Θα πάρει ο Ερντογάν τους πυραύλους S-400, Θα πάρει και βαλλιστικά συστήματα Iskander από τη Ρωσία; Γιατί τους χρειάζεται; Oσο ακραίο και αν φαίνεται ο Ερντογάν θέλει τον επανεξοπλισμό της χώρας με μη δυτικά αμυντικά συστήματα για τον επερχόμενο πολυετή πόλεμο με τους Κούρδους. Εχει ειπωθεί μάλιστα η φράση "τα αντιαεροπορικά αυτά συστήματα αυτά είναι απαραίτητα για να αντιμετωπιστεί η μελλοντική Κουρδική Αεροπορία". Και γιατί ο Ερντογάν έχει "μανία" με την ΝΑΤΟϊκή βάση του Ιντσιρλίκ;
Ο Ερντογάν γνωρίζει αυτό που δεν έχει βγει ακόμη "προς τα έξω" : Η ΝΑΤΟϊκή βάση του Ιντσιρλίκ προβλέπεται να ενταχθεί στο υπό ίδρυση Κουρδικό κράτος! Και εδώ "κολάει" και η μεταφορά των πυρηνικών από το Ιντσιρλίκ σε άλλη βάση όπως πχ ο Άραξος που ακούστηκε σήμερα. Αξίζει να δείτε το βίντεο παρακάτω γιατί όπου "υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά".
Το Δημοτικό Συμβούλιο Πατρών ασχολήθηκε με το θέμα ενώ το ΚΚΕ αποκάλυψε πως τέθηκε όντως ζήτημα μεταφοράς πυρηνικών από το Ιντσιρλίκ στον Άραξο κατά τη διάρκεια συνάντησης του Υπουργού Άμυνας, Π.Καμμένου με Αμερικανούς.
Φαντάζεστε μια ΝΑ Τουρκία που θα φλέγεται στις συγκρούσεις με τους Κούρδους πλήρως εξοπλισμένους και δίπλα τη ΝΑΤΟϊκή βάση του Ιντσιρλίκ με πυρηνικά; Γι αυτό και θα μεταφερθούν...
Και από αυτό το σημείο και λόγω του Κουρδικού, η Τουρκία φεύγει σταδιακά από τη Δύση και ενώνεται με τη Μόσχα.
Πόσο κοντά όμως είμαστε σε μια τέτοια εξέλιξη και πως συνδέεται η Ελλάδα;
Αν επιστρέψουμε στο σχέδιο Ισραήλ και ΗΠΑ θα δούμε ότι τον Ιούλιο του 2006 το επίσημο περιοδικό των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, “Armed Forces Journal”, παρουσίασε χάρτη της Μέσης Ανατολής, με νέα προτεινόμενα σύνορα, τα οποία αλλάζουν δραματικά τον χάρτη όλης της περιοχής.
Τον χάρτη συνέταξε ο απόστρατος Συνταγματάρχης της DIA, Ralph Peters, περιγράφοντας το Κουρδικό κράτος να περιλαμβάνει ολόκληρη τη ΝΑ και Ανατολική Τουρκία (δηλαδή και το Ιντσιρλίκ), συνορεύοντας με τη Γεωργία και την Αρμενία, όπως και μεγάλα τμήματα της Συρίας και του Ιράν.
Η τουρκική αντιπολίτευση αντέδρασε άμεσα, ζητώντας την παρέμβαση του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (Recep Tayyip Erdogan).
Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 15/09/2006, κρίση ξέσπασε στις σχέσεις Άγκυρας και Ουάσινγκτον, όταν στη διάρκεια σεμιναρίου του ΝΑΤΟ στη Ρώμη, Αμερικανός Συνταγματάρχης παρουσίασε τον χάρτη του Ralph Peters, με αποτέλεσμα την αποχώρηση των Τούρκων αξιωματικών από την αίθουσα.
Υποθέσεις εργασίας διεθνών ινστιτούτων και μελέτες τους φέρουν τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Μεγάλου Κουρδικού Κράτους, το οποίο θα ελέγχει τα ύδατα της Μέσης Ανατολής, δηλαδή τον Τίγρη και τον Ευφράτη και θα αντικαταστήσει τον περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή.
