Ο γνωστός αρχαίος Κινέζος πολεμολόγος θέλοντας να καταδείξει τη σημασία της γνώσης του αντιπάλου στην επίτευξη της νίκης χρησιμοποιούσε σε ελεύθερη μετάφραση το παρακάτω λογοπαίγνιο " Αν γνώριζε ο εχθρός τι θα πράξει ο εχθρός, θα νικούσε τον εχθρό" .
Με γνώμονα το παραπάνω και προκειμένου να δούμε την τουρκική οπτική αναφορικά με την χώρα μας, παραθέτουμε στη συνέχεια άρθρο τουρκικού ΜΜΕ με τίτλο "Ελληνικός ρεβιζιονισμός", κυριότερα σημεία του οποίου είναι τα ακόλουθα:
"Η περιφερειακή πολιτική της Αθήνας βασίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες, όπου ο πρώτος είναι το «αντιτουρκικό αίσθημα» και ο δεύτερος είναι «η μοναξιά της Τουρκίας».
Αυτό σημαίνει ότι η Άγκυρα θα πρέπει να εστιάσει σε αυτούς τους δύο τομείς.
Σε αυτό το σημείο, η είσοδος της Τουρκίας στη διαδικασία εξομάλυνσης με τις χώρες με τις οποίες έχει προβλήματα στην περιοχή, ιδίως την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τη Συρία, θα κάνει να χτυπήσουν ξανά οι καμπάνες στην Αθήνα.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα από άποψη γης και πληθυσμού. Ωστόσο, είναι σεβαστή σε παγκόσμια κλίμακα λόγω παραγόντων όπως η παγκόσμια επιρροή της διασποράς, η αρχαία ελληνική κληρονομιά και η σημασία του στις θαλάσσιες μεταφορές.
Φαίνεται ότι η Ελλάδα έχει χρησιμοποιήσει αυτό το κύρος μέχρι τώρα για να επηρεάσει άλλα κράτη ή κράτη σύμφωνα με τη δική της βούληση. Για να το πω ωμά, η θετική στάση του δυτικού κόσμου έναντι της Ελλάδας πρόσφερε στην Αθήνα σοβαρές ευκαιρίες, για πολιτικές μεθοδεύσεις κατά των στενών γειτόνων της. Η πολιτική της Αθήνας απέναντι στην Τουρκία ήταν παραδοσιακά αρκετά αυστηρή.
Η Αθήνα ανατρέπει τις ισορροπίες
Ειδικότερα, αυτή η ακαμψία ενσαρκώνεται για άλλη μια φορά στη διαφορά μεταξύ του νοητικού χάρτη της Αθήνας και του φυσικού χάρτη. Αν και πολλές κυβερνήσεις με διαφορετικές πολιτικές απόψεις έχουν έρθει στην εξουσία στην Αθήνα από το παρελθόν μέχρι σήμερα, η πολιτική της Αθήνας έναντι της Τουρκίας παραμένει σχεδόν πάντα η ίδια.
Καταρχάς, πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα ήταν η δύναμη που προσπάθησε να διευρύνει την κυριαρχία της με τις ρεβιζιονιστικές πολιτικές που πρότεινε στην Κύπρο, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, οι κυβερνήσεις της Αθήνας προσπαθούν να διαταράξουν την ισορροπία που καθιέρωσε και προστατεύει η Συνθήκη της Λωζάνης στο Αιγαίο Πέλαγος (Θάλασσα των Νήσων).
Το ίδιο ισχύει και για τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν τήρησαν τις διατάξεις και των δύο συνθηκών, παραβιάζοντας τον ξεκάθαρα διατυπωμένο κανόνα του «αφοπλισμού των νησιών». Μέχρι στιγμής, η Αθήνα έχει προσπαθήσει να αποκρούσει την παράνομη συμπεριφορά της που διαταράσσει το status quo στη Θάλασσα των Νησιών, με κοινές και συνηθισμένες εκφράσεις, με ανησυχίες για την εθνική ασφάλεια της.
