Ένα συγκλονιστικό άρθρο σας φέρνει το Πενταπόσταγμα στη δημοσιότητα. Οι Κούρδοι γράφουν για την Γενοκτονία του Πόντου, κάνοντας ένα εκτενές αφιέρωμα.
Το ΜΜΕ ozgurpolitika.com, έγραψε γι'αυτά που κάποιοι δεν τολμούν. Για τον Πόντο, τις σφαγές, τις διώξεις και για τους κρυπτοχριστιανούς.
Αναλυτικά
''Μετά από 4 γενιές, λέμε «Είμαι από το Τραπεζούντα»
''Η ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι γεμάτη από σφαγές και γενοκτονίες. Αρμένιοι, Ασσύριοι, Γιαζίντες και Κούρδοι, έχουν πέσει θύματα της σφαγής και του γενοκτονικού χαρακτήρα της Τουρκικής Δημοκρατίας. Στα πρώτα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ ολόκληρος ο κόσμος αγωνιζόταν με έναν άνευ προηγουμένου αιματηρό πόλεμο, άρχισαν να θεμελιώνονται τα θεμέλια του τουρκικού έθνους-κράτους, το οποίο επίσης θα εγκαθιδρυόταν στην Ανατολία. Η γενοκτονική πλευρά της Τουρκικής Δημοκρατίας, ξεκίνησε με τη Γενοκτονία των Αρμενίων.
Είχαμε όμως και την Ελληνική Γενοκτονία του Πόντου το 1919. Μιλήσαμε με τον συγγραφέα Tamer Çilingir, ο οποίος είναι γνωστός για την έρευνά του σχετικά με την ελληνική γενοκτονία του Πόντου.''
Τι αναφέρει ο Tamer Çilingir
Ερώτηση: Μπορείτε να περιγράψετε τη γεωγραφία του Πόντου;
Απάντηση: ''Μέχρι τη γενοκτονία, η πλειοψηφία του πληθυσμού που ζούσε στον Πόντο ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και Μουσουλμάνοι Έλληνες. Εκτός από τους Έλληνες, υπήρχαν Αρμένιοι, Μουσουλμάνοι Τσίρκοι, Γεωργιανοί και μια μειονότητα που ορίστηκε σήμερα ως Τούρκοι Τσέπνι.
Μέχρι τον 20ο αιώνα, οι Έλληνες μιλούσαν την γλώσσα τους και τιμούσαν τις παραδόσεις τους. Οι νέες γυναίκες είχαν την ευκαιρία να σπουδάσουν στις πόλεις της Μαύρης Θάλασσας. Η σχολή των κοριτσιών Trebizond (Trabzon) ξεκίνησε τις δραστηριότητές της το 1846 και στη συνέχεια ιδρύθηκε το 1873 η Αργυρούπολη (Gümüşhane) Girls School. Αργότερα, τα σχολεία άνοιξαν σε άλλες πόλεις για κορίτσια. Σε πολλές πόλεις της Μαύρης Θάλασσας, όπως οι Sinop, Amasya, Ordu, Safranbolu, Giresun, οι νέες γυναίκες, όπως και οι άνδρες, είχαν το δικαίωμα να σπουδάσουν δωρεάν και ο αριθμός αυτών των νέων γυναικών σταδιακά αυξανόταν. ''
Ερώτηση: Μερικές φορές αναφέρετε τον όρο ''εξισλαμισμένοι'' Έλληνες στις ομιλίες και τα γραπτά σας. Μπορείτε να εξηγήσετε αυτό το θέμα στο πλαίσιο της ιστορικής αλήθειας και των κοινωνικών αντανακλαστικών;
Απάντηση: ''Όταν εξετάζονται τα Οθωμανικά Ταχρίρ (μητρώα), βλέπουμε ότι ούτε ένας Μουσουλμάνος δεν έζησε στον Πόντο μέχρι το 1461. Φαίνεται ότι ο εξισλαμισμός αυξήθηκε σταδιακά, ειδικά με το φορολογικό σύστημα που επιβάλλεται στους Χριστιανούς. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι που ήταν Χριστιανοί στο παρελθόν εξισλαμίστηκαν.
Στη συμφωνία ανταλλαγής (αναγκαστικής μετανάστευσης) που υπογράφηκε με την Ελλάδα μετά τη γενοκτονία, οι Χριστιανοί Έλληνες εξορίστηκαν, ενώ οι εξισλαμισμένοι Έλληνες έμειναν πίσω. Αρκετές παραδόσεις εξακολουθούν να ζουν στον Πόντο, όπως και η γλώσσα, η οποία δεν έχει πεθάνει. Για παράδειγμα επίσης, υπάρχει το έθιμο με τα πασχαλινά αυγά.''
