“Να πορευόμαστε στη ζωή τούτη εναποθέτοντας όλες μας τις ελπίδες στον Κύριο. […]. Να μην ανησυχούμε για τίποτα όσο βρισκόμαστε υπό την σκέπη Του. Ακόμα και αν χρειαστεί να «φύγουμε στη δική μας Αίγυπτο», να είμαστε βέβαιοι ότι ο Χριστός θα είναι συνοδοιπόρος μας”, είπε μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος.
Παρακάτω το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Θυατείρων:
Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Διά της ιεράς υμνολογίας της Εκκλησίας μας, δραττόμεθα της ευκαιρίας να εντρυφούμε σε ένα θησαυρό ευλογημένων θεολογικών μηνυμάτων, βαθέως πνευματικού στοχασμού και δημιουργικής εκφράσεως. Ζωντανό παράδειγμα αποτελεί ο τελευταίος στίχος του Κοντακίου του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού για την Γέννηση:
«Σῶσον κόσμον, σωτήρ· τούτου γὰρ χάριν ἤλυθας· στῆσον πάντα τὰ σά· τούτου γὰρ χάριν ἔλαμψας ἐμοὶ καὶ τοῖς μάγοις καὶ πάσῃ τῇ κτίσει· ἰδοὺ γὰρ μάγοι οἷς ἐνεφάνισας τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, προσπίπτοντές σοι δῶρα προσφέρουσι χρήσιμα, καλά, λίαν ζητούμενα· αὐτῶν γὰρ χρῄζω, ἐπειδὴ μέλλω ἐπὶ τὴν Αἴγυπτον μολεῖν καὶ φεύγειν σὺν σοὶ διὰ σέ, ὁδηγέ μου, υἱέ μου, ποιητά μου, πλουτιστά μου, παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.»
Ο Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός χρησιμοποιεί εμπνευσμένα την πέννα του για να δημιουργήσει έναν εντυπωσιακό μονόλογο, στον οποίο η νεαρή Παρθένος απευθύνεται γεμάτη συγκίνηση στον νεογέννητό Υιό Της. Από τη μία μας μεταφέρει σε ζωηρές και έντονες εικόνες δέους που νιώθει η Θεοτόκος παρατηρώντας τον απ’ αιώνων αναμενόμενο Σωτήρα του Κόσμου, από την άλλη, μας παρουσιάζει με γλαφυρό τρόπο την τρυφερή μητρική αγάπη της Παναγίας, ατενίζοντας το νεογέννητο βρέφος της.
Με την ποιητική του γλώσσα, ο Άγιος μας μεταφέρει με έναν μοναδικό τρόπο στο ακατάληπτο για τον ανθρώπινο νου γεγονός της ενανθρωπήσεως. Η ιστορία του Κόσμου άλλαξε δια παντός εκείνη την ευλογημένη στιγμή. Η κτίση όλη ανακαινίσθηκε. «Εὐφράνθητέ μοι νῦν ἅμα, γῆ καὶ οὐρανός· τὸν γὰρ ποιητὴν ὑμῶν βαστάζω ἐν χερσί· γηγενεῖς, ἀπόθεσθε τὰ λυπηρά, θεώμενοι τὴν χαρὰν».
Ο κόσμος ανανεώνεται και ζωογονείται, τα λυπηρά αφήνουν τη θέση τους στη χαρά, «ὁ λαὸς ὁ πορευόμενος ἐν σκότει ἴδετε φῶς μέγα οἱ κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς λάμψει ἐφ᾽ ὑμᾶς» (Ἠσαΐου 9:2). Το άσπερο φως και η ελπίδα ξορκίζουν τον ζόφο και το σκοτάδι ενός διεφθαρμένου κόσμου. Ακόμη και στους μη γνωρίζοντες την αλήθεια του Χριστού, αποκαλύπτεται ότι κάτι μεγάλο και ανεπανάληπτο έχει συμβεί. Οι τρείς Μάγοι προσκυνούν ευλαβικά το Θείο Βρέφος προσφέροντας τα βασιλικά δώρα.
Ας μείνουμε όμως σε μια λεπτομέρεια σχετικά με τα δώρα αυτά. «Δῶρα προσφέρουσι χρήσιμα, καλά, λίαν ζητούμενα», διαβάζουμε χαρακτηριστικά. Τα δώρα είναι αναγκαία διότι έπεται η φυγή της Αγίας Οικογενείας στην Αίγυπτο για να γλιτώσει από τον διωγμό του Ηρώδη. Και ενώ αισθανόμαστε και κατανοούμε τον κίνδυνο που έρχεται, διακατεχόμεθα από μία αίσθηση ηρεμίας υπό το φως της Θείας πρόνοιας. Μιας πρόνοιας που προεκτείνεται στην καθημερινή μας ζωή και σε όλες τις ανάγκες μας, από τις σημαντικότερες μέχρι και τις πιο ασήμαντες, έστω και αν αδυνατούμε πολλές φορές να κατανοούμε αυτή τη θεία παρέμβαση.