Υπό το πρίσμα των παραπάνω φράσεων, η «αμετάβλητη» πολιτική έναντι της Τουρκίας που ακολουθεί η Αθήνα μπορεί να χωριστεί σε τρεις κύριες ενότητες.
Η πρώτη είναι η μη συμμόρφωση με τις συνθήκες, η διατάραξη του status quo και η διαρκής επέκταση των σφαιρών κυριαρχίας.
Σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να αξιολογηθούν οι αξιώσεις οπλισμού, κατοχής, χωρικών υδάτων και υφαλοκρηπίδας των νησιών.
Η δεύτερη είναι η παρουσίαση της Τουρκίας ως επεκτατική, επιθετική και αναθεωρητική.
Σχεδόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις που ήρθαν στην εξουσία και ειδικά η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη, ισχυρίστηκαν ότι η Τουρκία βρίσκεται σε κατάσταση συστηματικής επίθεσης κατά της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Δυστυχώς, το να κατηγορείς την άλλη πλευρά είναι κακή συνήθεια των ελληνικών κυβερνήσεων.
Η τρίτη είναι να εξασφαλίσει τα σύνορά της με την Τουρκία από το ΝΑΤΟ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).
Αυτή η στρατηγική υπήρχε εδώ και πολύ καιρό και ήταν ανεπιτυχής.
Η Ελλάδα, που δεν μπορούσε να βρει την υποστήριξη που περίμενε από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, έστρεψε αυτή τη φορά το δρόμο της προς την Αμερική.
Ο λόγος που η Αθήνα στράφηκε σε αυτή τη στρατηγική δεν είναι για να προστατευτεί από την Τουρκία ή για να αποτρέψει ή να αποκρούσει μια πιθανή επίθεση από την Τουρκία, αλλά για να εξασφαλίσει την περιοχή επέκτασης της Ελλάδας.
Με άλλα λόγια, στόχος της Αθήνας δεν είναι η άμυνα αλλά η επέκταση.Έμφαση στο «εμείς» αντί στο «εγώ»
Σε αυτό το σημείο είναι σημαντική η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ).
Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τα επιχειρήματα της Ελλάδας για το Αιγαίο.
Η πιο συγκεκριμένη ένδειξη είναι ο εξοπλισμός της γραμμής από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη, όπου επιλέγοντας μια τέτοια συμπεριφορά προσπάθησε να δημιουργήσει έναν ασφαλή χώρο για τον ελληνικό επεκτατισμό.
Ωστόσο, αυτό που αναμενόταν από τις ΗΠΑ ήταν να αντιταχθούν στον εξοπλισμό των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, που βρίσκονται κάτω από τη μύτη της Ανατολίας, από την Ελλάδα και να συμβάλουν στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος ειρήνης και ασφάλειας μεταξύ των δύο συμμάχων χωρών του ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, υπό την επιρροή των ελληνικών λόμπι, ο Λευκός Οίκος έχασε κάθε διορατικότητα και έχασε την ορθολογική και αμερόληπτη θέση του.
Όπως ανέφερα σε προηγούμενα άρθρα μου, η Ελλάδα δαπανά πολλή διπλωματική δουλειά σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο για να εξισορροπήσει την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο από τη μια και να πάρει κάποιες παραχωρήσεις από την Τουρκία από την άλλη.
Προσπαθεί να κινητοποιήσει την Αμερική, τη Γαλλία , την Ευρωπαϊκή Ένωση ,το Ισραήλ, τη Νότια Κύπρο, την Αρμενία και τις αραβικές χώρες στα ανατολικά ενάντια στην Τουρκία.
Το πιο εντυπωσιακό σημείο στη διπλωματία που ασκεί η Αθήνα είναι η γλώσσα και η ρητορική που χρησιμοποιεί. Από αυτή την άποψη, φαίνεται ότι η Ελλάδα δίνει συχνά έμφαση στο «εμείς» αντί για «εγώ» προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξη των δυτικών εταίρων της και του κοινού.
