Έχοντας εγκλωβίσει έναν σημαντικό αριθμό χωρών σε συνασπισμούς που δημιουργήθηκαν εναντίον των αντιπάλων τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες,προσπάθησαν τα τελευταία χρόνια να δημιουργήσουν πρώτα το λεγόμενο «αραβικό ΝΑΤΟ» και στη συνέχεια το «ασιατικό ΝΑΤΟ», παρά την προφανή απροθυμία όλο και περισσότερων χωρών να υποστηρίξουν τις ιδέες τους για μια ακόμη μεγαλύτερη διάσπαση του κόσμου σε στρατιωτικά μπλοκ.
Αλλά είναι γνωστό ότι κάθε ιός είναι μεταδοτικός. Και αυτή η «πανδημική» τάση "χτύπησε" και τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος ξεκίνησε μια πορεία για το "ξήλωμα" του Οργανισμού Συλλογικής Συνθήκης για την Ασφάλεια (ο οποίος, εκτός από τη Ρωσία και την Αρμενία, περιλαμβάνει το Καζακστάν, Κιργιζιστάν και Τατζικιστάν) για να δημιουργηθεί ένα «ΝΑΤΟ» από τις Τουρκόφωνες χώρες, που θα σχημάτιζαν τον «Στρατό του Τουράν».
Μεταξύ των μελών μιας τέτοιας συμμαχίας βλέπουμε το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν, το Κιργιζιστάν και το Τατζικιστάν, καθώς και την κατεχόμενη Κύπρο, μη αναγνωρισμένη από την παγκόσμια κοινότητα, αλλά υπό την άμεση στρατιωτική-πολιτική ηγεσία της Τουρκίας.
Τέτοιες σκέψεις άρχισαν να προωθούνται ιδιαίτερα από τον Ερντογάν στο πλαίσιο της στρατιωτικής κλιμάκωσης στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, κατά την οποία η Άγκυρα παρέχει σαφή υποστήριξη στο Μπακού.
Η Τουρκία προσπαθεί να αποδείξει στους συμμάχους της Ρωσίας ότι η Αρμενία υποχωρεί πριν από την ένωση του Αζερμπαϊτζάν και της Τουρκίας, ενώ η Άγκυρα «δεν προδίδει τους συμμάχους της και τους οδηγεί στη νίκη».
Ο λόγος για τον οποίο ο Ερντογάν χρησιμοποιεί πάντα «στρατιωτικά σχέδια» στις ειλικρινείς νεο-οθωμανικές του φιλοδοξίες είναι κατανοητό, καθώς ο στρατός είχε πάντα κυρίαρχη θέση στην τουρκική κοινωνία και στην εφαρμογή των οθωμανικών ιδεών.
Ωστόσο, αν τα τελευταία εκατό χρόνια το τουρκικό σώμα των αξιωματικών είχε προσανατολιστεί προς τη Δύση και ήταν υποταγμένο στην πολιτική ηγεσία, τώρα στα χρόνια που ο Ερντογάν, μετά τις πάμπολλες καταστολές και συλλήψεις, πολλοί στρατηγοί άρχισαν να ελέγχουν προσωπικά τον τουρκικό στρατό και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για τον Τούρκο σουλτάνο.
Για την πρακτική εφαρμογή τώρα των σχεδίων δημιουργίας ενός «Τουρκικού ΝΑΤΟ», καθώς και για την ενίσχυση και την επέκταση της στρατιωτικής συνεργασίας των χωρών στην περιοχή του Καυκάσου υπό την αιγίδα της Άγκυρας, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλούσι Ακάρ επισκέφθηκε διάφορες χώρες της Κεντρικής Ασίας στο τέλος Οκτωβρίου.
Όπως είπε ο Τούρκος ΥΠΑΜ μετά τις επισκέψεις του στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν, «όλα τα μέρη συμφώνησαν να επεκτείνουν περαιτέρω τη στρατιωτική και στρατιωτική-τεχνική συνεργασία με την Άγκυρα».
Ταυτόχρονα, τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης τονίζουν ότι το έργο που ανέλαβε η Άγκυρα και αφορά την στρατιωτική συνεργασία με τα κράτη της Κεντρικής Ασίας, είναι ένα σημαντικό στάδιο στην πορεία για τη δημιουργία ενός ενοποιημένου στρατού όλων των τουρκογενών λαών, και της προτεινόμενης στρατιωτικής συμμαχίας υπό την ηγεσία της Άγκυρας, η οποία θα δώσει άλλο τόνο σε όλες τις περιφερειακές και παγκόσμιες συγκρούσεις.
Είναι απολύτως κατανοητό ότι μέχρι στιγμής όλες αυτές οι προσπάθειες της Άγκυρας, καθώς και η επιθυμία δημιουργίας «τουρκικού ΝΑΤΟ» και «Στρατού του Τουράν» υπό την αιγίδα των Τούρκων, πραγματοποιούνται ως επί το πλείστον στον τομέα της ρητορικής του Τούρκου προέδρου και των μελών της κυβέρνησής του.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξακολουθεί να φοβάται να δοκιμάσει τη Ρωσία και την δύναμή της, επειδή καταλαβαίνει πώς μπορεί να αποδειχθεί ολέθρια μια στρατιωτική σύγκρουση μαζί της.
Η ιστορική μνήμη των Τούρκων υπενθυμίζει στον Ερντογάν ότι οι Ρώσοι κέρδισαν επανειλημμένα τους Τούρκους, και ως αποτέλεσμα η Τουρκία έχασε το μεγαλύτερο μέρος του «οθωμανικού εδάφους» της.
Η πολιτική ηγεσία των κρατών της Κεντρικής Ασίας κατανοεί επίσης τον κίνδυνο να συνδέσει περαιτέρω την μοίρα της μόνο με την Τουρκία.
Μιλώντας για τη σύγχρονη πολιτική της Τουρκίας, σήμερα χρησιμοποιούνται συνεχώς όροι όπως «νεο-Οθωμανισμός» και «Παντουρκισμός». Αυτοί είναι όμως οι ακρογωνιαίοι λίθοι της εξωτερικής πολιτικής που χρησιμοποιεί ο πρόεδρος του τουρκικού κράτους, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ωστόσο, η ειρωνεία του σύγχρονου νεο-Οθωμανισμού έγκειται στο γεγονός ότι η ίδια η ιδέα της ενοποίησης των λαών του τουρκικού κόσμου, αποσιωπά το ότι οι Τούρκοι ήταν αυτοί που είχαν ήδη οδηγήσει την Οθωμανική αυτοκρατορία στην πτώση της πριν 100 χρόνια, και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα.