Ένας μελλοντικός διαμελισμός της Τουρκίας, υπέρ ενός Κουρδικού Κράτους υπό την απόλυτη επιρροή των ΗΠΑ και του Ισραήλ, θα έδινε τον πλήρη έλεγχο των υδάτων (αλλά και των πετρελαίων του Ιράκ) της Μέσης Ανατολής, με σοβαρές επιπτώσεις, για τον γεωπολιτικό χάρτη ολόκληρης της περιοχής και της Κεντρικής Ασίας.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2004 διέρρευσε στα τουρκικά περιοδικά NOKTA και AYDILIK μυστική αναφορά του Ισραηλινού αξιωματούχου της MOSSAD, Αμπραχάμ Τιλμέν, όπου περιγράφεται η αγορά μιας τεράστιας έκτασης 450 χιλιάδων στρεμμάτων στην περιοχή Ούρφας (Urfa) στην ΝΑ Τουρκία, για λογαριασμό του Ισραήλ.
Επίσης, γίνεται αναφορά για την κατοχή 75.358 τετραγωνικών χιλιομέτρων στις περιοχές των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη και αναλόγου μεγέθους εκτάσεις στις επαρχίες, Αντιγιαμάν, Μπατμάν, Ντιγιαρμπακίρ, Γκαζιαντέπ, Κίλις, Μαρντίν, Σιΐρτ και Σιρνάκ αναφέρει δημοσίευμα.
Ο δήμαρχος της Ούρφα, Αχμέτ Μπαχτσιβάν (Ahmet Bahcivan), από τον Μάρτιο του 2004, που ανέλαβε καθήκοντα, πουλάει συνεχώς τεράστιες δημόσιες εκτάσεις στους Ισραηλινούς. Σημειώνεται ότι είναι στενός φίλος του Τ. Ερντογάν. Ο προηγούμενος δήμαρχος της Ούρφα είχε καταγγείλει πολλές φορές δημόσια τις δραστηριότητες Ισραηλινών αποστολών και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) στην περιοχή, ότι υπονομεύουν την τουρκική κυριαρχία.
Το θέμα ήρθε και στην Τουρκική Βουλή, με πρωτοβουλίες του Βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος της περιοχής Ούρφα, Βεντάτ Μελίκ (Vedat Melik), και του ανεξάρτητου βουλευτή του Μαρντίν, Μουχαρέμ Ντογάν (Muharrem Dogan).
Από την έναρξη του αγώνα των Κούρδων στη ΝΑ Τουρκία, ο Τουρκικός Στρατός έχει ισοπεδώσει πάνω από 4.500 Κουρδικά χωριά και έχει εκτοπίσει εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδους προς άλλες περιοχές. Τουλάχιστον τα μισά από τα ισοπεδωμένα αυτά χωρία πωλήθηκαν με διαφόρους τρόπους στους Ισραηλινούς. Οι πληροφορίες αυτές είδαν το φως της δημοσιότητας το 1994… Μετά από 12 χρόνια θεωρείται βέβαιο ότι πέρασαν υπό Ισραηλινή ιδιοκτησία, πολλά περισσότερα χωρία και εκτάσεις.
Μένει να δούμε να επαληθεύονται οι πληροφορίες του τέως Δημάρχου της Ούρφα, ο οποίος δήλωσε απερχόμενος, το Μάρτιο του 2004, ότι η πρωτεύουσα της περιοχής Ούρφα, η πόλη «Σανλιούρφα» (Sanliurfa) θα μετονομαστεί μέχρι το 2010 σε «Γιαχουντί Ούρφα» (Yahudi Urfa), δηλαδή Ιουδαϊκή Ούρφα, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το μέλλον της περιοχής.
Η Τουρκία θα είχε, στη δεδομένη συγκυρία, κάθε συμφέρον να εγκαταλείψει τη Δύση και να στραφεί προς τη Μόσχα. Οι λόγοι είναι πολλοί αναφέρει δημοσίευμα.
Πρώτον θα μπορούσε να τελειώσει έτσι με τον κουρδικό κίνδυνο, τσακίζοντας τους Κούρδους, μαζί με Ιράν και Συρία, με τη ρωσική ανοχή, χωρίς η Δύση να έχει σοβαρές δυνατότητες αντίδρασης, παρά μόνο ενεργοποιώντας το Ισραήλ (όπως και έχει γίνει).