Για παράδειγμα, προτιμά πιο περιεκτικούς όρους όπως η κυριαρχία, η ασφάλεια και η σταθερότητα της Ευρώπης από την κυριαρχία και την ασφάλεια της Ελλάδας.
Θέλει να γίνει γέφυρα
Σύμφωνα με την Αθήνα, η Τουρκία ήρθε σε ρήξη με τους γείτονές της λόγω της πολιτικής της «νεο-οθωμανισμού» και απομονώθηκε ολοένα και περισσότερο στην περιοχή. Εδώ μάλιστα η Αθήνα προδίδει τον εαυτό της. Γιατί η Ελλάδα είναι πολύ ευχαριστημένη με την αποστασιοποίηση της Τουρκίας με τους γείτονές της. Ωστόσο, νιώθει θλίψη και ανησυχία.
Εύκολα όμως μπορεί να διαβάσει ο καθένας ότι η Αθήνα επιδιώκει έναν νέο γεωπολιτικό ρόλο και καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να εξαλείψει την Τουρκία για τον σκοπό αυτό.
Πρωταρχικός στόχος της Ελλάδας είναι να γίνει η νέα χώρα γέφυρα μεταξύ της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης.
Η δυτική συμμαχία είχε αναθέσει αυτόν τον ρόλο στην Τουρκία τα προηγούμενα χρόνια. Ωστόσο, το γεγονός ότι η Τουρκία επέλεξε έναν νέο ρόλο αντί να παίξει το ρόλο στο σενάριο ανέτρεψε όλους τους υπολογισμούς της Δύσης, η οποία εκτιμά ότι δεν χρειάζεται να υποκύψουμε στην Τουρκία, η οποία έχει επανειλημμένα επιβεβαιώσει ότι δεν μπορεί να είναι πιστός παίκτης του ρόλου που του έχει ανατεθεί τα τελευταία δέκα χρόνια.
Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι η Ουάσιγκτον έχει πάρει θέση να μετατοπίσει όλο της το βάρος στην Ελλάδα. Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας παραδέχεται επίσης ότι οι ΗΠΑ έχουν κάνει μια αλλαγή στην περιοχή, αναφέροντας σε δήλωσή του:
"Η Αμερική θέλει να δει την Ελλάδα ως μια νέα γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής. Γιατί έχουμε πολύ καλές σχέσεις τόσο με το Ισραήλ όσο και με τον αραβικό κόσμο".
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όταν η Τουρκία και η Ελλάδα συγκρίνονται με υγιή τρόπο, φαίνεται ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει γίνει συνάρτηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Με άλλα λόγια, η ικανότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής να επηρεαστεί από τις κινήσεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής είναι αρκετά υψηλή.
Ως εκ τούτου, καθήκον της Άγκυρας είναι να αυξήσει τη συνεργασία της με τις χώρες της περιοχής το συντομότερο δυνατό.
Αν γίνει αυτό, η πολιτική της Αθήνας για περικύκλωση και απομόνωση της Τουρκίας δεν θα έχει νόημα.
Μία από τις βασικές στρατηγικές που έχει ακολουθήσει η Ελλάδα εδώ και χρόνια είναι να κρατήσει την Τουρκία απασχολημένη με τρομοκρατικές οργανώσεις εντός και στα σύνορά της, ενώ είναι δυνατόν να φτάσουμε στις λεπτομέρειες της σχέσης της Αθήνας με το PKK, ακόμα και από ανοιχτές πηγές.
Από την άλλη, η ψυχρότητα των σχέσεων Τουρκίας-Αιγύπτου, Τουρκίας-Ισραήλ και Τουρκίας-Συρίας ωφελεί περισσότερο την Αθήνα.
Στην πραγματικότητα, το να κρατήσει την Τουρκία μακριά από το Αιγαίο και να επιτρέψει στην Άγκυρα να αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα είναι μια κατάσταση που η Ελλάδα προτιμά διακαώς.
Ως εκ τούτου, η ελληνική κυβέρνηση αισθάνεται αρκετά άβολα με τα βήματα της Τουρκίας για τη βελτίωση των περιφερειακών της σχέσεων. Μάλιστα, αυτός ο υπολογισμός που έκανε η Αθήνα για λογαριασμό της είναι σωστός.
