Η Αλβανία βγαίνοντας από ένα άγριο δικτατορικό καθεστώς, κουβάλησε μέσα της νοοτροπίες και πρότυπα του καθεστώτος αυτού.
Αν και πέρασαν δυο δεκαετίες δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε ν’ απαλλαγεί από την διαφθορά, το οργανωμένο έγκλημα, την διεφθαρμένη δικαιοσύνη, την επίλυση του περιουσιακού, την αναγνώριση των περιουσιακών στοιχείων των εκκλησιών και μοναστηριών κι άλλα τέτοια τεχνάσματα που αναγκάζουν πάρα πολλούς Αλβανούς να εγκαταλείπουν τη χώρα και να ζητούν άσυλο σε Ευρωπαϊκές χώρες.
γράφει ο Βαγγέλης Παπαχρήστος για το Himara.gr
Όπως την εποχή του αλήστου μνήμης Ενβέρ, που κάθε αποτυχία στην οικονομία και κάθε ύφεση, που μάστιζε τη χώρα, την δικαιολογούσε με τον εξωτερικό παράγοντα και ιδίως με τους επεκτατικούς σκοπούς της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας, προσπαθώντας ν’ ανεβάσει το ηθικό των Αλβανών, να σφυρηλατήσει την επαγρύπνηση και να εντείνει το μίσος κατά του γείτονα «ταραχοποιού», η ίδια νοοτροπία, οι ίδιοι μέθοδοι και στην μετακομμουνιστική Αλβανία. Τις άνωθεν πληγές τους προσπαθούν ξανά να τις δικαιολογήσουν με τη Γείτονα, προσθέτοντας στο πλαίσιο αυτό και την Ε.Ε. Μειονότητα, την οργάνωσή της Ομόνοια. Σκοπός, η προσοχή των Αλβανών να αποσπαστεί από τα εσωτερικά καυτά προβλήματα της χώρας και να επικεντρωθεί σ’ αυτούς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ιανουάριος 1991: Ο διάλογος δημοσιογράφου με τον Χιμαραίο Ζάχο Μπολάνο που μόλις είχε περάσει τα ελληνοαλβανικά σύνορα
Όπλο τους ο εθνικισμός. Ένας άγριος εθνικισμός που έγινε μπούμερανγκ και για την ίδια τη χώρα και τους πολίτες της, απομονώνοντας τους και κάνοντας πιο θαμπό το μέλλον και τους στόχους τους.
Ο άγριος αυτός εθνικισμός, ενθαρρυμένος και από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ανοίγει το δρόμο για την υφαρπαγή των περιουσιών των Βορειοηπειρωτών, τις εν ψυχρώ δολοφονίες πολιτών, την βία, τις λίστες ανεπιθύμητων Βορειοηπειρωτών, τις κλοπές, την ανασφάλεια στο χώρο, με οδοιπόρο το φόβο, το σβήσιμο καθετί ελληνικού στοιχείου, με ανιστόρητες ανθελληνικές εκπομπές, που όλα μαζί έχουν ένα και μόνο στόχο: Την φοβία και την εγκατάλειψη του χώρου.
Η Ελλάδα, ως χώρα με δημοκρατικό πνεύμα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάντα έχει υποστηρίξει την γείτονά της, ιδίως σε δύσκολες στιγμές. Ποτέ δεν προσπάθησε να πραγματοποιήσει επεκτατικά σχέδια, κι ας είχε ευκαιρίες. Ζητά ειρήνη, καλή γειτονία και καλή συνεργασία μεταξύ χωρών και λαών. Υποδέχτηκε, στέγασε και φιλοξενεί κοντά ένα εκατομμύριο Αλβανούς, οι οποίοι έχουν τις δικές τους δουλειές, τις δικές τους Αδελφότητες, μιλούν ελεύθερα την δική τους γλώσσα, μέρος των οποίων εντάχτηκε και στην ελληνική κοινωνία.