Δεύτερον θα αποτελούσε τον πολυτιμότερο σύμμαχο της Μόσχας, στην οποία θα μπορούσε να παράσχει διευκολύνσεις, σπάζοντας τον ηπειρωτικό αποκλεισμό που η Δύση επιχειρεί κατά της Ρωσίας, διεισδύοντας στη Μαύρη θάλασσα. Επίσης λόγω της βαρύτητάς της για τη Ρωσία, όπως τόσα χρόνια η θέση της βάρυνε για τη Δύση, θα μπορούσε να θέσει, σε σοβαρό βαθμό, τους όρους, της στο Κρεμλίνο και επ’ ουδενί δεν θα καθίστατο ένας απλός δορυφόρος τύπου Λευκορωσίας.
Για πολλά χρόνια η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη τη γεωγραφική της θέσης στο μαλακό υπογάστριο της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, εξεβίαζε, στο βαθμό που μπορούσε τη Δύση, κερδίζοντας ίδια οφέλη. Τώρα θα μπορούσε να αντιστρέψει αυτή την στρατηγική και να κερδίσει οφέλη για την ίδια με ρωσικές πλάτες, επιτυγχάνοντας την αδρανοποίηση των περιφερειακών της αντιπάλων – Κούρδων, Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ – σχηματίζοντας άξονα και με το Ιράν, με στόχο την Σαουδική Αραβία, αλλά και με την πρώην αντίπαλο Συρία του Άσαντ και με την Χεζμπολάχ του Λιβάνου, τις τελευταίες ως όργανα άσκησης πίεσης στο Ισραήλ.
Η Τουρκία στρεφόμενη προς τη Ρωσία έχει περισσότερα να κερδίσει παρά να χάσει, σε μια πρώτη ανάγνωση, τουλάχιστον.
Με την ρωσική υποστήριξη η Τουρκία θα μπορούσε κάλλιστα να κερδίσει πολλά και ενάντια της Κύπρου και εναντίον της Ελλάδας και όχι μόνο στο Αιγαίο.
Μια ανεξάρτητη δυτική Θράκη αποτελεί πολύ δελεαστικό στόχο όχι μόνο για την Τουρκία, αλλά και ενδεχομένως για άλλους ως αντιστάθμισμα της ένταξη στο ΝΑΤΟ Ρουμανίας και Βουλγαρίας.
Η Τουρκία δεν έχει ουδέποτε κρύψει τις φιλοδοξίες της έναντι της Ελλάδας και ειδικά τώρα που η Ελλάδα, παρά τους ευσεβείς πόθους και τις εξαγγελίες είναι και θα παραμείνει για καιρό γονατισμένη.
Στρατιωτικά η Τουρκία είναι σε θέση να επιτύχει τους στόχους της. Διπλωματικά δεσμεύεται λόγω συμμετοχής στο ΝΑΤΟ. Αν αυτή η συμμετοχή πάψει και οι S-400 ελέγχουν τον εναέριο χώρο μαζί με τα τουρκικά αεροσκάφη τι θα συμβεί; Προφανώς σε ένα τέτοιο σενάριο η Ελλάδα θα βασιστεί στη Δύση.
Ωστόσο η βοήθεια θα αργήσει και το όλο παιχνίδι δεν πρόκειται να κρατήσει περισσότερο από 2-3 24ωρα.
Έως τότε η Τουρκία που έχει, εξ ορισμού, το πλεονέκτημα συγκέντρωσης και εκτόξευσης πλήγματος σε χώρο και χρόνο, θα μπορούσε να έχει κερδίσει έδαφος και όπως δείχνουν οι εξελίξεις στη μαρτυρική Κύπρο, αλλά και στην Κριμαία, μακάριοι οι κατέχοντες.
Θα διακινδύνευε η Δύση μια ευρύτερη σύγκρουση με μια υποστηριζόμενη από τη Ρωσία Τουρκία για ένα ελληνικό νησί ή τη δυτική Θράκη; Απίθανο, ακόμα και αν το επιθυμούσε.
Για να κάνει βέβαια το μεγάλο βήμα ο Ταγίπ, χωρίς να κινδυνεύει να δει το κεφάλι του να περιφέρεται στις ξιφολόγχες των στρατιωτικών, φρόντισε, μετά το φιάσκο της κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού, να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τη Μόσχα και να εξαλείψει, στο εσωτερικό, τον κίνδυνο που λεγόταν στρατιωτικοί, σκηνοθετώντας το διαβόητο πραξικόπημα.