Ωστόσο, λείπει μια βιώσιμη λογική, αυτή της Τουρκίας
Για χρόνια, οι αθηναϊκές κυβερνήσεις κάνουν πολιτικές για να αποτρέψουν αυτήν την στροφή της Τουρκίας στο Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο.
Όπως αποδεικνύεται, αυτός ο δρόμος πρόκειται να τελειώσει. Είναι θέμα χρόνου η Τουρκία, με έξυπνη πολιτική, να ακυρώσει τις κινήσεις της Αθήνας."
Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα
Στις παραπάνω τουρκικές θέσεις απόψεις εσκεμμένα κατά πάγια τακτική αποσιωπούνται τα εξής:
1. Ο εξοπλισμός των νησιών Ίμβρου με το 5ο Σύνταγμα Καταδρομών (-) , της Τενέδου με Λόχο καταδρομών, καθώς και των Στενών του Ελλησπόντου .
Η συνθήκη της Λωζάννης 1923, πράγματι επιβάλλει καθεστώς ολικής αποστρατικοποίησης στα νησιά Λήμνος-Σαμοθράκη-Ίμβρος-Τένεδος-Λαγούσαι Νήσοι
Όμως με τη Σύμβαση του Μοντραί 1936 επιτρέπεται ο επαναξοπλισμός της ζώνης των Στενών, ενώ στο προοίμιο της εν λόγω νεότερης χρονικά Συμβάσεως αναφέρεται ρητά ότι αυτή υποκαθιστά τη Σύμβαση της Λωζάνης.
Προς επίρρωσιν των ανωτέρω υπάρχει επιστολή της 6ης Μαϊου 1936 του Πρέσβη της Τουρκίας στην Αθήνα, Ρουσέν Εσρέφ, πρός τον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά όπου ρητά αναφέρει:
"Κατ΄ εντολή της Κυβέρνησης μου, είμαστε εξ ολοκλήρου σύμφωνοι όσον αφορά την στρατικοποίηση αυτών των δύο νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης ταυτόχρονα με τον εξοπλισμό των Στενών".
Αλλά και ο Τούρκος ΥΠΕΞ, Ρουστού Αράς, στην τουρκική βουλή (Εθνοσυνέλευση), κατά τη διαδικασία της κυρώσεως της Συμβάσεως του Μοντραί είχε δηλώσει επί λέξει:
Οι διατάξεις που αναφέρονται στα νησιά Λήμνος και Σαμοθράκη, τα οποία ανήκουν στη φίλη και γείτονα Ελλάδα και ήσαν αποστρατικοποιημένα βάσει των σχετικών διατάξεων της Σύμβασης της Λωζάννης καταργούνται και αυτές από τη Σύμβαση του Μοντραί".
Και εν τέλει είναι ή δεν είναι νομική αυθαιρεσία η ερμηνεία από την Τουρκία, ότι οι υποχρεώσεις αποστρατικοποίησης ισχύουν για τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη που ανήκουν στην Ελλάδα, αλλά όχι για την Ίμβρο, την Τένεδο και τα στενά που ανήκουν στην Τουρκία;
2. Λέσβος-Χίος-Σάμος-Ικαρία
Η Συνθήκη της Λωζάννης 1923 δεν αναφέρει πουθενά κάποιον περιορισμό σε πάσης φύσεως στρατιωτικό έργο (ραντάρ κλπ) ούτε σε αεροπορικές βάσεις, αλλά ούτε και σε κάποια ειδική διαδικασία ελέγχου του αριθμού των στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων.
Ρηματικά μάλιστα αναφέρει ότι "Αι ελληνικαί στρατιωτικαί δυνάμεις εν ταις ειρημέναις νήσοι θα περιορισθώσι εις τον συνήθη αριθμόν των δια την στρατιωτικήν υπηρεσίαν καλουμένων, οίτινες δύνανται να εκγυμνάζονται επιτόπου, ως και εις δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας ανάλογον πρός την εφ΄ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσα τοιαύτην". (άρθρο 13)
3. Δωδεκάνησα (Συνθήκη Παρισίων 1947)
Σύμφωνα με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης, “Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπαλαίας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου”.