Για χάρη των καλών σχέσεων, της καλής γειτονίας, αν και η μειονότητα στην Αλβανία περνούσε δύσκολες φάσεις, η Ελλάδα κρατούσε χαλαρή και ήπια στάση. Δηλώσεις και ανακοινωθέν ακολουθούσαν το ένα του άλλου, που σου θυμίζουν την «458η προειδοποίηση της Κίνας προς τις παραβιάσεις των Αμερικανών», τις δεκαετίες του 70-80. Έφτασαν Έλληνες πολιτικοί να εκφραστούν για μια «αλβανική κοινότητα μου μιλάει ελληνικά», «έχουμε άλλα προβλήματα και δεν μπορούμε ν’ ασχοληθούμε με αυτούς» κι άλλα τέτοιου είδους μαργαριτάρια.
Ύστερα από πολλά χρόνια και με μεγάλες προσπάθειες της οργάνωσης Ομόνοια, κατόρθωσε η Ελληνική Κοινότητα ν’ αποκτήσει την ελεύθερη επικοινωνία και την ελληνική ιθαγένεια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Βαγγέλης Ντούλες: «Η Ελληνική μειονότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με σοβαρά ζητήματα» - Ηχητικό
Δόθηκε, επί ΝΔ, το δικαίωμα οι Βορειοηπειρώτες ν’ απολαύσουν την σύνταξη του ΟΓΑ, πράγμα που άλλαξε ριζικά τα χωριά μας, τους εδώ εναπομείναντες και όλον τον Βορειοηπειρωτικό χώρο. Οι Βορειοηπειρώτες δόξαζαν και στέκονταν με το κεφάλι ψηλά, υπερήφανοι για την Μητέρα Πατρίδα τους.
Ξανά επί ΝΔ, ο κ. Σαμαράς, με μια τσεκουριά, αφαίρεσε αυτό το αγαθό. Νέους αυστηρούς όρους, ένας εκ των οποίων να έχεις 40 χρόνια παραμονή στην Ελλάδα, (όταν τα σύνορα άνοιξαν το 1991) κοινοποίησε και εφάρμοσε ο νόμος Κατρούγκαλου, που σήμαινε κανένας Βορειοηπειρώτης ν’ απολαύανε το αγαθό αυτό. Όροι, νόμος που προετοιμάζει να φέρει στη Βουλή και ο νέος Υπουργός Εργασίας ο κ. Βρούτσης, σε αντίθεση με αυτά που εκλαΐκευσε προεκλογικά η ΝΔ και που σημαίνουν άλλη μια μαχαιριά για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, που κλείστηκε ξανά στο καβούκι του με μαρασμό.
Η Ε. Ε. Μειονότητα, με την οργάνωσή της Ομόνοια, υποστήριζε και υποστηρίζει την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια, στόχος κοινός τόσο των Αλβανών όσο και της Ελλάδας. Ζητάει, όμως, την διεκπεραίωση όλων των δικαιωμάτων της ως μια Εθνική Μειονότητα, κατοχυρωμένη, κι όχι ως μια γλωσσική, την οντότητά της, το είναι της ζητάει.
Ζητάει από τους δικούς της φορείς ν’ αφήσουν τις ζήλιες και την διχόνοια και να βάλουν ως στόχο την επιβίωση του χώρου, της γενέτειρας, της κοινότητας, των εδώ εναπομεινάντων. Κι αυτό με την καλή θέληση, την αγάπη, την ενότητα, τον αγώνα όλων προς πάσα κατεύθυνση, για το καλό αυτού του τόπου και κόσμου.
Ζητάει από την Ελλάδα την ΑΜΕΣΗ συμπαράσταση με πράξεις κι όχι με λόγια, διότι βρίσκεται στα πρόθυρα αφομοίωσης και αφάνισης.
Γι’ αυτό κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, που κάποιος πρέπει να εισακούσει.
