Ακόμη ένα νέο Άγιο, του οποίου διαπιστώθηκε και πρόσφατα διακηρύχθηκε από τη συνείδηση των πιστών της Εκκλησίας η αγιότητα, τιμούμε σήμερα, τον Όσιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή, ο οποίος γεννήθηκε στις Λεύκες Πάρου στις 2 Νοεμβρίου 1898. Το όνομα του ήταν Φραγκίσκος Κόττης. Ήταν ο τρίτος στη σειρά από τα επτά παιδιά της οικογένειάς του Γεώργιου και της Μαρίας. Η γρήγορη απώλεια του πατέρα τον υποχρέωσε να σταματήσει το σχολείο στη Β’ τάξη του Δημοτικού, και να βοηθήσει τη μητέρα και την οικογένειά του.
Στο χωρίο παρέμεινε ως την εφηβική του ηλικία. Υπηρέτησε τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό και αργότερα, αναχώρησε από την Πάρο και εργάστηκε ως μικροπωλητής σε Πειραιά και Αθήνα. Εξαιτίας της ελλιπούς μόρφωσής του, άρχισε από μόνος του να μελετά. Οι βίοι των Αγίων ασκητών και οσίων του προκάλεσαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό, ο οποίος προσπάθησε να τους μιμηθεί προσευχόμενος σε σπήλαια στα βουνά της ακατοίκητης τότε Πεντέλης. Έπειτα, πήρε την απόφαση να κατευθυνθεί προς το Άγιον Όρος, για να μονάσει.
Το έτος 1921 φθάνει στο Άγιον Όρος, με πρώτο του σταθμό την περιοχή Κατουνάκια. Εκεί, στα Κατουνάκια γνώρισε την αδελφότητα των Δανιηλαίων, όπου και έμεινε για ένα διάστημα, υπό την καθοδήγηση του Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτη. Αποχώρησε με την ευχή του Γέροντα, διότι επιθυμούσε περισσότερο την άσκηση, τον ησυχασμό και την απομόνωση με σκοπό τη νοερά προσευχή.
Την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ένα χρόνο αφότου ήρθε στο Άγιον Όρος, γνώρισε το μετέπειτα πιστό συνασκητή του, τον πατέρα Αρσένιο, που ήταν ήδη μοναχός της Μονής Σταυρονικήτα. Το έτος 1924, μαζί με τον π. Αρσένιο μετέβησαν στο κελί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στα Κατουνάκια, για να γίνουν υποτακτικοί σε δύο ηλικιωμένους Γέροντες, τον πατέρα Εφραίμ και Ιωσήφ, που ήταν κατά σάρκα αδέλφια. Στις 31 Αυγούστου 1925 σε ηλικία 28 ετών έλαβε το μοναχικό σχήμα. Η κουρά του έγινε στη Βίγλα, στο σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου, παίρνοντας το όνομα Ιωσήφ. Στα μέσα του 1928 αποφάσισαν να μεταβούν στη Σκήτη του Αγίου Βασιλείου, περιοχή πιο ορεινή και απομακρυσμένη.
Έπειτα από δέκα περίπου χρόνια σκληρής πνευματικής άσκησης, νηστείας και προσευχής με τον π. Αρσένιο, ο μοναχός Ιωσήφ δέχτηκε να αναλάβει συνοδεία και να γίνει πνευματικός οδηγός, των μοναχών που θα τον ακολουθούσαν. Κατά την περίοδο της διαμονής του στη Σκήτη Αγίου Βασιλείου, ο Γέροντας Ιωσήφ είχε ως υποτακτικό και τον παπά Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, του οποίου διαπιστώθηκε και διακηρύχθηκε η αγιότητα βίου, ενώ και ο αδελφός του Γέροντα Ιωσήφ, ο Νικόλαος, εγκατέλειψε τότε τα εγκόσμια και εντάχθηκε στη συνοδεία ως μοναχός με το όνομα Αθανάσιος.
Τον Ιανουάριο του 1938, η ολιγάριθμη συνοδεία μετέβη στη Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννας, όπου και εγκαταστάθηκε μέσα σε σπηλιές κοντά σε ένα εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου, που το έχτισαν οι ίδιοι. Μεταξύ των μελών της συνοδείας ήταν οι μετέπειτα Αγιορείτες Ηγούμενοι Χαράλαμπος της Μονής Διονυσίου και Εφραίμ της Μονής Φιλοθέου και κατόπιν ιδρυτής Μονών στις Η.Π.Α. και στον Καναδά.
Ο Γέροντας Ιωσήφ κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1959, στη Νέα Σκήτη του Άθω, στην καλύβη Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου είχαν μετακομίσει από το 1953.
Έναν μήνα πριν την κοίμησή του, είχε πληροφορηθεί τον ακριβή χρόνο από την ίδια την Παναγία. Στις 14 Αυγούστου παρακολούθησε την ιερή αγρυπνία προς τιμήν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια και μετά το τέλος της ακολουθίας άφησε την τελευταία του πνοή. Το σκήνωμά του βρίσκεται ενταφιασμένο σε εκκλησάκι στη Νέα Σκήτη Αγίου Όρους.
Για ακόμη μια φορά επισημαίνεται η αναγκαιότητα διατήρησης του μέτρου και της διακρίσεως από μέρους των Χριστιανών, για να αποβαίνει επωφελής η μεταχείριση του βίου και της παρρησίας των ανθρώπων που η Εκκλησία τους αγιοκατατάσσει στο αγιολόγιό της, ένεκα των θεοσημειών που αποκαλύπτονται. Όταν η συνείδηση της Εκκλησίας διαπιστώνει και διακηρύσσει την αγιότητα σύγχρονων ιερών προσώπων, τότε ξεπερνούν τα όρια της οικογένειας και του περιβάλλοντος όπου έζησαν, αλλά ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία
