“Η Τουρκία στο πλαίσιο αυτό, συμμάχησε με την κυβέρνηση της Τρίπολης (Σάρατζ), για να αποφύγει τις σκληρές συνθήκες που επέβαλαν Κύπρος και Ελλάδα στα σχέδια της”, αναφέρει ο Ιταλός ειδικός επιστήμονας Giancarlo Elia Valori.
Κατ 'αρχήν, η Τουρκία ομιλεί για “οικονομική” ισότητα στην Κύπρο μεταξύ των δύο εθνοτικών ομάδων, δηλαδή της ελληνικής και τις τουρκικής, ξεχνώντας βέβαια ότι οι τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στο νησί το 1974.
Ως εκ τούτου, το τουρκικό πολεμικό ναυτικό εξαναγκάζει παράνομα τα πλοία εξερεύνησης διαφόρων εταιρειών, να απομακρυνθούν από την Κυπριακή θάλασσα, η οποία διαθέτει τεράστια κοιτάσματα που θα αποφέρουν πολλά χρήματα στο μέλλον.
“Το σχέδιο της Τουρκίας, το οποίο μέχρι σήμερα έχει αποδειχθεί αποτελεσματικό, χρησιμεύει στη διάσπαση της επαφής και της συνέχειας της Ελλάδος, με τις γειτονικές θαλάσσιες περιοχές της Κύπρου και της Αιγύπτου, προκειμένου να αποφευχθεί ο ελληνικός έλεγχος του αγωγού φυσικού αερίου EastMed και κατά συνέπεια, να διακοπεί η γραμμή συνέχειας μεταξύ Νότιας Ευρώπης και Αφρικής, η οποία απαιτείται κυρίως από την Ιταλία”, τονίζει ο ίδιος.
“Είναι άχρηστο να καταφεύγουμε σε περισσότερους ή λιγότερους δικηγόρους και δικαστήρια. Πρέπει να "πάρουμε το σπαθί", όπως επίσης συμβουλεύει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός”, δηλώνει ο ίδιος για τις κινήσεις των Τούρκων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Έμμεση στήριξη ΗΠΑ στο τουρκολιβυκό σύμφωνο - ''Έχουμε κοινές θέσεις με την Άγκυρα σε Λιβύη & Συρία''!
Η νέα τουρκική ΑΟΖ εκτείνεται από τη γραμμή Καστελόριζο-Μαρμαρίδα, προς τα νότια της Κρήτης, δημιουργώντας ένα τρίγωνο που εισέρχεται στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ των ΑΟΖ της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αιγύπτου.
Σαφής στόχος είναι να απομονωθεί η ελληνική ΑΟΖ από την κυπριακή ΑΟΖ και την Α.Μεσόγειο, από περιοχές οι οποίες έχουν ήδη χαρακτηριστεί ως ιδιαίτερα πλούσιες σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Μέχρι στιγμής, η Τουρκία δεν έχει διευκρινίσει τα ακριβή γεωγραφικά και γεωμετρικά όρια της νέας ΑΟΖ της, αλλά η Αίγυπτος την απέρριψε ως "παράνομη" και η Ελλάδα την χαρακτήρισε ως "παράλογη".
Ένας πιθανός στρατηγικός υπολογισμός. είναι αυτό που μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι η Τουρκία εξακολουθεί να θεωρεί τον Σαράτζ ως ένα καλό “χαρτί” για μια πιθανή μελλοντική νίκη εναντίον του Χαλίφα Χαφτάρ, αλλά αυτό πλέον δεν είναι δυνατό διότι ο στρατηγός έφτασε εντός της Τρίπολης.
Είναι πιθανό ωστόσο, ότι ο Πρόεδρος Ερντογάν να θεωρεί απλώς ότι ο Σαράτζ είναι ο “ασφαλέστερος δρόμος” για να παίξει ούτως ή άλλως το παιχνίδι του με τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες.
Οι Δυτικοί δεν θα εγκαταλείψουν το Σαράτζ και την Τρίπολη που είναι γεμάτη τζιχαντιστές και μουσουλμάνους αδελφούς.
Αυτό είναι μουσική στα αυτιά του Ερντογάν, αφού δεν θέλει να μείνει μόνος του για να στηρίξει την τύχη ενός αποτυχημένου κράτους, δηλαδή της Τρίπολης.
“Είμαστε έξυπνοι, ο Ερντογάν σίγουρα είναι ειδικός στο να βασίζεται στην ανοησία των άλλων ανθρώπων και, στην προκειμένη περίπτωση, τίποτα δεν είναι καλύτερο από την εξωτερική πολιτική των Δυτικών χωρών, ειδικά των Γερμανών.
Στην διάσκεψη Κορυφής του Καΐρου που πραγματοποιήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2020, η Ιταλία κήρυξε άκυρη την απαίτηση της Τουρκίας και της Τρίπολης αντιτασσόμενη στις τουρκικές απαιτήσεις κατά Ελλάδας, Κύπρου και Γαλλίας.
Όσο για την Τρίπολη, υπάρχει μια ΑΟΖ από το 2009.