Στη συνέχεια του Κοντακίου συναντάμε την βαθιά θεολογική φράση «καὶ φεύγειν σὺν σοὶ διὰ σέ, ὁδηγέ μου, υἱέ μου». Πόσο περιεκτικός είναι αυτός στίχος! Σε δύο λέξεις περικλείεται όλο το νόημα της εν Χριστώ ζωής. Το νόημα της πίστης μας στο πρόσωπο του Ιησού και της απολύτου εμπιστοσύνης μας στην πρόνοια του Θεού. Να φεύγουμε μαζί με τον Χριστό. Να πορευόμαστε στη ζωή τούτη εναποθέτοντας όλες μας τις ελπίδες σε Αυτόν. Να τον έχουμε οδηγό μας και Θεό μας. Να μην ανησυχούμε για τίποτα όσο βρισκόμαστε υπό την σκέπη Του. Ακόμα και αν χρειαστεί να «φύγουμε στη δική μας Αίγυπτο», να είμαστε βέβαιοι ότι ο Χριστός θα είναι συνοδοιπόρος μας.
Αντιλαμβανόμαστε όλοι μετά λύπης ότι ζούμε σε δύσκολους και απάνθρωπους καιρούς. Τα πρόσφατα γεγονότα μάς βομβαρδίζουν με εικόνες πολέμου, δυστυχίας και μια ατμόσφαιρα απελπισίας από τις αποτυχίες των ηγετών να διατηρήσουν την ειρήνη, να υπερασπιστούν και να προστατέψουν τους εμπερίστατους συνανθρώπους μας και να κάνουν πράξη αυτά που η χριστιανική τους συνείδηση προστάζει. Φέρουμε όμως όλοι ευθύνη. Διότι πολλές φορές τείνουμε υπό την πίεση της φτώχειας να εμπιστευόμαστε λάθος ανθρώπους. Και το χειρότερο είναι ότι εμπιστευόμαστε και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στους ανθρώπους και όχι στον Θεό. Διότι οι πράξεις μας εάν δεν ευλογούνται από τον Κύριο είναι κενές περιεχομένου και επικίνδυνες.
«Ἰδοὺ ὁ Θεὸς ἡμῶν ἐφ᾿ ᾧ ἠλπίζομεν καὶ ἠγαλλιώμεθα, καὶ σώσει ἡμᾶς. Οὗτος Κύριος, ὑπεμείναμεν αὐτὸν καὶ ἀγαλλιασόμεθα καὶ ἐφρανθησόμεθα ἐπὶ τῇ σωτηρίᾳ ἡμῶν» (Ησ. 25,9). Ο Θεός εναθρωπίστηκε «ὑπέρ ἡμῶν καί διά τήν ἰδικήν μας σωτηρίαν». Βρίσκεται ζωντανός ανάμεσά μας και νοιάζεται για τον καθένα μας ξεχωριστά.
«Ποιοῦντα κρῖμα τοῖς ἀδικουμένοις, διδόντα τροφὴν τοῖς πεινῶσι. Κύριος λύει πεπεδημένους, Κύριος σοφοῖ τυφλούς, Κύριος ἀνορθοῖ κατερραγμένους, Κύριος ἀγαπᾷ δικαίους, Κύριος φυλάσσει τοὺς προσηλύτους· ὀρφανὸν καὶ χήραν ἀναλήψεται» (Ψαλμός 145). Το θαύμα και η σωτηρία δεν ανήκουν σε κάποιον παρελθόντα χρόνο, σε έναν κόσμο ουτοπικό, αλλά αποτελούν ζώσα πραγματικότητα της Εκκλησίας Του. Διά του θαύματος και της πίστεως αποκαλύπτεται η δόξα του Θεού εν τω κόσμω. Μόνο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μπορεί πραγματικά να δώσει «χαρά στόν κουρασμένο κόσμο», όπως ψάλλουμε στα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα.
Αγαπητοί μου εν Κυρίω,
Ας προσεγγίσουμε την Γέννηση του Χριστού με χαρά, ελπίδα και δύναμη, καθοδηγούμενοι από το Πνεύμα το Άγιο. Με τη χάρη του Θεού, ας αφήσουμε χώρο στις καρδιές μας αυτά τα Χριστούγεννα για τον πονεμένο συνάνθρωπο, ώστε «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ» να ψάλλουμε το «ὁδηγέ μου, υἱέ μου, ποιητά μου, πλουτιστά μου, παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός». Καλά Χριστούγεννα!
Προσευχόμενος εις τον εν σπηλαίω τεχθέντα και εν φάτνη ανακλιθέντα διά την ημών σωτηρίαν Κύριον ημών Ιησού Χριστόν, διατελώ μετά πολλής πατρικής αγάπης.
