κατά συνέπεια, η τουρκο-ισραηλινή στρατιωτική συνεργασία ακυρώθηκε και μετατράπηκε στην αμυντική συνεργασία Τουρκίας-Κατάρ.
Φυσικά, υπάρχουν κίνδυνοι από μια τέτοια στρατηγική. Οι προκεχωρημένες βάσεις υποστηρίζουν επικερδείς στόχους και εχθρικές προθέσεις και μια εκστρατευτική στρατιωτική στάση σημαίνει μεγαλύτερη επιβάρυνση στην οικονομία, ενώ υπάρχει πάντα ο κίνδυνος η Τουρκία να εμπλακεί σε ατελείωτους υβριδικούς και proxy war πολέμους, μεταξύ πολλών άλλων προκλήσεων.
Ωστόσο, σήμερα, η στρατιωτική πολιτική της Άγκυρας ως προς τις προωθούμενες στρατιωτικές βάσεις δεν είναι συναλλακτική. Αντίθετα, ο τουρκικός «στρατιωτικός ακτιβισμός», είναι εκεί για να μείνει για μεγάλο διάστημα, αναφέρει το jamestown.org.
Οι Τούρκοι λοιπόν ετοιμάζονται για την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και για αυτό νομίζουμε ως Ελλάδα ότι οφείλουμε να είμαστε και θα είμαστε έτοιμοι να τους αποκρούσουμε.