Ενσωματώνει μονομερώς τη Ζώνη Προστασίας της Αλιείας, η οποία ιδρύθηκε το 2005, αλλά η πρωτεύουσα της Λιβύης της Δύσης, η Τρίπολη, είχε ανακοινώσει ότι διεξήγαγε διαπραγματεύσεις μόνο με την Ελλάδα.
Όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση της Τρίπολης, οι εν λόγω διαπραγματεύσεις τερματίστηκαν εξαιτίας της ελληνικής απαίτησης να συμπεριληφθεί στην ΑΟΖ της, ένα μικρό νησί κάτω από την Κρήτη, το Γαϊδουρονήσι, το οποίο θα άλλαζε – τα όρια της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Τρίπολης.
Στη συζήτηση για διαμοιρασμό των ΑΟΖ στην Μεσόγειο, η Ελλάδα απαιτεί μια άκαμπτη γεωγραφική ισορροπία, η οποία ενισχύει τα πολλά νησιά της, ενώ επί του παρόντος στο ναυτικό δίκαιο υπάρχει μια τάση να χρησιμοποιείται η αρχή αναλογικότητας μεταξύ των θαλασσίων επιφανειών και του μήκους των ακτών.
Ως εκ τούτου, η Τουρκία πρότεινε στην Τρίπολη ένα νέο σύνορο βορειότερα από το αποδεκτό από την Ελλάδα. Αυτό ενισχύει σημαντικά τις ακτές της Κυρεναϊκής και της Ανατολίας, αλλά βλάπτει σοβαρά τα δικαιώματα της Κρήτης και των ελληνικών νησιών των Δωδεκανήσων.
Η Ελλάδα στην πραγματικότητα, θέλει να οριοθετήσει την ΑΟΖ της όχι στο Αιγαίο, κάτι που θα ήταν προφανές γεωγραφικά και πολιτικά, (αν και εδώ συγκρούεται με μια σειρά αντιφατικών συμφερόντων της Ιταλίας, της Κύπρου, της Τουρκίας, της Αιγύπτου, του Λιβάνου και του Ισραήλ), αλλά στην Ανατολική Μεσόγειο.
Για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της, η Ελλάδα επιδιώκει επί μακρόν συμφωνίες με την Ιταλία και την Αλβανία, αλλά η Ιταλία θεωρεί προτεραιότητα μόνο την προστασία της αλιείας, ενώ η Αλβανία θεωρεί τη Συνθήκη του 2009 ως καταχρηστική για τα ναυτικά συμφέροντα της χώρας.
Μετά από το σκληρό σκοτάδι των γερμανικών οικονομικών μέτρων ενάντια στη μικρή οικονομία της, η Ελλάδα τώρα αποκαθιστά τη ναυτιλιακή πολιτική της και την μεσαία αλλά έξυπνη προβολή της στρατιωτικής εξουσίας της.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα ήθελε αμέσως να συμμετάσχει στην ευρωπαϊκή υπηρεσία για τα θαλάσσια στενά του Ορμούζ (EMASOH).
Το EMASOH διευθύνεται από τη Γαλλία και έχει στενή σχέση με την Ελλάδα και τις διεκδικήσεις της έναντι της Τουρκίας, ενώ σε αυτό συμμετέχουν το Βέλγιο, η Δανία, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Γερμανία, η Ολλανδία και η Πορτογαλία.
Προς το παρόν, η Ελλάδα έχει εκμεταλλευτεί την κυπριακή κρίση έναντι της Τουρκίας, ιδίως με τη χορήγηση αδειών εξερεύνησης σε περιοχές που οριοθετούνται και συνορεύουν με τις ΑΟΖ του Ισραήλ, της Αιγύπτου και της Κύπρου.
Η Τουρκία αμφισβητεί έντονα αυτή την ελληνική ναυτιλιακή αυτονομία, θεωρώντας ότι μέρος της ελληνικής ΑΟΖ, ανήκει απολύτως στην Τουρκία.
Το Φόρουμ για το φυσικό αέριο Ανατολής-Μεσογείου που διοργάνωσε η Κύπρος, έχει μέχρι στιγμής σταθεροποιήσει το ζήτημα της Κρήτης.
Το πραγματικό πρόβλημα για την Τουρκία, ωστόσο, είναι ο νέος αγωγός φυσικού αερίου EastMed, ο οποίος αποκλείει το τουρκικό έδαφος και τμήμα της ευρωπαϊκής αγοράς από τον γνωστό αγωγό φυσικού αερίου που σχεδιάζει η Τουρκία μαζί με τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Μέχρι στιγμής, η ΕΕ δεν έχει δείξει ότι αποδέχεται το έγγραφο για την ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης.
Στην πραγματικότητα ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να αντιταχθεί αποτελεσματικά στις μεσογειακές χώρες που επιθυμούν να έχουν ΑΟΖ σε σχέση με τις ακτές τους και το οικονομικό τους βάρος.
Όπως προαναφέρθηκε, η Ιταλία δεν έχει υπογράψει το μνημόνιο της 8ης Ιανουαρίου στο Κάιρο.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν αυτή τη στάση: η Ιταλία δεν αρέσκεται στην υπερβολική αυτονομία της Τουρκίας, αλλά δεν είναι ικανοποιημένη από τα ελληνικά και κυπριακά ναυτικά προγράμματα, ενώ η Γαλλία προστατεύει τα δικά της συμφέροντα, και συνεπώς και τη συμφωνία μεταξύ Total ENI, μεταξύ Κύπρου και Λιβάνου, μέχρι τα πεδία στις αιγυπτιακές ακτές.
Η ενεργειακή πολιτική της Ιταλίας, η οποία ποτέ δεν εκτίμησε ευνοϊκά τον αγωγό EastMed, εκτιμά και ενισχύει αντ 'αυτού τον αγωγό green stream, που θα διέρχεται από τις ακτές της Λιβύης (και της Τυνησίας) στην Ευρώπη.
Ωστόσο, η στρατηγική σχέση μεταξύ της πολιτικής της Τουρκίας και της Τρίπολης βασίζεται σε αποδεδειγμένο γεγονός: την έντονη αντίθεση της ΕΕ, της Βρετανίας, του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών στα πεδία φυσικού αερίου που εντοπίστηκαν νότια και ανατολικά της Κύπρου.
Ως εκ τούτου, η Τουρκία πρέπει να αναζητήσει αλλού χώρο για να πιστοποιήσει την ηγεμονία της για πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.
Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η Τουρκία δεν έχει ακόμη τη δική της ΑΟΖ εκτός από αυτή που έχει καθοριστεί μεταξύ της Τουρκίας και της τουρκοκυπριακής Δημοκρατίας, ενώ αυτή μεταξύ Άγκυρας και Σαράτζ έρχεται σε σύγκρουση με όλες τους πετρελαϊκούς κολοσσούς και διάφορες χώρες στην Μεσόγειο.
Η Ελλάδα ήταν πάντα δεσμευμένη από την υποχρέωση του ΝΑΤΟ, να μην επιδεινώνει τις εντάσεις με την Τουρκία. Ως εκ τούτου, δεν ανακήρυξε την δική της ΑΟΖ.
Βεβαίως κάθε κράτος είναι ούτως ή άλλως ελεύθερο να καθορίσει την ΑΟΖ του, αλλά τελικά αυτό θα πρέπει να είναι ένα δικαίωμα που να περιορίζεται από δεσμευτικές διεθνείς συνθήκες.
Επί του παρόντος, ωστόσο, τα νομικο-πρακτικά κριτήρια είναι σαφή και αρκετά συνηθισμένα: η πρώτη αρχή είναι η γεωμετρική ισοδυναμία, ενώ η διάμεση γραμμή είναι - σχεδόν πάντοτε - αποτέλεσμα ελεύθερης συμφωνίας μεταξύ των δύο μερών.
Το Ισραήλ έχει ορίσει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη του, εξαιρώντας τη θάλασσα μπροστά στη Γάζα, για προφανείς λόγους ασφάλειας, ενσωματώνοντας έτσι τις περιοχές του με αυτές της Κύπρου και της Ελλάδας.
Αυτό οδήγησε αμέσως στην αντίδραση της Τουρκίας και είναι γνωστό ότι η χώρα αυτή αποτελεί πλέον το βασικό σημείο αναφοράς για τη Χαμάς, τη οργάνωση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, στη Λωρίδα της Γάζας και στο Σινά, όπου η Χαμάς λειτουργεί επίσης ως αγκάθι στη σάρκα του σκληρότερου εχθρού του Ερντογάν, δηλαδή της Αιγύπτου του Al Sisi.
Η λεκάνη της λεβαντίνης είναι πολύ πλούσια σε πετρέλαιο, καθώς και το Ιόνιο Πέλαγος, όπου η Ελλάδα έχει σχέδια για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.
Υπάρχει επίσης η θάλασσα νότια της Κρήτης, η οποία τώρα “δέσμευε” ουσιαστικά η Τουρκία.
Ο Blue Stream, ο αγωγός του Νοτίου Καυκάσου, ο νότιος διάδρομος φυσικού αερίου, ο TANAP και ο Turk Stream, αποτελούν στοιχεία μιας μελλοντικής τουρκικής ηγεμονίας στον ενεργειακό κόσμο της Μεσογείου και αποτελούν την κορυφαία προτεραιότητα του Ερντογάν”, καταλήγει ο ίδιος.
Τα σχέδια της Τουρκίας στην Α.Μεσόγειο έχουν πάει ουσιαστικά περίπατο, διότι αποκλείουν πολλές χώρες της περιοχής με κυριαρχικά δικαιώματα, (Ελλάδα, Κύπρος, Αίγυπτος) και κυρίως προκαλούν προβλήματα για το μέλλον.
Οι ενεργειακοί κολοσσοί δεν θέλουν όμως “προβλήματα” για να κάνουν την δουλειά τους, ούτε καταφανείς αδικίες, διότι θα τα βρουν μπροστά τους στο μέλλον, μειώνοντας έτσι τα τεράστια κέρδη τους.
