Πέρασε κιόλας ἕνας χρόνος ἀπό τίς πανηγυρικές ἑορταστικές ἐκδηλώσεις, γιά τήν συμπλήρωση 200 ἐτῶν ἀπό τήν Ἐθνική μας Παλιγγενεσία (1821 – 2021). Καί παρά τό ὅτι μᾶς ταλαιπωροῦσε ὁ κορωνοϊός, ὅλα ὅσα εἶχαν προγραμματισθῆ, πραγματοποιήθηκαν. Ὅπως, γιά παράδειγμα, ὁ ἑορτασμός τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, στήν Μητρόπολή μας, μέ τήν συμμετοχή τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἠπείρου, ὅπως ἀκριβῶς τόν εἶχε σχεδιάσει ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας.
Λαμπρή ἡ στρατιωτική παρέλαση στήν Ἀθήνα, μέ τήν παρουσία, μάλιστα ἡγετῶν ξένων Κρατῶν. Ὡραῖοι οἱ 10 τόμοι (ἀντίστοιχοι τῶν 10 Ἐπιστημονικῶν Συνεδρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, πού πραγματοποιήθηκαν ἀπό τό 2012 μέχρι τό 2021) γιά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Σπουδαῖες οἱ διάφορες ὁμιλίες πού ἐκφωνήθηκαν σέ ἐπίσημα βήματα. Ὅλα καλά καί ὡραῖα ἔγιναν. Ὅμως, ἀπό δῶ καί πέρα, ποιά θά πρέπῃ νά εἶναι ἡ πορεία τοῦ Ἔθνους;
Ἄς ἀφήσουμε τόν Γέρο τοῦ Μωρηᾶ, τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη νά μᾶς τό πῇ, ὅπως τό ἔλεγε στούς Γυμνασιόπαιδες τῶν Ἀθηνῶν, στήν Πνύκα, στίς 8 Ὀκτωβρίου 1838: «Εἰς τόν πρῶτο χρόνο τῆς Ἐπαναστάσεως εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοια καί ὅλοι ἐτρέχαμε σύμφωνοι … Καί ἐάν αὐτή ἡ ὁμόνοια ἐβαστοῦσε ἀκόμη δύο χρόνους, ἠθέλαμε κυριεύσει καί τήν Θεσσαλία καί τήν Μακεδονία, καί ἴσως ἐφθάναμε καί ἕως τήν Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τούς Τούρκους, ὅπού ἄκουγαν Ἕλληνα καί ἔφευγαν χίλια μίλια μακριά … Ἀλλά (ἡ ὁμόνοια) δέν ἐβάσταξεν … Ἴσως ὅλοι ἠθέλαμε τό καλό, πλήν καθένας κατά τήν γνώμη του … (καί) ἐπειδή εἴμεθα εἰς τέτοια κατάστασιν, ἐξ’ αἰτίας τῆς διχόνοιας, μᾶς ἔπεσε ἡ Τουρκιά ἐπάνω μας καί κοντέψαμε νά χαθοῦμε · (ἔτσι) εἰς τούς στερνούς ἑπτά χρόνους δέν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα».
Αὐτά τά λόγια τοῦ πολύπειρου καί ἡρωϊκοῦ Κολοκοτρώνη, θά μποροῦσε νά πῇ κάποιος, ὅτι εἶναι μιά σπουδαῖα ὑποθήκη, πού δέν ἀφοροῦσε μόνο τούς νέους τῆς ἐποχῆς του, ἀλλά ὅλους τούς Ἕλληνες μέχρι καί σήμερα. Γιατί εἶναι ἀλήθεια, πώς πολλές φορές, ἡ διχόνοια ἔβλαψε – κάποτε, μάλιστα, ἀνεπανόρθωτα – τό Ἑλληνικό Ἔθνος. Ἕνα κραυγαλέο παράδειγμα εἶναι ἡ Μικρασιατική Καταστροφή καί ἡ ἐρήμωση τοῦ Πόντου, πού ἐφέτος συμπληρώνονται ἑκατό (100) χρόνια. Ὁ ἴδιος ὁ Κεμάλ Ἀτατούρκ εἶπε κάποτε: «Ὁ Ἑλληνικός Στρατός δέν ἐνικήθη! Ἡ ἧττα του ἐπῆλθε ἐξ αἰτίας ἐσωτερικοῦ διχασμοῦ τῆς Ἑλλάδος. Ἀντίθετα, ὅπου μεμονωμένα μικρά τμήματα τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ ἠθέλησαν νά ἀντισταθοῦν, ἐπολέμησαν ὅπως οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί τους» (βλ. «Ἐθνικαί Ἐπέτειοι», Ἀθῆναι 1970).
Ἀλλά καί τήν Βόρειο Ἤπειρο ἐξ αἰτίας τῆς φαγωμάρας μας δέν τήν ἐχάσαμε, ὅταν τελείωνε ἡ Γερμανική Κατοχή, τό 1944; Κι’ ὁ ἀπαίσιος καί φοβερός συμμοριτοπόλεμος, αἰτία του δέν εἶχε τήν ἐθνική μας διχόνοια; Ἀλήθεια! Πόσο δίκηο εἶχε ὁ Ἐθνικός μας Ποιητής, ὁ Διονύσιος Σολωμός, ὅταν ἔγραφε στό περίφημο ποίημά του «Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερίαν»: «Ἡ Διχόνοια, πού βαστάει ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή, καθενός χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας κι’ ἐσύ … Ἀπό στόμα ὅπου φθονάει, παλικάρια, ἄς μήν πωθῇ, πώς τό χέρι σας κτυπάει τοῦ ἀδελφοῦ τήν κεφαλή».
Σήμερα, πού ἡ Ἑλλάδα κατατρώγεται ἀπό ποικίλες ἔριδες, πού ἀκόμη καί μέσα σ’ αὐτό τό Κοινοβούλιο διαδραματίζονται σκηνές ἀλληλοφαγωμάρας τοῦ πολιτικοῦ κόσμου · πού ὀπαδοί κάποιων ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων σκοτώνουν μέ μῖσος ὀπαδούς ἄλλων ὁμάδων, σήμερα πού τήν χώρα μας περιβάλλουν πολλοί κίνδυνοι, ἕνα θά πρέπῃ νά εἶναι τό σύνθημά μας: Ἡ Ἐθνική μας Ἑνότητα, κάτω ἀπό τήν σκέπη τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Ἔτσι, καί μόνον ἔτσι, ἡ Ἑλλάδα, ἡ ἀγαπημένη μας Πατρίδα, ὄχι μόνον θά ζήσῃ καί θά νικήσῃ τίς ποικιλώνυμες καταιγίδες πού τήν κτυποῦν, ἀλλά καί θά μεγαλουργήσῃ. Χρόνια πολλά σέ ὅλους, ἅγια, εὐλογημένα.