Ερώτηση: Γνωρίζουμε ότι μετά την Ελληνική Γενοκτονία του Πόντου, οι άνθρωποι έπρεπε να μεταναστεύσουν-Πού ζουν σήμερα οι Έλληνες του Πόντου;
''Το 1923, ο αριθμός των εξόριστων από τον Πόντο μέσω της ανταλλαγής πληθυσμών είναι περίπου 190.000 σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Ο αριθμός των ανθρώπων που έπρεπε να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους πριν και μετά τη γενοκτονία εκτιμάται σε 250 χιλιάδες. Σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν 2 εκατομμύρια άνθρωποι του Πόντου ζουν στην Ελλάδα. Εκτός από την Ελλάδα, η Γερμανία είναι η χώρα όπου οι Έλληνες του Πόντου ζουν έντονα. Και φυσικά, οι περισσότεροι Πόντιοι, ζουν σήμερα στην Τραπεζούντα''!
Ερώτηση: Οι Έλληνες του Πόντου επιθυμούν επιστροφή στην πατρίδα τους;
Απάντηση: ''Όπου στον κόσμο συναντάς έναν Πόντιο Έλληνα και ρωτάς "Από πού είσαι;", η απάντηση που θα λάβεις, είναι "Είμαι από το Τραπεζούντα"!
''Έχουν περάσει εκατό χρόνια και σχεδόν τέσσερις γενιές από τη γενοκτονία. Αν με ρωτήσετε, νομίζω ότι δεν αρκεί η αναγνώριση της γενοκτονίας και η απολογία. Οι δολοφονίες διαπράχθηκαν και όλοι οι πόνοι πρέπει να έχουν τίμημα και όλα τα κατασχεθέντα περιουσιακά στοιχεία πρέπει να επιστραφούν.''
Ο Tamer Çilingir είναι ένας έντιμος αγωνιστής, ο οποίος μαζί με άλλους όπως o Yannis Vasilis Yaylalı, o Sait Çetinoğlu, συμβάλλουν με την προσπάθειά τους στην ανάδειξη της αλήθειας για το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ελλήνων και των άλλων λαών στην Τουρκία.
Δύο πράγματα που αξίζουν της προσοχής μας.
Πρώτον, υπάρχουν πολλές εθνότητες (Μιλιέτ τα ονομάζουν οι Τούρκοι) εντός της σημερινής Τουρκίας, τα μέλη των οποίων δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια διότι δεν έχει δημοσιευθεί ποτέ πραγματική απογραφή της Τουρκίας.
Δεύτερον, οι συνεχείς ανασκαφές και η εύρεση εκατοντάδων ελληνικών εκκλησιών της βυζαντινής περιόδου μαζί με ελληνικούς αρχαίους ναούς, αγάλματα, επιγραφές κά, έχουν ενισχύσει το αίσθημα του “νοικάρη” που διακατέχει τους σημερινούς Τούρκους στην περιοχή που υπήρξε και εξακολουθεί να είναι και σήμερα η μεγαλύτερη κοιτίδα Ελλήνων στην καταγωγή.
Χρονικό της σφαγής των Ελλήνων του Πόντου
Η άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία το 1908 και ο περιορισμός του Σουλτάνου έδωσε αρχικά ελπίδες σε όλους τους πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οποίες αποδείχθηκαν φρούδες με δραματικό και βίαιο τρόπο.
Οι Νεότουρκοι έβαλαν στο στόχαστρο αμέσως τους χριστιανικούς πληθυσμούς, υλοποιώντας τον απόλυτο εκτουρκισμό της περιοχής. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος το ιδανικό χρονικό διάστημα και αποδόθηκαν σε εξόντωση των ελληνικών και άλλων πληθυσμών της περιοχής.
Η αρχή γίνεται με τα "Τάγματα Εργασίας", στα οποία εξαναγκάστηκαν να δουλεύουν Πόντιοι που δούλευαν κάτω από εξοντωτικές και απάνθρωπες συνθήκες σε λατομεία, ορυχεία και διανοίξεις δρόμων.
Την ίδια περίοδο, έχουμε οργανωμένες καταπατήσεις των δικαιωμάτων των πληθυσμών αυτών, πυρπολήσεις των χωριών τους και εξορίες. Χιλιάδες άνθρωποι διώχνονται από τα σπίτια τους ή κάνουν αντάρτικα στα βουνά. Χιλιάδες πεθαίνουν από το κρύο, την πείνα και τις κακουχίες.
Στις 19 Μαΐου 1919, ο Κεμάλ πατάει το πόδι του στη Σαμψούντα και ξεκινάει και τυπικά η τελευταία και πιο άγρια φάση του σχεδίου εξόντωσης.
Λίγες μέρες αργότερα, ο ίδιος δίνει σαφή εντολή για διενέργεια μαζικών επιχειρήσεων κατά του πληθυσμού.Μετά και τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι σφαγές, οι πυρπολήσεις χωριών και η εκτοπίσεις πληθυσμών γίνονται πλέον χωρίς έλεος. Μέχρι το 1923, η επιχείρηση είχε ολοκληρωθεί, πνίγοντας στο αίμα εκατοντάδες χιλιάδες Πόντιους.
