Το Ford GT ήρθε 37 χρόνια μετά την εντυπωσιακή εμφάνιση του Ford GT40 σε αγώνα LeMans, κατά τον οποίο και κατέπληξε τα πλήθη.
Οι περισσότεροι θαυμαστές των αυτοκινήτων γνωρίζουν την ενδιαφέρουσα νίκη της Ford έναντι της Ferrari το 1966, αλλά λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν την αντιπαράθεση γύρω από το συμβάν. Η Ford ισχυρίζονταν μία αμερικανική νίκη, αλλά στην πραγματικότητα οι Βρετανοί την άξιζαν περισσότερο…
Αυτό που ξέχασε ο κόσμος είναι πως το GT40 δεν κατασκευάστηκε από την Ford, απλά αποτέλεσε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο που προμηθεύτηκε η αμερικανική εταιρεία, αλλά κατασκευάστηκε από Βρετανούς μηχανικούς που δεν σχετίζονταν με αυτήν. Την επόμενη χρονιά, η Ford ήθελε να επιστρέψει στην πίστα με ένα πλήρως αμερικανικό αυτοκίνητο, και έτσι έγινε.
Επιστρέφοντας στο LeMans το 1967 με το KMIV GT40, η Ford αποκάλυψε πως όχι μόνο το αυτοκίνητο κατασκευάστηκε στην Αμερική από Αμερικάνους μηχανικούς, αλλά θα αγωνίζονταν με δύο Αμερικανικούς οδηγούς: τον Dan Gurney και τον AJ Foyt. Έτσι, η εταιρεία πίστευε πως θα εγκαταλείπονταν όποιες αμφιβολίες για το εάν η νίκη είναι πραγματικά "αμερικανική".
Και τελικά εγκαταλείφθηκαν όλες οι αμφιβολίες, αφού το MKIV τελείωσε 51,5 χιλιόμετρα μπροστά από την Ferrari. Με την επιτυχία της Ford να συνεχίζεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, η παρουσίαση ενός GT40 αυτοκινήτου δρόμου ήταν η καλύτερη επιλογή που μπορούσε να πάρει η εταιρεία. Αλλά, για τα επόμενα 37 χρόνια η Ford συνέχισε να καθυστερεί την κατασκευή ενός αυτοκινήτου με διάταξη μεσαίου κινητήρα λόγω οικονομικών παραγόντων ή κακού συνολικού προγραμματισμού.
Όγδοη και Τυχερή
Η πρώτη της προσπάθεια, το GT44 ήταν ένα πολλά υποσχόμενο αυτοκίνητο, ωστόσο οι αυξημένες τιμές καυσίμου, ο οποίες προκλήθηκαν από την κρίση του '70, ακύρωσαν το πρόγραμμα πριν εγκριθεί για παραγωγή. Το Ford Mach II, η δεύτερη προσπάθεια αναγέννησης του GT40, νικήθηκε από το De Tomaso Pantera. Μέχρι να έρθει η τρίτη προσπάθεια, η εταιρεία δοκίμασε την τύχη της στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι (WRC) και παρουσίασε το GT70: ένα V6 αμάξι με διάταξη μεσαίου κινητήρα, το οποίο δεν ήταν ποτέ ικανό να ανταγωνιστεί, με αποτέλεσμα να σκοτώσει κάθε όνειρο παραγωγής.
Η τέταρτη προσπάθεια σύμφωνα με δημοσιογράφους ήταν ένα "Lotus Esprit με έναν V8 κινητήρα της Ford". Ο σχεδιασμός αυτός φαίνεται να τα πήγε καλύτερα από όλους τους προηγούμενους, αλλά τελικά δεν ενθουσίασε τους υπεύθυνους της εταιρείας. Η πέμπτη προσπάθεια ήταν ότι κοντινότερο είχαμε σε ένα GT40 αυτοκίνητο παραγωγής, το οποίο διέθετε ένα Taurus SHO κινητήρα. Ωστόσο, η ιδέα απέτυχε λόγω του Ford Explorer, του αδιαμφισβήτητα δημοφιλέστερου μοντέλου της αμερικανικής εταιρείας, εκτός φυσικά του Mustang.
Έγιναν άλλες τρεις προσπάθειες πριν καταφέρει η Ford να πετύχει τον σωστό συνδυασμό. Μετά τον τερματισμό του GT90, ενός αμαξιού με Raush V12 κινητήρα και τετραπλό τούρμπο και του V12 Ford Indigo, ήρθε ο Chris Theodore στην Ford. Το πρόσωπο αυτό έμελε να γίνει η "τυχερή μεταγραφή" της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Στην όγδοη και τελική προσπάθεια, ο Theodore έπεισε τον υπεύθυνο σχεδιασμού J Mays κατά την διάρκεια μίας πτήσης, στην οποία αναφέρεται πως ο Theodore έβγαλε ένα μολύβι και σχεδίασε επιτόπου το GT για τον Mays. Μέχρι να προσγειωθεί το αεροπλάνο, ο Theodore είχε προϋπολογισμό 150 εκατομμυρίων δολαρίων και 15 εβδομάδες για να αποκαλύψει το GT στους εορτασμούς για την συμπλήρωση 100 χρόνων Ford.