Ο Ερντογάν πλέον κρατά τα κλειδιά της Τουρκίας χωρίς ορατό αντίπαλο και άρα έχει τα χέρια ελεύθερα να δράσει εκτός τουρκικών συνόρων.
Όλα τα ανωτέρω είναι απλώς σενάρια και εξαρτώνται εν πολλοίς από τις σχέσεις Δύσης – Ρωσίας.
Είναι δεδομένο όμως ότι ο Πούτιν θα έδινε πολλά για να επιτύχει ένα τέτοιου μεγέθους ρήγμα στο ΝΑΤΟ, “κερδίζοντας” την Τουρκία.
Στο πλαίσιο αυτό, το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu δημοσίευσε άρθρο που αναδεικνύει τις δυνατότητες του νέου ρωσικού συστήματος πυραυλικής άμυνας S-400 και την τρομερή ικανότητά του να καταρρίπτει αμέσως αεροσκάφη των ΗΠΑ.
Το γραφικό από το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων εξηγεί ότι το νέο S-400 μπορεί να χτυπήσει στόχους σε απόσταση 400 χλμ., με ταχύτητα 4,8 χλμ. ανά δευτερόλεπτο.
Επίσης τονίζεται ότι οι πύραυλοι αυτοί μπορούν να κτυπήσουν αεροσκάφη των ΗΠΑ όπως το B-52 Stratofortress, το B-1 Lancer, το F-15, το F-16, το F-22 Raptor και πολλά άλλα υψηλής τεχνολογίας των ΗΠΑ.
Η Ρωσία διαθέτει αρκετά S-400 σε ολόκληρη τη Συρία. Το σύστημα δεν έχει δοκιμαστεί όμως παρά τις πολυάριθμες εισβολές από ισραηλινά αεροσκάφη στη χώρα, πιθανόν διότι η Μόσχα αναμένει κλιμάκωση.
Την ίδια στιγμή ο Ερντογάν σε νέα του ομιλία σε φόρουμ του Bloomberg, έθεσε νέους στόχους της χώρας του για το μέλλον, μιλώντας σχεδόν ξεκάθαρα για την απόκτηση πυραύλων Iskander.
Ο Τούρκος πρόεδρος τόνισε την ανάγκη για περαιτέρω εξοπλισμό της χώρας του λέγοντας πως «δίπλα μου η Συρία έχει S-400, τότε έχω και εγώ την ανάγκη και πρέπει να πάρω S-400" .
Ωστόσο, στη συνέχεια είπε πως «υπάρχουν κι άλλα βήματα που πρέπει να κάνουμε για να ενισχύσουμε την άμυνά μας, όπως το να κάνουμε βήματα για να αποκτήσουμε βαλλιστικό πύραυλο».
Επίσης το σύστημα αυτό το κατέχουν ήδη οι Αρμένιοι, γεγονός που σημαίνει ότι οι Ρώσοι το πουλάνε οπουδήποτε.
Το σύστημα πυραύλων Iskander-E για πρώτη φορά έκανε την εμφάνιση του στο Ερεβάν το 2016 στο πλαίσιο της παρέλασης της ανεξαρτησίας .
Μέσα σε μόλις 20 λεπτά, τακτικοί πύραυλοι Iskander-E με 280 km εμβέλεια οι οποίοι δέχονται πυρηνικές και συμβατικές κεφαλές μπορούν να καταστρέψουν ένα μεγάλο μέρος του Αζερμπαϊτζάν και της Ανατολικής Τουρκίας, αναφέρουν ειδικοί αμυντικοί αναλυτές .
Η κύρια διαφορά μεταξύ της πώλησης της εξαγωγικής έκδοσης του πυραυλικού συστήματος «Iskander-E», από την έκδοση «Iskander-M» που υπηρετεί στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, αφορά την εμβέλεια των πυραύλων.
Στην έκδοση «Iskander-E», το βεληνεκές του πυραύλου φθάνει τα 280 χιλιόμετρα, ενώ στην έκδοση «Iskander-M» , το βεληνεκές «εκτοξεύεται» στα 400-500 χλμ. Ο λόγος ύπαρξης εξαγωγικής έκδοσης έχει να κάνει με τα διεθνή στάνταρ ελέγχου επί των πυραύλων.
