Η κυβέρνηση σώπασε μπροστά στην στυγερή δολοφονία του νεαρού. Όσοι πολιτικοί δεν σώπασαν απλά κατέκριναν χωρίς να ζυγίζουν τα πράγματα μόνο και μόνο γιατί εκείνοι ποτέ δεν θα έκαναν μια τέτοια θυσία. Οι κατέχοντες θέσεις εξουσίας ενοχλούνται από τις πράξεις θυσίας γιατί τονίζουν την ανεπάρκεια και τη δειλία τους.
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ανήκει πια στη χορεία των ηρώων του Ελληνισμού, που ανυψώθηκαν πιστοί στο καθήκον της υπεράσπισης των αξιών τους. Βάδισε στον δρόμο του χρέους και της βαριάς κληρονομιάς της ελευθερίας και της τιμής. Και πέταξε ψηλά με τη λαχτάρα της νίκης να ταράζει τα βαλτόνερα της σήψης μας.
Την ώρα που έδινε τη μάχη του περικυκλωμένος από τους εκατοντάδες εκτελεστές της νιότης του, αποζητώντας προστασία στις βίγλες των βουνοπλαγιών του χωριού του, στις Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου, λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο χαμηλά, στο στρατιωτικό κοιμητήριο του χωριού, εκεί όπου αναπαύονται οι εκατοντάδες Έλληνες ήρωες του έπους του 1940, τελούνταν το μνημόσυνο για την ανάπαυση των ψυχών τους.
Ο πρόξενος, οι ελληνικές Αρχές της περιοχής αλλά και της Ελλάδας, η υπουργός Πολιτισμού της χώρας μας, Αλβανοί επίσημοι κ.ά. έδιναν το «παρών» στην τελετή. Έμαθαν τι συνέβαινε, αλλά δεν προέβησαν στην παραμικρή αντίδραση. Άφησαν τον Κωνσταντίνο μόνο να αντιμετωπίσει τους διώκτες του. Όπως έκαναν πάντοτε οι δειλοί και συμβιβασμένοι, σε κάθε εποχή...
Οι μετέπειτα αντιδράσεις (ανακοινώσεις, δηλώσεις, διαβήματα κ.λπ.) ήταν για να βγουν από την υποχρέωση. Για να μην τους φτύνουν ΚΑΙ γι’ αυτό! Παραλίγο δε να υιοθετήσουν τη γραμμή των δολοφόνων του Κωνσταντίνου, ότι «δεν πρέπει να κλαίμε για έναν τρελό, έναν μεθύστακα» κ.λπ. Κάποια «παπαγαλάκια», μάλιστα, έσπευσαν να το κάνουν, αλλά αναδιπλώθηκαν σύντομα μετά τη γενική κατακραυγή που δέχθηκαν.
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας έκανε το χρέος του προς την πατρίδα. Υπερασπίστηκε τα σύμβολά της (σημαία και σταυρό), καθώς και το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζει ελεύθερος. Μια στάση ζωής που είναι να απορεί κανείς για το πώς είναι δυνατόν να τη συναντάς ακόμη σε μια πατρίδα που δεν της αξίζει. Σε μια πατρίδα που, τουλάχιστον στο απελευθερωμένο τμήμα της, αρνείται να υπερασπίσει την ίδια την ύπαρξή της και, αντιθέτως, ξεπουλά και ό,τι είχε ανακτήσει με αίμα και θυσίες.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι τελευταίες ηρωικές μορφές του Ελληνισμού αναδείχθηκαν εκτός των στενών ελλαδικών ορίων. Ο Τάσος Ισαάκ, ο Σολωμός Σολωμού και ο Θεόφιλος Γεωργιάδης στην Κύπρο, ο Αριστοτέλης Γκούμας και ο Κωνσταντίνος Κατσίφας στη Βόρειο Ηπειρο, ο Γιώργος Τριάρχης στο Ουζμπεκιστάν, ο Ιβάν Κανίδης στο Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας. Τα ανθρωπάκια που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, «συμπολιτευόμενα» και «αντιπολιτευόμενα», ενοχλούνται από τέτοια παραδείγματα ηρωισμού, διότι τους θυμίζουν την ταπεινότητά τους. Αναδεικνύουν την ανεπάρκειά τους. Στιγματίζουν τη δειλία τους. Και τους απαξιώνουν στα μάτια του λαού.
Γι’ αυτό και, όταν υποκριτικά τιμούν τη μνήμη τους σε δημόσιες τελετές, όπως στην πρόσφατη μεγαλειώδη παρέλαση της Θεσσαλονίκης, απαιτούνται μια νεκρή ζώνη γύρω από την εξέδρα των επισήμων πολλών δεκάδων μέτρων, ένα τείχος από εκατοντάδες άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. με πλήρη εξάρτυση -λες και συμμετέχουν σε αναπαράσταση των μαχών-, drones και διάσπαρτοι ασφαλίτες μέσα στο πλήθος.
Η εικόνα του προεδρικού αυτοκινήτου να κινείται στους δρόμους της πόλης και δίπλα του να τρέχουν σφυρίζοντας οι αστυνομικοί έφερε αβίαστα στο μυαλό ανάλογες σκηνές του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας, που τις βλέπουμε και γελάμε!
Ετσι θα ζουν όλοι αυτοί, όσο τα έργα τους θα έρχονται σε αντίθεση με τη λαϊκή ψυχή, τη συλλογική μνήμη, τις αξίες και τα ιδανικά του Ελληνισμού. Μέχρι τη στιγμή που ο χορός των ηρώων θα παρασύρει στην περιδίνησή του όλο το σάπιο, δειλό και διεφθαρμένο σύστημα προσώπων και θεσμών, που θα έχουν κάνει πια τον κύκλο τους και θα εγκαταλείψουν τη σκηνή βυθιζόμενα στο τέλμα της ανυπαρξίας τους.
