Τὸ νὰ μιλᾶς γιὰ τὴν Ἀνάσταση στὴν ὑλιστικὴ ἐποχή μας, εἶναι σὰν νὰ λὲς σ᾽ αὐτὸν ποὺ ἔχει δύσπνοια ν᾽ ἀνεβεῖ σὲ ψηλὴ κορφή.
• Ἡ Ανάστασις εἶναι κορφή, ἀπ᾽ ὅπου ἀγναντεύεις τὴν αἰώνια ζωή. Θέλει γερὰ πνευμόνια. Γερὴ πίστη. Θέλει καρδιά. Θάρρος κι ἐλπίδα.
• Τὸ νὰ μιλᾶς γιὰ τὴν Ἀνάστασι σὲ ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους, ποὺ εἶναι προσγειωμένοι στὴ χαμοζωὴ καὶ τρέμουν τὸ θάνατο, εἶναι σὰν νὰ περιμένεις κολύμπι στὰ βαθειὰ ἀπ᾽ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει βουτήξει ποτὲ του τὰ πόδια στὴ θάλασσα. Τὸ κολύμπι τὸ μαθαίνουμε κολυμπώντας, καὶ ὄχι διαβάζοντας κανονισμοὺς κολύμβησης!
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ὁ τύπος ποὺ ἐπαναλαμβάνεται μοιρολατρικά. Εἶναι ὁ «τύπος τῶν ἥλων». Ἡ πρόκληση γιὰ ἔρευνα, γιὰ διαπίστωση τῆς ἀλήθειας.
• Εἶναι ὁ κῆπος τῆς πιὸ φρέσκιας χαρᾶς.
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ὡραῖο ἔθιμο. Εἶναι τὸ δέσιμο μὲ τὴν αἰώνια ζωή. «Χριστὸς ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. στ´ 9).
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ψεύτικο λουλούδι στὴ γλάστρα τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας. Εἶναι τὸ φυσικὸ ἄνθος. Δὲν μαραίνεται ποτέ. Μοσχοβολᾶ ἄρωμα ἀλλιώτικης ζωῆς.
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἡ λαμπάδα, ποὺ τρεμοσβήνει ἀπό τὸν ἀγέρα τῆς κοσμικότητας. Εἶναι ἡ φλόγα γιὰ ἀληθινὴ ἐλευθερία ἀπό τὴ σκλαβιὰ τοῦ θανάτου. Θυμηθῆτε τοὺς δύο μαθητὲς πρὸς Ἐμμαούς. Θαυμασμὸς καὶ βεβαιότητα: «Οὐχὶ ἡ καρδία ἠμῶν καιομλενη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ καὶ ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τὰς γραφάς;» (Λουκ. κδ´ 32).
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι πασχαλινὸ γλέντι. Εἶναι τὸ πανηγύρι τῆς ἀνείπωτης χαρᾶς.
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἔνδυσις μὲ λαμπρὰ ροῦχα. Εἶναι ἐπένδυσις ζωῆς καὶ ἀφθαρσίας.
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι πασχαλινὲς εὐχὲς μὲ ξύλινη γλῶσσα. Εἶναι ἡ βεβαιότητα μπροστὰ στὸ φέρετρο κάποιου δικοῦ σου ἀνθρώπου. Ἡ βεβαιότητα πώς τὸ νεκρὸ σῶμα θ᾽ ἀναστηθῆ, ὅπως καὶ τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. «Οἱ νεκροὶ ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» (Ἰωάν. ε´25).
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἡ ἄνοιξις τῆς φύσεως συμβολικά, ὅπως πολλοὶ σπεύδουν νὰ ποῦν.
• Εἶναι ἡ ἄνοιξις τῆς αἰώνιας ζωῆς μετὰ τὸ χειμῶνα τῆς ἁμαρτίας. Τὸ ἄνοιγμα τῆς καινούργιας πορείας. «Ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. στ´. 4)
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἕνα ρομαντικὸ αἴσθημα γιὰ ἐκτόνωσι. Εἶναι ἡ διεκπεραίωσις τοῦ μεγάλου προβλήματος τοῦ θανάτου. Εἶναι τὸ πέρασμα (Πάσχα) ἀπό τὸν θάνατο στὴ ζωή. «Μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν». (Α' Ἰωάν. γ´14).
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ καταδίκη τοῦ θανάτου. «Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; Ποῦ σου, Ἅδη, τὸ νῖκος;» (Α' Κορ. ιε´ 55).
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἡ ἐπιτυχία ἑνὸς ἥρωα, ποὺ ὀνομάζεται Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι τὸ πανανθρώπινο ἐπίτευγμα. Γιὰ μᾶς καὶ μέ μᾶς ἀναστήθηκε. «Συν-ήγειρεν ἠμᾶς καὶ συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. Β´ 6). Ὁ Σταυρικὸς θάνατος χρεώνεται στὸν Χριστό. Ἡ Ἀνάστασις χαρίζεται σέ μᾶς.
• Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι μία καλὴ ἡμέρα. Εἶναι ἡ μητέρα. Στὴν ἀγκαλιά της κουρνιάζουμε, γιὰ ν᾽ ἀντιμετωπίσουμε κινδύνους καὶ φόβους. Στὸ χῶρο τῆς Ἀναστάσεως δὲν ὑπάρχει συνωστισμός. Ὅλοι χωρᾶμε. Ὅλοι σκιρτᾶμε καὶ χορεύουμε.
Ὁ τάφος φωνάζει: «Χριστὸς ἀνέστη!»
Ἡ ζωὴ φωνάζει: «Ἀληθῶς ἀνέστη!»