Περαιτέρω, το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (10.12.1947) προβλέπει: «Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμουμένας, ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λειψών, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας παρακειμένας νησίδας».
Η Τουρκία δεν ήταν διάδικο μέλος στη Συνθήκη των Παρισίων.
Τέλος η Ελλάδα επικαλείται το άρθρο 51 του Χάρτη του ΟΗΕ με το οποίο επικαλείται το δικαίωμα της στη νόμιμη άμυνα και για αυτόν το λόγο προέβη στις αναγκαίες αμυντικές προπαρασκευές της στα νησιά της που θα της επιτρέψουν να ασκήσει το δικαίωμα της της νόμιμης αυτοάμυνας.
2. Το τουρκικό casus Belli το οποίο βρίσκεται σε ισχύ και το οποίο επικαιροποίησαν με δηλώσεις τους οι Τούρκοι ΥΠΑΜ-ΥΠΕΞ , οι οποίοι απείλησαν με πόλεμο την χώρα μας αν επεκτείνει τα Χωρικά της ύδατα (ΧΥ) έστω και 1 μίλι πέραν των 6νμ, ορμώμενοι από τις δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας της χώρας για εξέταση επέκτασης των ΧΥ δυτικά και νότια της Κρήτης στα 12νμ, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας και το Διεθνές Δίκαιο.
3. Το γεγονός ότι η Τουρκία έχει επεκτείνει τα ΧΥ της σε 12 νμ στην Μαύρη θάλασσα εφερμόζοντας τις διατάξεις της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, γεγονός που αντιδιατέλλεται τις τουρκικές αιτιάσεις για το Αιγαίο ότι τάχα δεν δέχεται η Ελλάδα να επεκτείνει τα ΧΥ της στα 12νμ, επειδή η ίδια η Τουρκία δεν έχει υπογράψει την παραπάνω Συνθήκη.
Κοινώς δύο μέτρα και δύο σταθμά εφαρμόζει η Τουρκία.
Οι φαιδρότητες που επικαλείται η τουρκική πλευρά ότι θα αποκλειστεί ναυτικά το Αιγαίο από την Ελλάδα δεν ευσταθούν, αφού είναι γνωστοί σε όλους οι όροι της αβλαβούς διέλευσης πολεμικών πλοίων, πέραν της ελεύθερης ναυσιπλοϊας εμπορικών πλοίων που ισχύουν, με παράδειγμα λόγου χάρη την διέλευση τάνκερ με πετρέλαιο και λοιπών εμπορικών πλοίων, αλλά και πολεμικών πλοίων από τα στενά του Ορμούζ στον Περσικό κόλπο.
4. Τα ιδεολογήματα της "Γαλάζιας Πατρίδας" και του "Μυστικού όρκου", για την υλοποίηση των οποίων κινείται συστηματικά η Τουρκία, η οποία διακατέχεται από το κόμπλεξ της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την οποία το Ερντογανικό καθεστώς επιχειρεί να ανασυστάσει.
Αποτέλεσμα αυτών είναι η Τουρκία να βρίσκεται σε κατάσταση αντιπαράθεσης και εχθρότητας με όλες σχεδόν τις χώρες της περιοχής, όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Ελλάδα, η Σαουδική Αραβία, η Κύπρος, η Συρία και άλλες.
Τέλος η Τουρκία "σύμμαχος" στο ΝΑΤΟ στα χαρτιά μόνο, έχει φιλικές σχέσεις με εχθρούς του ΝΑΤΟ, όπως με το Ιράν και τη Ρωσία, ενώ εσχάτως με προτροπή του Προέδρου Πούτιν, φίλου του Ερντογάν, ο τελευταίος επιχειρεί να τα βρεί με τον Άσαντ της Συρίας, επίσης εχθρού της Συμμαχίας.
